Midzomeravond

Half juli wordt in Diever de Midzomeravondmarathon georganiseerd. Dat is weliswaar enkele weken na de langste dag van het jaar, maar de omstandigheden zijn absoluut midzomers. Het is broeierig warm en dat maakt de vier rondjes door het Drents-Friese Wold best pittig. Niet voor niks valt bijna twintig procent van de marathondeelnemers vroegtijdig uit. Ook Robert Jan en ik hebben het zwaar.

Koolhydraten stapelen.

Stapelen

Eerder op de dag heb ik me goed voorbereid op deze marathon. Flink eten en vooral koolhydraten stapelen. Twee bakjes met pasta gaan moeiteloos naar binnen. Daarna naar de Oosterpoort, waar Robert Jan mij met de auto oppikt. Drie kwartier later parkeren we bij kampeerboerderij Het Kasteel en halen ons startnummer op. Het is al gezellig druk.

Aangekomen bij Het Kasteel.

Het is al gezellig druk.

Bekenden

Er zijn vandaag ongeveer 250 deelnemers, waarvan 77 op de langste afstand. Veel bekende gezichten, maar ook nieuwe. Zo tref ik Arjan, die ik van Strava ken. Hij woont in dezelfde hoek van de stad en zodoende delen we weleens een segmentje. Nu ontmoeten we elkaar in levende lijve bij zijn tweede marathon. Leuk om eens de persoon achter het Strava-account te spreken. Verder maken Robert Jan en ik nog even startselfie met Johan, die we in april tegenkwamen op Texel. Klein wereldje.

Startselfie.

Frankrijk

Na de laatste aanwijzingen van de wedstrijdleiding rennen we eerst twee rondjes van een kilometer door het dorp. Terug bij de boog, die precies verkeerd om staat, lopen we naar het Dieverzand voor vier bosrijke rondjes van tien kilometer. Uitkijkend over de uitgestrekte velden langs de Steenakkerweg wanen we ons in Frankrijk.

De laatste aanwijzingen van de wedstrijdleiding.

Rondje door het dorp.

Terug bij de startboog. Of finishboog.

Franse uitzichten.

Fietspad

Langs het Shakespearetheater rennen we een stukje onverhard door het bos en belanden op het fietspad langs de Bosweg. Hier is het goed uitkijken voor fietsers, die hun komst helaas niet altijd aankondigen met een belletje. Tijdens ons tweede rondje worden we op dit stuk opgeschrikt door een vallende wielrenner. Net achter ons smakt hij om onduidelijke reden ineens hard op het asfalt. De schade lijkt mee te vallen, maar voor de zekerheid roept Robert Jan even de hulp in van een toevallig passerende automobilist.

Over het brede fietspad.

Treintje

Na twee kilometer op het fietspad slaan we rechtsaf naar een smaller pad. Hier is naast elkaar lopen een stuk lastiger en dus rennen we met een groepje van zo’n vijftien lopers in een treintje.
Halverwege het rondje krijgen we ook wat kleine heuveltjes voor de kiezen. In het begin doen deze hellinkjes nog geen pijn, maar in de laatste rondjes worden ze steeds vervelender. