Honderd

Tot zo’n twee jaar geleden moet ik er niet aan denken om een 100 kilometer te lopen. Veel te ver! Maar ja… op een gegeven moment begint het toch te kriebelen om eens mee te doen aan de hoofdafstand van de RUN Winschoten. Sowieso een prachtig evenement, waar ik al drie keer de 50 kilometer liep.

Schema

Een 100 kilometer is wel een totaal andere afstand dan een 50 kilometer. Het is uiteraard twee keer zo ver, maar lichamelijk en mentaal ook flink zwaarder. Tijdens de zomer moet ik stevig aan de bak om voldoende kilometers te maken. Ik pluk een schema van internet en pas die een beetje aan naar mijn eigen ritme. Vanaf eind mei train ik vier keer per week in plaats van drie keer. Bovendien voer ik het aantal kilometers flink op. Uiteindelijk loop ik ongeveer anderhalf keer zoveel als ‘normaal’. Zo moet ik begin september voldoende kilometers in de benen hebben, hoop ik.

Hulptroepen

Op de dag zelf heb ik hulp nodig. Gelukkig biedt mijn Berenloop– en Zestig van Texel-maatje Tamara spontaan aan om me te helpen met de verzorging. Zo kan ze bovendien alvast meekijken hoe de dag verloopt, want Tamara wil volgend jaar ook de 100 kilometer lopen.
Martijn biedt me een lift aan, zodat ik me geen zorgen hoef te maken over het vervoer. Dat scheelt weer een stressfactor. Samen met Erik pikt hij me ‘s ochtends thuis op en zo’n twintig minuten parkeren we de auto in Winschoten.

Sporthal

Terwijl Martijn en Erik de verzorgingspost van Loopgroep Roden opzetten, loop ik naar de sporthal. Buiten tref ik mijn loopgroepgenoot Ineke. Ook zij maakt haar debuut op de 100 kilometer. Ze vindt het wel spannend, maar gezien haar trainingskilometers moet het vandaag helemaal goed komen.
In de sporthal haal ik mijn startnummer op en schuif aan bij Aline, die vandaag 50 kilometer loopt. We praten even bij, terwijl ik twee startnummers op m’n shirt probeer te spelden. Eentje op de voorkant en eentje op de voorkant. Ik zie Albert, die vandaag de 100 kilometer loopt als training voor de Spartathlon later deze maand. En ik tref Johan, die ik ken van de Zestig van Texel. Hij wil vandaag zijn afstandsrecord naar minimaal 70 kilometer brengen, maar wie weet loopt hij nog een stuk verder… (je voelt hem al aankomen: Johan loopt uiteindelijk ook tien rondjes!)

Eetplan

Ook Tamara is inmiddels gearriveerd en we nemen mijn eetplan door. Zo weet Tamara precies wat ik op welk moment nodig heb en kan ze de spullen op tijd klaarzetten. We buurten nog even met Ria, die al jaren meedoet aan de RUN. Dit weekend is ze vrijwilliger, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan: ‘s middags start ze alsnog bij de estafette. 🙂
Samen met Tamara breng ik mijn eetpakket naar de verzorgingspost van Loopgroep Roden, waar Tamara deze dag gezellig aanschuift. Ik zie ook Peter, die de tent van Loopgroep Bedum bemant.

Naar de start

Daarna moet ik weer terug naar de sporthal voor de zogenaamde callroom-procedure: een formele controle op mijn aanwezigheid, chip en startnummers. Nadat ik helemaal ben goedgekeurd tref ik Erik, met wie ik heel wat voetbaltripjes heb beleefd. Maar vandaag gaan we allebei de 100 kilometer doen.
Buiten kom ik Steenbok Christien tegen, die vandaag meeloopt in het winnende damesestafetteteam. Ze is de hele dag aanwezig en moedigt me enthousiast aan. Ook Lút en Sybren zijn van de partij, op respectievelijk de 100 kilometer en de 50 kilometer. Dat is ook zo leuk aan Winschoten: er zijn zoveel bekenden.

Onderweg

Stipt om 9 uur worden we weggeschoten en beginnen Erik en ik aan onze tien rondjes door Winschoten. Zoals gebruikelijk is het weer een feest om door de versierde straten en langs het enthousiaste publiek te rennen. Met sommige toeschouwers bouw je gedurende de dag zelfs een band op. Zo heb ik vandaag leuke fans aan de Vossenkamp.
Erik is een snellere loper dan ik, maar in het begin blijven we bij elkaar. We hebben immers nog tijd zat om een eigen ritme te vinden.

Bekende straten

Na de verzorgingspost in Heiligerlee lopen we door bekende straten als de Kloostergang en de Oudewerfslaan. We maken een rondje om het Sterrebos en lopen via de Noorderstraat en het Noorderplein terug naar de streep op de Meester D.U. Stikkerlaan.
Daar klokken Erik en ik 53 minuten. Een tikkie aan de snelle kant, maar het voelt ok. Ik heb expres alleen het hartslagscherm op m’n horloge aangezet, want ik wil vooral op hartslag lopen en me zo weinig mogelijk laten afleiden door tussentijden.

Spandoeken

In het park hebben de fans bij de verzorgingspost van Erik diverse spandoeken gemaakt. Zo lezen we bij onze eerste doorkomst ‘Kop d’r veur!’ en zie ik ook nog ‘Deurdonderen’ en ‘Doorlopen, het bier wordt warm’ voorbijkomen. Bij mijn eigen verzorgingspost kom ik even op adem en eet de calorieën die Tamara me aanreikt.

