IJzeren zenuwen?

Als marathonloper én liefhebber van obstacle runs speelde ik uiteraard al langer met het idee om mee te doen aan de Iron Viking, de marathonvariant van obstacle run Strong Viking. Dat plan moet dit jaar maar eens werkelijkheid worden! En dus schrijf ik me in november in voor de Iron Viking in Nijmegen, bij de Mud Edition in recreatiegebied Berendonck in Wijchen.

Bij Strong Viking kun je meedoen aan drie verschillende afstanden: 19, 13 en 7 kilometer. Bij sommige edities – in Nijmegen dit jaar voor het eerst – kun je alle drie afstanden ook achter elkaar lopen. Met wat extra kilometers tussen de rondjes kom je dan uit op ruim 42 kilometer en krijg je in totaal zo’n 100 obstakels voor je kiezen. Best een pittig loopje dus, die Iron Viking.

Bed & Breakfast

Een dag eerder al reis ik met de trein af, zodat ik ontspannen toe kan werken naar de start. Geen autorit voor dag en dauw om op tijd in Nijmegen te belanden en bovendien kan ik de stad dan eens goed bekijken. Ik boek dus een nachtje in een Bed & Breakfast in hartje centrum en heb uiteindelijk veel geluk met het stralende terrasweer.

Spanning

Tot zover de theorie van ontspanning. In werkelijkheid slaap ik heel onrustig en sta ik ’s ochtends strak van de spanning. Met een beetje wedstrijdspanning is niks mis, maar nu krijg ik geen hap door m’n keel en sla ik het ontbijt maar over. Als Iron Viking-deelnemer beschik ik duidelijk niet over ijzeren zenuwen. 😉

Hesje

Gelukkig geen extra stress bij aankomst, want ik ben ruim op tijd om mijn startnummer en hesje op te halen. Met dat groene hesje krijg je bij de obstakels voorrang op andere deelnemers en dat is wel zo prettig, omdat de Iron Viking een tijdslimiet van 7,5 uur heeft. Op zich is die eindtijd goed te halen, maar dan wil je onderweg geen tijd verknoeien met fileleed.

Verzorgingspost

Voor deelnemers aan de marathon is ook een verzorgingspost ingericht waar je een tasje kunt droppen met eigen eten en drinken. In totaal komen we twee keer langs deze post: na de ronde van 19 km en na de ronde van 13 km.

Omkleden

Binnen in de tent kleed ik me om en lever mijn tas in bij de garderobe. Vervolgens loop ik wat rond over het terrein en verken het parcours alvast een beetje. De weersomstandigheden zijn prima.

Start

De minuten tikken weg en gelukkig zakken ook mijn zenuwen weg. Na een gezamenlijke warming-up met veel krachttermen en oorah’s tellen we af naar het startsignaal, klimmen over een houten muur en zijn we begonnen aan deze monsterklus. In het eerste rondje is het parcours nog redelijk droog en kunnen we tussen de obstakels redelijk vlot kilometers maken.

Eerste doorkomst

Mijn eerste doorkomst na ongeveer 20 kilometer is rond de 2:45 uur en daar ben ik best tevreden mee. Want dit rondje was inclusief slepen met zware kettingen, een eindeloze trip over een heuvel – een soort Kardingebult – met een zware zandzak op je schouders (Thor’s Odyssey) en diverse krachtobstakels en allerlei varianten op monkeybars. Wel zwaar, maar ja… daar kwam ik voor. Niet jammeren dus, gewoon doorgaan. 🙂

Modderig

Even bijtanken bij de verzorgingspost en dan verder met het tweede rondje van 13 kilometer. Een kopie van het eerste rondje, minus een lusje van 6 kilometer. Gelukkig bevindt de zandzakkenheuvel zich in dat lusje. Door de vele deelnemers aan de andere afstanden is het parcours inmiddels flink vertrapt en een stuk modderiger en zwaarder geworden. Maar dit is natuurlijk niet voor niks de Mud Edition.

Tweede doorkomst

Ik heb dus wel wat verval in dit tweede rondje en klok bij mijn tweede doorkomst na zo’n 34 kilometer een tussentijd van ongeveer 5 uur. Prima op schema trouwens, want vooraf rekende ik op een eindtijd van 7 uur. Daar moet ik onder kunnen duiken.

Blubberbende

Nog maar 8 kilometer, één rondje. Maar ja, het parcours is nu helemaal een grote blubberbende geworden. In combinatie met een dalend energiepeil zorgt dat natuurlijk wederom voor flink verval. Het is vooral een lichamelijke uitputtingsslag, want mentaal gezien gaat het vandaag prima. Ik moet dan wel stukken wandelen, maar geen haar op mijn hoofd die denkt aan opgeven. Zeker niet in het zicht van de haven.

Binnen!

Ik ploeter voort en na ruim 6:25 uur beklim ik voor de laatste keer de Walhalla Steps. Met een zeer tevreden gevoel, want de race is best goed verlopen en de eindtijd is ruim onder mijn verwachting. Ik ontvang mijn welverdiende medaille en finisher-shirt en trek snel schone en droge kleding aan.

Cijfertjes

Even wat cijfertjes. De gemiddelde eindtijd van alle finishers was 6:47:33 uur. Daar zat ik met mijn 6:25:58 uur ruim onder en behaalde ik zelfs plaats 50 op de ranglijst. Lang niet gek!
Volgens de uitslagentabel kwamen er trouwens 236 deelnemers binnen de limiet over de streep en dat is een percentage van 72% ten opzichte van het aantal inschrijvingen.

Herstelvoeding

Op station Nijmegen scoor ik nog even een patatje pinda. Dat heb ik wel verdiend. In de trein waag ik me ook aan het zakje beef jerky, dat ik na de streep heb gekregen. Best lekker spul, zeker in combinatie met het finisher-biertje.

Oorah!

De reis verloopt voorspoedig en tegen acht uur ’s avonds ben ik weer thuis. Het was een prachtige dag. Ik heb niet alleen een sfeervolle uitdaging volbracht en een toffe medaille verdiend, maar ik heb vooral m’n zenuwen een poepie laten ruiken. Oorah!

Bewegende beelden

Onderweg zijn nog wat bewegende beelden gemaakt van mijn capriolen: