Hunebedhoppen (Zuidlaren)
Op de voorlaatste dag van 2018 gaan we voor de vierde keer dit jaar hunebedhoppen. Vanuit Zuidlaren maken we een rondje langs de hunebedden in Midlaren, Noordlaren, Tynaarlo, Zeegse en Annen. Onderweg pakken we ook nog twee oorlogsmonumenten mee.
We zijn vandaag met zeven personen: Erik en Wouter rennen voor de derde keer mee, terwijl het voor Jelda en Robert de tweede keer is. Jeroen maakt zijn hunebedhopdebuut. Ook Bas is in Zuidlaren, maar hij fietst de route in tegengestelde richting.
Hunebedhoppen
Hoe ziet ons project hunebedhoppen eruit? We hebben de Nederlandse hunebedden verdeeld in zeven regio’s: Norg, Zuidlaren, Rolde, Borger, Odoorn, Emmen en Diever. Per regio hebben we een route gemaakt langs die hunebedden en soms ook langs andere bijzondere of historische locaties. Bovendien gaan de routes zo veel mogelijk door de natuur.

Hunebedhoppen in zeven etappes.
Zuidlaren
Vandaag starten we dus in Zuidlaren. Vanaf de Brink vertrekken we in noordelijke richting en passeren al na een paar honderd meter het Verzetsmonument ter nagedachtenis aan de inwoners van Zuidlaren, die hun leven hebben gegeven in de Tweede Wereldoorlog.
Verderop in een woonwijk treffen we een verzameling stenen, die wel iets weg heeft van een hunebed, maar uiteindelijk toch niet meer is dan een matige nepvariant. Over de Schutsweg gaan we op weg naar Midlaren.

Verzetsmonument Zuidlaren.

Nephunebed.

Onderweg naar Midlaren.
Hunenborg
Na zo’n 2,5 kilometer bereiken we de hunebedden D3 en D4 in Midlaren. Een merkwaardig hunebeddenpaar, want de bouwwerken liggen verscholen tussen twee 19e-eeuwse boerderijtjes. Vanaf de openbare weg zijn de hunebedden nauwelijks zichtbaar en je moet echt het tuinpad op om ze te bereiken. Beide hunebedden zijn begroeid met mos en samen worden ze de ‘Hunenborg’ genoemd.

Je moet echt het tuinpad op.

Op de voorgrond D3 (Midlaren), op de achtergrond D4 (Midlaren).

Hunebedgroepsfoto.
Uitvaller
Helaas valt Robert hier uit. Op de Schutsweg is het plotseling in zijn kuit geschoten en de pijn is zó hevig, dat hij niet verder kan. Hij wandelt uiteindelijk terug naar Zuidlaren, terwijl wij onze route vervolgen.
Gronings hunebed
Twee kilometer verderop ligt hunebed G1, het enige Groningse hunebed dat nog op zijn oorspronkelijke plaats ligt. Van dit hunebed zijn nog slechts één sluitsteen, vier zijstenen en twee dekstenen over. De meest in het oog springende deksteen is een joekel. Kennelijk wisten de keienrovers daar geen raad mee.
Wat betreft de andere Groningse hunebedden: G2, G3 (beide in Glimmen) en G4 (Onnen) zijn inmiddels verdwenen, terwijl G5 (Heveskesklooster) nog wél bestaat, maar naar het Muzeeaquarium in Delfzijl is verplaatst. Dat hunebed laten we bij het hunebedhoppen buiten beschouwing.

Over de Weg langs het Hunnebed lopen we verder.

Hunebed G1 (Noordlaren).
Onverhard
Langs de Vijftig Bunder en de Westerlanden rennen we verder. Een prachtig onverhard stuk, waar veel wandelaars en paardrijders te vinden zijn. Hier komen we ook Bas tegen weer tegen, die het grootste deel van zijn fietstocht er inmiddels op heeft zitten.

Een prachtig onverhard stuk.

Paardrijders.

Door de Westerlanden.
Tynaarlo
Langs het spoor rennen we door naar Tynaarlo. Bij restaurant Perron 3 heeft men een fraaie locomotief gestald. Die moet natuurlijk even op de foto.
Het plaatselijke hunebed ligt zeer toepasselijk aan de Hunebedstraat. Het is een vrij klein, maar wel een compleet hunebed met drie dekstenen, zes draagstenen en twee sluitstenen. Het is een van de gaafst bewaard gebleven hunebedden in Nederland. Vanwege zijn compacte, symmetrische vorm wordt het door liefhebbers beschouwd als modelhunebed. Het is dan ook vaak afgebeeld op tekeningen en schilderijen.

Aangekomen in Tynaarlo.

De locomotief bij restaurant Perron 3.

Hunebed D6 (Tynaarlo).
Zeegser Duinen
Verderop rennen we door de Zeegser duinen, een prachtige zandverstuiving.

