Photobomben
De laatste editie van ultraloop De Zestig van Texel is alweer drie jaar geleden. Normaal gesproken is het evenement om de twee jaar, maar de coronacrisis gooit in 2021 roet in het eten. Een jaar later dan gepland vindt de zestiende editie dan toch plaats. Voor het eerst in een even jaar en er is nog een primeur: finishers krijgen een medaille.
Naar Texel
Zondagochtend om zeven uur vertrek ik uit Groningen. Bijna twee uur later arriveer ik in de haven van Den Helder. Ik kan de auto zowaar naast de vertrekhal parkeren. Binnen tref ik Tamara en haar moeder. Net als drie jaar geleden ren ik deze tocht samen met musketier Tamara. Musketier Edgar is al op Texel en richt zich dit keer op de estafette.
Dat Tamara vandaag aan de start staat is niet vanzelfsprekend. Ruim een week geleden werd ze geveld door corona. Naast fysiek ongemak zorgde dat ook voor onzekerheid of ze wel op tijd weer fit zou zijn. Gelukkig pakt een testloopje goed uit en besluit Tamara sowieso te starten. We zien dan wel waar het schip strandt.
Zelf ben ik wat onzeker over mijn lies, waar ik vorige week bij de Vuurtorentrail op Ameland ineens last van kreeg. Hopelijk is een weekje rust genoeg om de tocht van vandaag te volbrengen.
Hallo meneer Lely!
De laatste voorbereidingen
Aan boord van de veerboot worden Tamara en ik herkend door krullenbol Nicole, die op het nippertje nog een startnummer heeft bemachtigd. De overtocht van zo’n twintig minuten is een mooie gelegenheid om nog even wat laatste voorbereidingen te treffen. Zo maak ik mijn racevest in orde, inclusief het gelukspoppetje dat ik vijf jaar geleden op Texel kocht voor mijn eerste deelname aan De Zestig.
We stappen op de boot.
Gelukspoppetje.
Photobomb #1
Iets voor tienen landen we op Texel. De startlocatie is dit keer niet het NIOZ, maar het opstelparkeerterrein van de TESO. Daar treffen we Edgar, die onze start graag wil meemaken. Zelf start hij pas een uur later.
Ook Erik is van de partij. Hij loopt vandaag zijn eerste Zestig en rent de eerste helft met ons mee. Voor Edgar is het een komen en gaan van bekenden, waaronder Nicole. Spontaan photobomben Tamara en ik hun startselfie. Deze actie blijkt een voorteken…
We starten vanaf het opstelparkeerterrein.
Edgar is er ook al!
Photobomben! (foto: Edgar)
Start
Tijd om te starten. Om precies 10.35 uur klinkt een doffe knal en zetten we ons beweging. De eerste vijf kilometer rennen we voornamelijk over asfalt. Een mooi opwarmertje voor het eerste, lange strandstuk. Rustig keuvelend zien we diverse bekenden, waaronder Wessel. We kletsen even bij, maar zijn tempo is te hoog voor ons. Ik zie nog een Black Devils-shirt voorbijkomen. Die tocht liep ik ook. Een prachtige ultraloop!
Klaar voor de start.
We zijn onderweg (foto: Edgar)
Bekend shirt.
Richting het strand.
Gehobbel
Daar is het strand. Het ligt er helaas niet geweldig bij en het tweede deel straks is nog matiger. Dat weten we nu gelukkig nog niet. Samen met Erik en Tamara zoek ik zo veel mogelijk de harde stukken op. Net als vorige week voel ik toch weer mijn lies een beetje opspelen bij dit gehobbel. Gelukkig zet de pijn niet door en voel ik het eigenlijk alleen op het strand.
Over het strand.
Erik en Tamara.
Lachend over het strand.
Lachen als een boer met kiespijn.
De Dennen
Na zo’n 12 kilometer verlaten we het strand en rennen door De Dennen naar het eerste wisselpunt. Vervolgens krijgen we op de Randweg weer wat asfalt onder de schoenen. Verderop pakken we het schelpenpad door de duinen, want we gaan wederom op weg naar het strand.
Bijna bij het eerste wisselpunt.
Op weg naar het strand.
Klimmen door de duinen.
Kleine lijdensweg
Zoals gezegd ligt het tweede strandstuk er slechter bij dan het eerste stuk. Wederom veel gehobbel. Erik loopt hier sterk door, maar voor Tamara en mij is dit een kleine lijdensweg. Gelukkig duurt dit stuk maar vier kilometer.
