Moddergeploeter

Een van mijn doelen voor het nieuwe jaar is meedoen aan een trailmarathon. En laat RUNFORESTRUN er op de derde zaterdag van 2016 nou eentje organiseren in het Drents Friese Wold. Komt dat even goed uit! Meteen aftikken die doelstelling. De omgeving rondom de start in Appelscha ken ik helemaal niet, maar het gebied schijnt prachtig te zijn. Een mooie gelegenheid om dat nu eens met eigen ogen te bekijken.

Reddingsdeken?

Daags voor de loop blader ik door de nieuwsbrief voor deelnemers en lees dat voor langeafstandslopers drie zaken verplicht zijn gesteld: handschoenen, een muts en een reddingsdeken. Nou was ik sowieso al van plan om de eerste twee items mee te nemen met een verwachte temperatuur van rond het vriespunt, maar een reddingsdeken zit niet standaard in mijn sporttas. Wat is het eigenlijk precies? Het blijkt te gaan om zo’n deken van aluminiumfolie tegen onderkoeling, mocht je onderweg in de problemen komen. Ow, maar daarvan heb ik er thuis nog wel eentje in mijn EHBO-doos. Neemt ook nauwelijks ruimte in, dus die kan zo mee in de rugzak. Ook weer geregeld. Hopelijk heb ik hem niet nodig.

Koffie

Robert Jan loopt vandaag ook de langste afstand en met hem rij ik mee naar Appelscha. Onderweg pikken we Bart nog op en iets na half tien parkeren we de auto bij het buitencentrum van Staatsbosbeheer. Na het ophalen van ons startnummer en het omkleden is er nog tijd genoeg voor een kopje koffie in het restaurant. Even opwarmen. Koud worden kan de hele dag nog.

Startvak

Een kwartier voor de start verzamelen we ons in de inschrijftent, waar ik Jeroen nog even spreek. Hem ken ik via Facebook door onze gezamenlijke hobby obstacle running. Leuk om elkaar nu eens in het echt te ontmoeten. Vanuit de tent lopen we naar het startvak, waar we de laatste instructies krijgen. Ook overhandigt organisator Winfried Bats een cheque van 1375 euro aan Staatsbosbeheer voor het vervangen van de uitkijktoren bij Aekingerbroek. Dat bedrag is door de ruim 550 deelnemers van vandaag bijeengebracht.

Obstakels

Uiteraard maken we een startselfie en dan gaan we onderweg. Vanaf de start duiken we meteen het bos in. Op smalle en drassige paadjes krijgen we enkele obstakels in de vorm van omgevallen bomen voor onze kiezen. Her en der liggen flinke plassen, maar daar kunnen we eenvoudig omheen en dus houden we de voeten voorlopig droog.

Canadameer

Tot het Canadameer, na zo’n vijf kilometer. Het meertje is buiten zijn oevers getreden en de paden om het meer staan onder water. Dat zullen we weten. We moeten zo’n honderdvijftig meter dwars door het ijskoude water dat tot de enkels komt. Koud! Robert Jan voelt na dit ijsbad zelfs zijn voeten niet meer en we doen het even rustig aan. Gelukkig gaat het snel weer beter. Maar ook in de volgende kilometers lopen we nog een aantal keren tot de enkels door het koude water.

Sneeuwbui

Door een weiland en over een boerenerf gaan op weg naar Wateren, waar de ondergrond ondanks de naam van het gehucht een stuk droger is. Wel begint het inmiddels flink te sneeuwen. Na ruim tien kilometer bereiken we het Doldersummerveld en treffen een kudde Schotse Hooglanders. Op slechts enkele tientallen meters lopen we langs deze imposante beesten. We pakken ook nog een deel van het Wapserveld mee.

Verzorgingspost

Na zo’n veertien kilometer bereiken we de eerste verzorgingspost. Zoals gebruikelijk is het assortiment bij RUNFORESTRUN zeer uitgebreid. Drinken, fruit, ontbijtkoek, krentenbrood, drop, chips, er ligt van alles. Er is ook een grote pan met warme bouillon! Dat is wel even lekker na die frisse sneeuwbui.

Moddergeploeter

Na de splitsing met de andere afstanden begint voor ons een kilometer of vijftien met moddergeploeter. De bospaden in natuurgebied Berkenheuvel staan veelvuldig onder water. Sowieso vergt het heel wat evenwichtskunst om in de glibberige modder overeind te blijven. En steeds als je voeten weer een beetje droog en opgewarmd zijn wacht de volgende kletspoot in het ijskoude water en begint het ritueel opnieuw. Op een gegeven moment zijn we daar wel een beetje klaar mee. 🙂

Bevroren meertje

Maar we zien niet alleen maar modderige bospaden. We lopen in het heidegebied De Hoekenbrink ook een stuk langs een bevroren meertje. Het zonlicht op de ijsmassa levert prachtige plaatjes op.

Oude Willem

De verzorgingspost na zo’n 29 kilometer bij Oude Willem is een welkome stop. Even rustig op adem komen na alle modderellende. Met wederom bouillon. Hier treffen we ook onze reisgenoot Bart weer. In het begin konden we zijn tempo niet volgen, maar vanaf hier kunnen we samen oplopen naar de streep. Of in elk geval een beetje bij elkaar in de buurt blijven.

Uitkijktoren

In het laatste stuk worden de paden geleidelijk wat minder modderig, al is het rondom heideveld De Stoevert na ruim 32 kilometer nog even ploeteren. In het moerasgebied Aekingerbroek wacht ons nog een waterverrassing en wat voor eentje. Hier moeten we een meter of tien tot kniehoogte door het water. Koud! We zien hier ook de uitkijktoren, waarvan de vervanging (deels) bekostigd wordt door de cheque van RUNFORESTRUN.

Kale Duinen

Via de Grenspoel belanden we bij de uitsmijter van deze trailrun: de Kale Duinen. Een uitgestrekte zandverstuiving waar we dwars doorheen lopen. Het valt niet mee om door het mulle zand te ploegen, maar het uitzicht is fenomenaal. Wat een prachtig gebied! Robert Jan en ik zitten inmiddels redelijk door onze krachten heen, maar we slepen onszelf naar de finish. Onder meer via een steile afdaling vanaf een duin.

Finish

De laatste anderhalve kilometer met modderige hellinkjes is nog even pittig, maar dan zien we ineens de finishboog. Iets sneller dan verwacht, want onze horloges geven nog niet de ingecalculeerde afstand aan, maar we zijn er. Yes! In de tent komen we weer op kracht en praten nog even na met andere lopers. Daarna snel de natte schoenen uit en terug naar Groningen. Wat een prachtige trailrun in Drenthe was dit weer. Dat smaakt naar meer.

Aftermovie

Noah Kingmans maakte de officiële aftermovie van dit evenement: