Buiten de limiet

Het is Tamara’s droom om een keer de 100 kilometer bij de RUN Winschoten te lopen. Door blessures en ander leed verdwijnt het plan een tijdje in de ijskast, maar dit jaar is het zover! Ik wil Tamara graag ondersteunen bij deze uitdaging. Drie jaar geleden hielp ze mij bij mijn debuut. Rennen met Tamara is bovendien heel leuk en zo kunnen we elkaar door de moeilijke momenten slepen. Want die komen er geheid. Ook doen we beiden mee aan het Nederlands Kampioenschap, want waarom ook niet? En o ja, we trekken toepasselijke sokken aan.

Verzorgingspost

De moeder van Tamara gaat ons verzorgen bij onze eigen verzorgingspost. We moeten wel de klaptafel, stoelen, tassen en andere meuk naar het rosarium vervoeren, maar gelukkig heb ik nog ergens een bolderkarretje. Like a pro!
We mogen naast de paarse tent van Pieter en zijn team staan. Dat is een stuk gezelliger en in geval van regen kan Tamara’s moeder dan tenminste even schuilen.

Startnummers

In de sporthal halen we onze startnummers op bij Ria. Over die startnummers ontstaat helaas wat onduidelijkheid. In voorgaande jaren kregen we vier startnummers; een borst- en rugnummer voor zowel je gewone shirt als je reserveshirt. Dit jaar krijgen we slechts twee startnummers. Voor de zekerheid vragen we na hoe dit zit. Je hoeft alleen een borstnummer te dragen en het tweede exemplaar is voor je reserveshirt. Prima!

Onnodige stress

Toch hoor ik nét voor de start van een steward dat ik absoluut een rugnummer moet dragen. Ik sprint naar mijn tas, haal mijn ‘rugnummer’ op en hoor bij terugkomst van iemand anders dat een rugnummer toch niet nodig is. Argh, irritant! Tegenstrijdige berichten en onnodige stress. Maar nu zal ik dat rugnummer dragen ook. Tamara speldt hem op en laat mij in de eerste honderden meters even uitrazen. “Laat het los, laat het gaan!”

Start

We zijn inmiddels dus onderweg. Het eerste rondje lopen we grotendeels samen met Claudia en Marc. Zij beginnen ook in een tempo van rond de 6:30 minuut per kilometer. We kletsen gezellig de kilometers weg. Via de wijken en langs het Winschoterdiep rennen we naar Heiligerlee. Daar passeren we het vijfkilometerpunt na 33 minuten. Keurig op schema.
Ook de tweede helft van het rondje dribbelen we in hetzelfde tempo door. Na bijna 9 kilometer worden we bijgehaald door Sandra, die meedoet aan de 50 kilometer. Selfie!

Woodstock Winschoten

Even verderop is het weer genieten in de Noorderstraat. De bewoners maken altijd veel werk van het versieren van hun straat. Ze wonnen al vaker de geldprijs voor de mooist versierde straat en ook dit jaar is het weer raak. Volkomen terecht, want kijk eens hoe ze hun straat hebben omgetoverd tot Woodstock Winschoten. Prachtig gedaan mensen!

Aanmoedigingen

Er zijn meer aanmoedigingen vanaf de kant. Van spandoeken voor alle deelnemers tot persoonlijke aanmoedigingen. Op de Kloosterlaan worden de namen van veel deelnemers op het wegdek gekrijt. Daar zien we dan ook een Tamara en later ook een Nico verschijnen. Heel erg leuk!

Achter op schema

Na 30 kilometer liggen we nog mooi op schema. Maar in het vierde rondje raakt Tamara even overweldigd door het restant van de race. Het is natuurlijk ook een pleuris end, maar je moet zo weinig mogelijk denken aan hoever je nog moet. Dat werkt heel demotiverend. Ik probeer Tamara’s focus weer terug te buigen naar kleinere eenheden: kilometerbordjes, de dansende verkeersregelaar, Heiligerlee, etcetera.
Inmiddels begint Tamara’s maag ook tegen te sputteren. We moeten nu al stukjes wandelen en dat is eigenlijk te vroeg in de race. De 50 kilometer tikken we aan in 5 uur en 50 minuten. Dat is 20 minuten achter op ons schema. We zijn ons buffertje voor de slotfase kwijt.

