Gemengde gevoelens

Net na de zomervakantie staat Dirt Maniacs op het programma. Deze obstacle run bij de Gaasperplas bij Amsterdam wordt voor de eerste keer georganiseerd. De meest in het oog springende hindernis: ’s werelds langste Mud Trenches, maar liefst vierhonderd meter modderige heuvels en loopgraven. Dat belooft wat!

Aankomst

Op zondagmorgen rijden Gerwin, Edwin en ik naar Amsterdam en parkeren de auto op een steenworp van de finish. Dat is meer geluk dan wijsheid, want duidelijke bewegwijzering ontbreekt, net als parkeerpersoneel om je de goede kant op te sturen. We zullen maar zeggen dat we de eerste hindernis glansrijk hebben overwonnen.

Chaotisch

Helaas blijkt het ontbreken van wegwijzers een algemeen probleem. Zo is het bijvoorbeeld ook speuren naar de locatie van de inschrijfbalie. Eenmaal gevonden verloopt de uitgifte van startbewijzen nogal chaotisch en iets verderop moet je zelf maar zien dat je een Dirt Maniacs-shirt bemachtigt uit een stapel stof. Vooraf dus en niet pas bij de finish, als de prestatie is geleverd. Helaas geen stijlvol finishershirt, maar een armoedig katoenen t-shirt met de lullige opdruk ‘I survived Dirt Maniacs’. Dat laatste moet nog blijken…

Minnetjes

Omkleden dan maar, in een tent op het natte gras. Men heeft nog wel de moeite genomen twee tafels neer te zetten, maar zitbanken of bodembedekking was een stuk nuttiger geweest. Nu moet je je omkleden op een modderige ondergrond. Niet handig. Even verderop kun je je tas bewaakt achterlaten. In de praktijk is dit een hekje met een beveiliger ervoor. Er wordt niet gecontroleerd of jouw tas ook echt jouw tas is. Zo kunnen kwaadwillenden er alsnog met jouw bezittingen vandoor gaan. Kort samengevat: we noteren een aantal minnetjes en we zijn nog niet eens begonnen met de race…

Parcours

Gelukkig is vandaag niet alles slecht. Het weer zit mee en de Gaasperplas is een prachtig natuurgebied, waarlangs een plezierig parcours is uitgezet. Ook is een groot deel van de obstakels leuk en uitdagend. Wat krijgen we zoal voor de kiezen? We beginnen met het beklimmen van een grote zeecontainer, waarna we over enkele houten balken moeten klimmen. Iets verderop wacht een touw waarmee we over een brede sloot moeten klimmen. Ook een obstakel met autobanden ontbreekt niet, uiteraard zijn er de muurtjes en we gaan ook een aantal keren het water in. Zeker in het parkje is het water weliswaar ondiep, maar de drab op de bodem maakt het waden zwaar. We klauteren door rioolbuizen en er zijn alternatieve monkey bars: het is de bedoeling dat je jezelf met twee lussen over een balk naar de overkant beweegt. Erg lastig.

Langste Mud Trenches van de wereld

De Mud Trenches op het eind voldoen volledig aan de verwachtingen. Ze zijn zelfs zó pittig, dat Edwin op een van de laatste heuvels ineens vergaat van de kramp en vijf minuten nodig heeft om de pijn weg te laten trekken. Maar goed, een beetje pijn mag een obstacle run wel doen. Dat geldt in zekere zin ook voor het obstakel op de streep: een muur van schuim, waarin je niks ziet en naar adem hapt, omdat er weinig zuurstof is. Dat zal geen favoriet worden van mij, maar een ander zal het wellicht fantastisch vinden. Nou ja, wij lopen in elk geval een leuke race en vermaken ons prima.

Gebrek aan vrijwilligers

Toch valt op het parcours ook wel het een en ander aan te merken. De route is soms onduidelijk, helaas ook bij de vrijwilligers. Vrijwilliger 1 vertelt dat we een bepaald rondje twee keer moeten lopen. Aan het eind van dat rondje stuurt vrijwilliger 2 ons echter door richting de finish. Hij weet zeker dat we maar één rondje hoeven te doen, zijn collega heeft het verkeerd begrepen. Achteraf blijkt uiteraard dat we tóch twee rondjes hadden moeten doen! Daardoor lopen we uiteindelijk drie kilometer te weinig. Ook bij de andere afstanden lopen veel deelnemers te weinig kilometers. Jammer. Sowieso zijn bij potentieel gevaarlijke obstakels gewoon te weinig vrijwilligers aanwezig om een oogje in het zeil te houden. Niet tof. Op veiligheid mag simpelweg niet worden bezuinigd tijdens een obstacle run.

Conclusie

Dirt Maniacs heeft een gevarieerd parcours neergezet met enkele uitdagende hindernissen op een fraaie locatie. Aan die ingrediënten hoeft niet gesleuteld te worden bij een eventuele volgende editie. Toch is het ook duidelijk, dat de organisatie op diverse punten flink tekort geschoten is. Met name qua duidelijkheid en veiligheid rammelde deze run. In die elementen zal serieus geïnvesteerd moeten worden om in de toekomst een beter evenement neer te zetten. De editie van 2014 was z’n inschrijfgeld van 45 euro helaas lang niet waard. Al met al houden we dus gemengde gevoelens over aan deze run.