De steilste trail van Nederland
Na de Sint Thomas Trailrun wil ik vaker aan een trail meedoen. Helaas is het aantal trailruns in het noorden beperkt, maar binnen anderhalf uur rijden vanuit Groningen zijn wel geschikte loopjes te vinden. Zoals de Stuwwaltrail in Oosterbeek, met dik vijfhonderd hoogtemeters de ‘steilste trail van Nederland’. Dat is een mooie uitdaging. Daarvoor moet ik wel de wekker zetten, want de inschrijving start op 1 februari om 0.00 uur en het aantal startplekken is beperkt… Gelukkig ben ik op tijd.
Aankomst
Vier maanden later is het zover. In zo’n anderhalf uur rij ik naar Oosterbeek en zet de auto op een weiland, dat vandaag als parkeerplaats dient. Het is nog tien minuten lopen naar de start op Sportpark Hartenstein, waar het op het middenterrein tussen alle kraampjes al een drukte van belang is. Het ophalen van het startnummer verloopt soepel en ik heb nog tijd voor een korte warming-up op de atletiekbaan. Ik heb een bidon met water bij me, want het is warm vandaag. En twee gels, dat moet genoeg zijn. Op naar het startvak dan maar, samen met een kleine zeshonderd andere deelnemers.
De start
Om 16.00 uur klinkt het startschot. We starten in drie golven om de doorstroom te bevorderen. Toch is het dringen geblazen als we na zo’n vijfhonderd meter het bos in gaan over smalle paadjes. De komende vijf boskilometers blijken slechts een voorzichtig opwarmertje voor wat komen gaat, want net voor het zeskilometerpunt wacht ons een steile trap omhoog. Hardlopen is hier onmogelijk en zelfs wandelend is het een flinke klus om boven te komen. In een lange rij beklimmen we de treden, terwijl we tussen de bomen door onze voorgangers op hoger gelegen paden kunnen zien lopen. Een schitterend panorama, dat we vandaag vaker zullen zien.
Tempobrekers
Eenmaal boven probeer ik m’n loopritme snel weer terug te vinden, maar dat valt niet mee. Ik heb even nodig om m’n ademhaling onder controle te krijgen en jog op een rustig tempo door. Na een minuutje gaa het wel weer, maar ja, dit was bepaald niet de enige beklimming van de dag. Al snel staat de volgende helling op het programma en dat is wederom een tempobreker. Hoewel ik tijdens het hardlopen de tel ben kwijtgeraakt, zitten er in het parcours sowieso een stuk of tien fikse kuitenbijters, die zorgen voor een loodzware race.
Winegums
Ik merk – wederom – dat afdalen niet mijn ding is. Bij de steile afdalingen krijgen m’n knieën het flink te verduren en ik daal voorzichtig af, terwijl enkele kamikazepiloten me links en rechts inhalen. Ze doen maar. Na zo’n vijf kwartier zit ik er redelijk doorheen, maar gelukkig ben ik dan bijna bij de enige drinkpost met tevens de nodige eterij, zoals fruit en kruidkoek. Ik drink wat water, doe nog een graai in de schaal met winegums en hardloop in een rustig tempo door. Even weer op krachten komen.
Snakken naar de eindstreep
In de laatste kilometers zitten ook nog enkele vervelende klimmetjes en het beste is er bij mij dan wel af. Na ruim twee uur ploeteren snak ik nu naar de eindstreep. Gelukkig komt het sportpark in zicht. Nog een halve ronde over de atletiekbaan en dan zit dit trailavontuur er op, na ruim 2 uur en 7 minuten. Uitgeput kom ik over de streep en knijp een spons water uit boven mijn hoofd. Daarna krijg ik een Erdinger Alkoholfrei als finishersbiertje. Dat komt goed uit, want ik verrek van de dorst. Even rustig uithijgen en een verdiend biertje drinken.
Honger
Honger heb ik trouwens ook, want het is inmiddels etenstijd. Gelukkig is er bij de kraampjes voldoende keuze, van pannenkoeken tot snacks en pasta. Wel jammer dat zo’n lullig bakje penne 3,50 euro kost, maar goed, ik heb honger. De pasta is snel op, dus vooruit, ook nog een broodje hamburger om op krachten te komen. Zeker niet de beste hambo die ik ooit heb gehad, maar op dit moment smaakt alles. Tijdens de terugrit denk ik na over deze race. Het was loodzwaar, maar absoluut een ervaring die ik niet had willen missen. Wat een prachtige trail in een unieke omgeving.