Wesp

Ook de komende twee rondjes loop ik samen met Erik. Alles gaat gesmeerd, totdat Erik tijdens het derde rondje ineens door een wesp in zijn gezicht wordt gestoken. Toevallig is een auto van de organisatie snel ter plaatse en wordt de EHBO bij de eerstvolgende verzorgingspost ingeseind. Het wondje wordt ingesmeerd met speciale zalf, maar het blijft nog wel een tijdje pijnlijk.
Met tussentijden van 53 en 52 minuten lig ik na 30 kilometer al ruim voor op mijn zelfbedachte schema. En hoewel ik me prima voel, loop ik natuurlijk te hard van stapel. Bij de verzorgingspost spreekt Tamara me dan ook streng toe: ‘Als je de 100 kilometer wilt halen, moet je tempo omlaag.’

Op de rem

Ze heeft uiteraard gelijk en dus trap ik een beetje op de rem. Ik neem afscheid van Erik en loop vanaf dan m’n eigen race. Met een rondje van 55 minuten en een rondje van 58 minuten hou ik redelijk goed aan het plan, maar ik zit nog steeds ruim onder het beoogde schema. Wat heet: ik loop zelfs een PR op de 50 kilometer. 😀

Schoenenwissel

Wel beginnen mijn voetzolen inmiddels een beetje te branden. Daar heb ik bij langere lopen vaker last van, maar nu kan ik onderweg gewoon wisselen van sokken en schoenen. We moeten alleen niet vergeten om de chip ook over te zetten, want anders is alle moeite voor niks. Bij de verzorgingspost smeer ik wat voetencrème op m’n voetzolen en trek een paar verse schoenen aan.
Inmiddels zijn ook Robert Jan, Andrina en René gearriveerd om te supporteren. Hartstikke leuk om ze even te spreken. Nog even wat calorieën naar binnen en dan op naar de tweede helft van de race.

Misselijk

Het zesde rondje gaat qua tempo nog redelijk, maar in de tweede helft word ik misselijk. Niet gek natuurlijk na een paar uur teren op zoetigheid, maar lastig is het wel. Zin in eten heb ik nu niet meer. Wel in cola, maar wat ontbreekt in mijn overlevingspakket? Juist, cola! Wat een ultrabeginnersfout zeg. Gelukkig regelt Tamara een fles cola en hap ik nog wat zoute koekjes weg. Nog vier rondjes te gaan.

Koppie

Fysiek gezien worden dat natuurlijk niet de gemakkelijkste rondjes, maar in het koppie zit het goed. Ik weet dat ik tijd genoeg heb om de finish te halen en om de tussentijden maak ik me niet druk. Gewoon de ene voet voor de andere en doorgaan. Bij mijn doorkomst na 70 kilometer wurm ik me langs een groepje fotografen. Die staan alvast klaar de finish van winnaar Matteo Lucchese vast te leggen.

Blijven eten

Aangezien mijn eetplan toch aan duigen ligt zet Tamara gewoon van alles klaar, van zoet tot zout. Zo kan ik pakken waar ik op dat moment zin in heb. Eigenlijk heb ik nergens zin in, maar Tamara staat erop dat ik elk rondje iets eet. Ook krijg ik steeds een gel mee voor onderweg. Blijven eten, zolang het kan.

Ploeteren

Ook in het achtste rondje ploeter ik vrolijk voort. Het tempo is eruit, maar ik blijf in beweging. Langzaam maar zeker tikken de kilometers weg. Onderweg tref ik Robert en Jeanet, die ook naar Winschoten zijn gekomen om te supporteren.

Knuffel

Na 90 kilometer hoor ik de bel voor de laatste ronde. Dat geeft best een lekker gevoel. Bij de verzorgingspost prop ik nog wat calorieën naar binnen en zit Tamara’s taak erop. Ik geef haar een knuffel, want ik heb vandaag heel veel aan haar te danken.

Begeleiding naar de streep

Nog één rondje. Dit gaat lukken. Hard gaat het niet meer, maar op het laatste rechte eind voer ik het tempo toch nog even op. Ik word namelijk op de hielen gezeten door een andere loper en ik laat me nu natuurlijk niet meer inhalen. Bovendien staan mijn teamgenoten Christien en Jan klaar om me naar de streep te begeleiden. Wat een leuke verrassing!

100 kilometer

Na 10 uur, 32 minuten en 48 seconden zit het erop! 100 kilometer vlak asfalt, maar toch met pieken en dalen. Een medaille, maar vooral een fantastische ervaring rijker. Wat een prachtige dag was dit en wat ben ik blij met zoveel toffe mensen om me heen. Want hoewel deze prestatie in het klassement uiteindelijk op mijn naam staat, deed ik het vandaag zeker niet alleen. Er waren zoveel anderen bij betrokken:

* De eerste drie rondjes samen met Erik (die uiteindelijk een prachtige eindtijd onder de tien uur noteert!).
* Het onthaal bij de streep door mijn teamgenootjes Christien en Jan.
* Alle enthousiaste loopmaatjes in de race en langs het parcours.
* De fantastische aanmoedigingen van de Winschotenaren onderweg.
* De hulp van Martijn en Erik bij de logistiek.
* Tamara voor de rustige, behulpzame verzorging en de soms strenge woorden.
* En dan had ik ook nog een thuisfront dat mij steunde bij het bereiken van dit doel.

Zonder jullie allemaal was dit niet gelukt, dus deze medaille is voor een deel van jullie. Dank jullie wel!

Superheld op sokken

Over dat thuisfront gesproken: mijn gezin heeft nog een leuke verrassing voor me. Vanaf nu ben ik een superheld op sokken, trek ik een welverdiend biertje open en ga ik heel lang nagenieten.