Afdalen naar het strand.
Langs het water.
Pfoe… het strand zit erop.
Vlakkere ondergrond
Na 23 kilometer verlaten we definitief het strand en belanden op vlakkere ondergrond. Bij de verzorgingspost kloppen Tamara en ik het zand uit onze schoenen. Samen met Erik rennen we verder door natuurgebied De Nederlanden en zien we behoorlijk wat Galloways. Mooie beesten.
Door De Nederlanden.
Galloways.
De Slufter
Langzaamaan beginnen de kilometers wel te tellen en ook Erik krijgt het lastig. Bij de Slufter maken we een stevige klim door de duinen. Lastig, maar ook een momentje om even op adem te komen. Op naar de verzorgingspost na 30 kilometer, waar we even de tijd nemen om bij te tanken.
Bij de Slufter.
We klimmen door de duinen.
Photobomb #2
Op het fietspad naar de vuurtoren raakt Erik geleidelijk een beetje achterop en krijgt Tamara een mentaal dipje. In haar hoofd is ze te veel bezig met de afstand die we nog moeten afleggen. Daar ziet ze als een berg tegenop. Met geklets over koetjes en kalfjes leid ik haar af. Ook stellen we een behapbaar volgend doel: de vuurtoren. We zien hem in de verte al opduiken, dus daar kunnen we mooi naar toewerken.
Langzaam komen we dichterbij en langzaam krijgt ook Tamara weer vertrouwen in zichzelf. Dat blijkt wel als langs de kant een groepje mensen klaarstaat voor een familiekiekje. Tamara bedenkt zich niet en sleurt mij mee voor de tweede photobomb van de dag. Lachend rennen we verder en ik weet: Tamara is terug in de race en gaat de finish ‘gewoon’ halen.
Over het fietspad naar de vuurtoren.
We komen steeds dichterbij.
Daar is ie!
Waddenkust
We gaan op weg naar de waddenkust. Bij Kaap Noord zien we Edgar, die inmiddels klaar is met zijn estafette-etappes en zijn teamgenoten volgt naar de finish. Aan deze kant van het eiland hebben we wind mee. Dat is ook aan de temperatuur te voelen. Om sommige stukken is het al best warm.
Na bijna 41 kilometer worden we ingehaald door Mariska, de vrouw van Edgar. Even een snelle statusupdate en weg is ze weer, want ze loopt een lekker tempo.
We worden ook bijgehaald door de mensen van de familiefoto. Tijdens het maken van de foto hadden ze helemaal niks door, maar later zagen ze ineens twee gekke bekken op hun foto. Ze kunnen hartelijk lachen om onze grap. Tamara en ik zijn eigenlijk ook wel benieuwd naar de foto, dus mocht je jezelf herkennen in dit verhaal…
Na 36 kilometer.
Lammetjes.
Langs de Waddenzee.
Over de Lancasterdijk.
Prins Hendrik
Bij het wisselpunt bij hotel Prins Hendrik worden we wederom enthousiast opgewacht door Edgar. Op weg naar de molen dribbelen we samen op met Paulina, waarmee we al een tijdje van positie wisselen. De ene keer haalt ze ons in en even later halen we haar weer in. ‘Nog maar 16 kilometer’ zegt Tamara als een hart onder de riem. Het helpt, want verderop haalt Paulina ons weer in en loopt ze langzaam bij ons weg. We hobbelen verder naar de verzorgingspost in Oost en even verderop door het pittoreske Oosterend.
Doorkomst bij hotel Prins Hendrik.
Onderweg naar de molen.
Verzorgingspost in Oost.
Door Oosterend.
Naar Oudeschild
Bij de verzorgingspost na 50 kilometer tanken we even weer bij en gaan langs de dijk op weg naar Oudeschild. Toch wel een lastig stukje en mijn dribbeltempo blijkt iets hoger te liggen dan dat van Tamara. We zoeken allebei ons eigen ritme en vinden elkaar steeds weer bij een korte wandelpauze. Op de dijk lopen we Paulina weer voorbij. Het stuivertje wisselen gaat door.
Op weg naar Oudeschild.
De haven van Oudeschild.
Door Oudeschild.