Photobomb

Het wordt dus spannend, maar we gaan voor een finish. Tamara heeft namelijk een harde kop zegt ze. En ik ook. Gelukkig is de spirit bij Tamara weer helemaal terug. Na zo’n 48 kilometer zien we Eddy, die vanuit Assen is komen wandelen naar Winschoten, toch een kleine 60 kilometer. En hij gaat ook weer terug. Wat een topper. Met hem doen we een photobomb. Zo’n fotograpje deed Tamara op Texel erg goed en ook nu krijgt ze daar weer energie van.

Waterijsjes

Waar je trouwens ook energie van krijgt: waterijsjes! Een inwoner van Heiligerlee biedt ons in het voorbijgaan een ijsje aan. “Dat onthouden we” roepen we en ja hoor: bij de volgende passage houden we hem aan z’n belofte. Wat smaakt zo’n raketje lekker als je al uren aan het rennen bent.

Goed gevoel

Sowieso is ons gevoel van ronde 6 tot en met 9 prima. De kop staat goed, maar uiteraard daalt ons tempo wel door de vermoeidheid. Ook heeft Tamara soms last van kramp in haar kuit. Tussen de wandelmomenten dribbelen we echter lekker door. De kilometers vliegen gestaag voorbij, maar we weten natuurlijk dat we niet ruim in de tijd zitten.

Limiet

Bij het ingaan van de negende ronde is duidelijk dat we de limiet van 10 uur en 50 minuten niet zullen redden. Toch geven we de moed niet op. Met enige zelfspot beantwoorden we de vraag “Laatste rondje?” dan ook steevast met “Ja!” en nemen het applaus en de complimenten beleefd in ontvangst.
We worden bijgehaald door Wessel, die inmiddels in zijn laatste rondje zit. We lopen een stukje samen en nemen dan weer afscheid, want hij heeft een hoger tempo dan wij.
Na 88 kilometer treffen we Dick. Hij weet dat we de limiet niet gaan halen, maar geeft ter overweging mee om de 100 kilometer voor onszelf uit te lopen. Het gevoel is prima, dus daar willen we wel voor gaan.

Resoluut

Bij de streep is de organisatie echter resoluut: we mogen niet verder. Het parcours is gesloten en wordt afgebroken. Daardoor komt de veiligheid in het geding. Het is een begrijpelijke beslissing. Bovendien is Tamara geselecteerd voor de dopingcontrole, want we doen tenslotte mee aan het Nederlands Kampioenschap. Bij 90 kilometer stopt onze RUN vandaag.

Teleurstelling

Bij Tamara komt dan de teleurstelling naar buiten in de vorm van dikke tranen. Ze heeft zo hard geknokt en haalt de eindstreep toch niet. Dat is zuur. Ze wordt getroost door haar man, haar zoon en een vriendin.

Trots

Gelukkig is Tamara niet alleen teleurgesteld. Ze is ook trots op zichzelf. En ik ben ook trots op je, Tamara! Je hebt geknokt voor wat je waard bent en wilde niet stoppen, ondanks de vele moeilijke momenten. Een opstandig hoofd, een protesterende maag en pijn in de kuit kregen je niet klein. Zelf was je niet van plan om te stoppen voordat er 100 km op de teller stond en dat laatste rondje had je ook ‘gewoon’ gelopen. Bovendien heb je 30 kilometer verder gelopen dan ooit tevoren. Het is spijtig dat we niet door mochten, maar we wisten van tevoren dat dit kon gebeuren. Toch ging je deze uitdaging dapper aan en ik vond het een superleuke dag. Volgend jaar weer?

Verslag Tamara

Tamara schreef ook een blog over deze race. Lezen!