De Zeegser duinen.

De Zeegser duinen.
Schipborger Diep
Via het terrein van kampeervereniging Mooi Zeegse gaan we op weg naar het stroomdal van het Schipborger Diep. Ook dat is een prachtig gebied en populair bij wandelaars en paarden.

Onderweg naar het stroomgebied van het Schipborger Diep.

Onderweg naar het stroomgebied van het Schipborger Diep.

Nog meer paarden.
Hoogholtje
Via het Hoogholtje steken we het Schipborger Diep over en gaan op weg naar het volgende hunebed in de bossen bij Anloo.

Het Hoogholtje over het Schipborger Diep.

Het Schipborger Diep.
Afgelegen
We rennen een stuk door de bossen van Landgoed de Schipborg en bereiken na ruim zeventien kilometer hunebed D7. Dit hunebed is een portaalgraf met vier dekstenen en een poort. Het ligt tamelijk afgelegen in het De Strubben-Kniphorstbosch, waar Wouter en ik onlangs nog de Strubben Marathon renden. Toen kwamen we trouwens niet in dit gedeelte van het natuurgebied en dus ook niet langs dit hunebed.

Door de bossen van Landgoed de Schipborg.

We zijn inmiddels in het De Strubben-Kniphorstbosch.

Hunebed D7 (Anloo).
Handgranaatbunker
Door dit prachtige gebied rennen we verder naar een voormalige handgranaatbunker van het Nederlandse leger. Vroeger was dit gebied namelijk een oefenterrein van Defensie en op deze plek werd met handgranaten geoefend. Ruim dertig jaar geleden verzamelde ik hier tientallen handgranaatklemmen, overblijfselen van een oefening. Ook verderop in dit gebied vond ik geregeld gebruikte oefenmunitie bij zogenaamde schuttersputjes.
In 2006 werd het gebied overgedragen aan Staatsbosbeheer en aangewezen als archeologisch rijksmonument. Deze bunker is volgestort met grond en is tegenwoordig een overwinteringsplek voor vleermuizen.

De Strubben-Kniphorstbosch.

Een prachtig gebied.

De voormalige handgranaatbunker.
Hunebed uit mijn jeugd
Bij de Strubben Marathon renden we wél langs hunebed D8. Dit is een vrij groot hunebed met vier dekstenen, acht zijstenen en twee sluitstenen. Voor mij een bijzonder hunebed, want dit is hét hunebed uit mijn jeugd. Vroeger wandelde ik hier geregeld met mijn ouders en bij het woord hunebed komt dit exemplaar als eerste in me op.

Hunebed D8 (Anloo).
Opgeslokt
Over de Schipborgerweg lopen we door naar het laatste hunebed van vandaag. Hunebed D9 is een incompleet portaalgraf en ligt pal naast de doorgaande weg in Annen. Het heeft nog wel een eigen terreintje, maar is verder volledig opgeslokt door de omringende bebouwing.

Onder de N34 door op weg naar Annen.

Aangekomen bij het hunebed in Annen.

Hunebed D9 (Annen).
Paul Duquesne
Over de Annerstreek en de Lageweg lopen we terug naar Zuidlaren. Ongeveer anderhalve kilometer voor ons eindpunt passeren we het herdenkingsmonument voor de Franse parachutist Paul Duquesne. In de Tweede Wereldoorlog werden bij ‘Operatie Amhurst’ Franse parachutisten gedropt boven Drenthe om belangrijke wegen en bruggen vrij te maken voor de oprukkende geallieerde troepen. Op de plek van het monument vond op 9 april 1945 een vuurgevecht plaats tussen de Fransen en de Duitsers, waarbij Duquesne sneuvelde. Aan zijn herdenkingsmonument hangt een krans met klaprozen, de zogenaamde ‘poppies’, die gebruikt worden als eerbetoon aan gevallenen.

Het herdenkingsmonument voor Paul Duquesne.

Een krans met ‘poppies’.
Mooie afsluiter van het jaar
Na iets meer dan 24 kilometer zijn we terug in Zuidlaren na een prachtig rondje door het Drentse land met een leuke groep hardlopers. Niet alleen tikten we maar liefst zeven hunebedden af, maar pikten als bonus nog twee oorlogsmonumenten en handgranaatbunker mee. Wederom een mooi hardloopdagje!

Overzicht van etappe 4.
Zelf proberen?
Wil je (een deel van) deze etappe zelf ook eens proberen? Op Afstandmeten.nl kun je onze route vinden: Hunebedhoppen Zuidlaren (etappe 4). Veel plezier!
Wederom een top verslag Nico van een mooie route. Volgende keer hoop ik weer aan te sluiten.
Bedankt, Jack. Tot de volgende keer, dan maken we er weer een mooi rondje van!
mooi “reisverslag”
tot de volgende in 2019