Schiet op met die finish
Vanaf de verzorgingspost in Oudeschild is het nog vijf kilometer. De laatste loodjes en die zijn het zwaarst. Dribbelend en wandelend bewegen we ons over het parcours, terwijl we een paar keer ‘schiet op met die finish’ roepen. We kunnen er wel om lachen. Inmiddels komt Paulina weer langszij en zij finisht net voor ons.
Nog 5 kilometer.
Dat zijn wel lastige kilometers.
De laatste kilometer!
Binnen!
Na bijna 7 uur en 17 minuten zijn ook wij bij de eindstreep en mogen de handjes de lucht in. We hebben het gehaald! Niet onze beste tijd ooit, maar voor de pas herstelde Tamara is dit een prestatie van formaat. Supergoed gedaan, topper!
Door Henri Thunnissen krijg ik mijn medaille omgehangen. Even later horen we ook de naam van Erik door de speakers klinken. Uiteindelijk lag hij niet eens ver achter ons en heeft ook hij deze tocht succesvol volbracht.
Juichend over de streep.
De welverdiende medaille!
Statistieken
Voor de volledigheid nog even de cijfers op een rij.
Opfrissen
We kunnen douchen in de Stayokay. Wat een luxe! Even op je gemakje in je eigen kamer omkleden en opfrissen. Buiten is er voor alle deelnemers soep. De snert is helaas al op, maar de tomatensoep smaakt volgens de kok nog beter. Ik denk dat hij gelijk heeft.
Sportbier
Om zeven uur pakken we de boot naar het vasteland. Samen met huisfotograaf Bjorn proosten we aan boord op een geslaagde hardloopdag. Helaas heb ik voor de toost Uddelaer Sportbier uitgezocht. Een experiment, je probeert eens wat, maar helaas… dit spul is echt heel zuur en vies. Koop dit niet!
Bah!
Bedankt!
Het mislukte bierexperiment is slecht een heel klein smetje op een fantastische, stralende hardloopdag op Texel. Wat hadden we een geluk met het weer en wat wat het weer een mooie tocht. Texel, Tamara en al die anderen, bedankt!
Texel bedankt!
Dankzij jou verhaal en het shirt voelt het toch als een beetje gelopen.
Haha! Over twee jaar weer een kans. Best een leuk evenementje. 🙂
Lieve Nico, wat hebben we het zwaar gehad en ik had dit met niemand anders willen en kunnen doen als met jou. Je hebt me zo diep zien gaan en af en toe dacht ik: hou alsjeblieft op met praten. Maar stiekem juist door jouw verhalen, haalde jij me uit dat dal en zag ik weer ruimte om grapjes te maken, spontaan gaan zingen en anderen oppeppen en natuurlijk wel blijven mopperen op het stomme eiland. Het was een onvergetelijke ervaring om zo mentaal met mezelf in de knoop te zitten en er ook weer uit te komen. Dankzij jou!
Dankjewel lieve Nico, dat je ondanks mijn diepe dalen bij me bleef. Je bent van goud!
Ps: wanneer gaan we weer?
Bedankt voor je lieve reactie! Ik vond het hartstikke leuk om met jou deze tocht te ondernemen, maar de volgende keer doen we hem weer een stukkie sneller, ok? Even lekker bijkomen en opladen. Bij de RUN ga je mentaal ook tegen je grenzen aanlopen en komen er moeilijke momenten, maar ook daar ga ik je helpen om weer uit het dal te komen. In Winschoten hebben ze gelukkig niet zo’n stom strand. 😉
Je beschrijft het prachtig Nico, ik heb het als een les ervaren om de race anders te benaderen.
Onderweg er aan gedacht om uit te stappen maar de familie aan de kant gaf me de kracht om door te gaan.
Na de de 32 dacht ik eerst maar de vuurtoren halen en dan heb je de wind mee.
Toen was de gedachte, de marathon loop ik sowieso uit.
Bij het marathonpunt had ik weer nog maar 18 km in 2,5 uur moet lukken.
200 meter wandelen en weer dribbelen etc etc.
Tot mijn verbazing stonden jullie op de finish met maar circa 2 minuten ertussen.
Enorm blij dat ik niet op heb gegeven en toch door ben gelopen.
Had dit niet willen missen.
Bedankt Nico en Tamara en ook Edgar natuurlijk.
Erik
Echt super gedaan, Erik! Het is ook een ‘pleuris end’ (staat op de sokken van Tamara) en natuurlijk was het lastig, maar de mooiste overwinning is inderdaad dat je bent doorgegaan en die medaille hebt opgehaald. Daar mag je heel trots op zijn.