Strandstart
Naast de ultraloop van 70 kilometer heeft de Vuurtorentrail dit keer ook een marathon op het programma staan. Met het oog op De Zestig van Texel komend weekend is dat voor mij een prima opwarmrondje. Samen met Arnold, die de halve marathon loopt, zet ik zondagochtend koers naar Holwerd. Bas moet wegens ziekte helaas afhaken voor deze eilandloop.
Naar Ameland
Na de gebruikelijke koffie met appeltaart in Marum pakken we om half tien de boot. Vijftig minuten later zijn we op Ameland en stappen in de bus naar Hollum. Gelukkig stopt de bus in de buurt van de sporthal en heb ik snel mijn startnummer, want heel ruim is mijn tijdschema niet. Nog maar een half uurtje tot de start en die vindt plaats op het strand… twee kilometer verderop.
Daar is de boot naar Ameland.
Met de bus naar Hollum.
In de sporthal halen we ons startnummer op.
Strandstart
Jawel, een strandstart. Dat is behoorlijk uniek. Na de laatste aanwijzingen van organisator Robin vertrekken we met zo’n vijftig lopers in noordoostelijke richting. Anderhalve kilometer verderop maken we een uitstapje naar het Frettepad. Daarna duiken we het zandpad aan de andere kant van de duinen op.
Starten op het strand.
We zijn onderweg.
Naar het Frettepad.
Op het Frettepad.
Langs het strand.
Ballumerduinen
Na zo’n 7 kilometer klimmen we vanaf het strand de Ballumerduinen in en lopen de komende twee kilometer voornamelijk over gras. Een goede gelegenheid om eventjes op adem te komen. Dat blijkt nodig ook, want we gaan weer terug naar het strand.
We klimmen de Ballumerduinen in.
Een uitdagend paadje.
Door de Ballumerduinen.
Terug naar de zee.
Gezandstraald
We bereiken het lastigste deel van de route. De komende kilometers lopen we namelijk pal tegen de oostenwind in. We worden gezandstraald en bovendien kost dit een hoop kracht. Voor mij persoonlijk komt het vervelendste nog: bij de beklimming naar de strandafgang schiet het in mijn rechterlies. Auw. Ik kan gelukkig wel doorlopen, maar soepel gaat het vanaf nu niet meer.
Bijna op het strand.
Vol de wind tegen.
Bij het IJsbaanpad verlaten we het strand.
Bezempaarden
Via camping Duinoord zetten we koers naar de Briksduinen. Een fraai stuk met singletracks en weids uitzicht over het eiland. Bij de Zwanewaterduinen word ik bijgehaald door twee amazones, die de ‘bezempaarden’ van de ultraloop blijken te zijn.
Parcours 42 km.
De Briksduinen.
Over singletracks.
De ‘bezempaarden’ van de 70 km.
Wilde paarden
De bezempaarden trekken ook de aandacht van vier wilde paarden in de Ballumerduinen. De beesten blijven maar om de twee amazones heen springen en rennen uiteindelijk bijna twee kilometer mee. Ik ben niet bang voor paarden, maar door het wilde en onvoorspelbare gedrag om mij heen loop ik niet helemaal ontspannen. Bij een klaphek kunnen de paarden gelukkig binnen- danwel buitengesloten worden. Ik loop een stukje op met de laatste ultraloopsters Lydia en Karin. Zij zijn al vanaf half zeven vanmorgen onderweg, maar nog steeds lekker in beweging en gaan de eindstreep ‘gewoon’ halen.
Wilde paarden.
Even uithijgen.
Heide
Bij de verzorgingspost na 26 kilometer tank ik even bij. In de volgende kilometers rennen we tussen de heide over singletracks. Een prachtig deel van de route, maar ook wel lastig hier en daar. Natte voeten blijven ons ook niet bespaard, want in de buurt van het vliegveld staat het pad onder water.
Door de heide langs het vliegveld.
Over de Jan Roepeheide.
Engelsmanduin
Na 31 kilometer zijn we bij de Engelsmanduin. Even wat hoogtemeters maken op de smalle duinpaadjes en genieten van het uitzicht over het eiland. Inmiddels zijn we ook al bijna bij de vuurtoren. Daar kunnen we even bijtanken voor de laatste zes kilometer van deze tocht.
Op weg naar het Engelsmanduin.
Hoogtemetertjes maken.
Geleidelijk komen we dichter bij de vuurtoren.
Daar is ie!
Nog een keertje strand
We doorkruisen het Hollumerbos en zetten koers naar het strand. We gaan nog een kilometer zandhappen. Gelukkig dit keer niet pal tegen de wind in.
Na het Hollumerbos gaan we richting het strand.
Nog even een kilometer zandhappen.
Terug naar Hollum
Bij het Paardengraf verlaten we het strand en rennen terug naar Hollum. Na ietsje meer dan vijf uur ben ik bij de eindstreep. Zeker niet mijn beste en soepelste marathon ooit, maar hij is wel weer binnen. Net als een fraaie medaille, een finishbiertje van de heer Paulaner én overheerlijke pompoensoep. Daar doe je het allemaal voor.
Bij de finish praat ik nog even na met Sandra (die de ultraloop keurig binnen 9 uur afwerkte) en met Janneke, die al meer dan honderd marathons rende. Vandaag voegt ze weer eentje toe aan haar indrukwekkende aantal.
Langs het Paardengraf.
Terug in Hollum.
Binnen! (foto: Sandra)
Super
Eenmaal opgefrist gaan Arnold en ik nog even een hapje eten in Hollum. Bij cafetaria De Fretpot serveren ze de sappige Burger Super met gebakken champignons, paprika, ui, kaas, sweet chili saus en spiegelei. Die moet ik natuurlijk hebben. Aan de naam geen woord gelogen: de burger smaakt inderdaad super! Met een goedgevulde maag stappen we op de snelboot naar het vasteland. Bedankt organisatie en Ameland, het was weer super!
De hamburger super.
Met de snelboot terug naar het vasteland.
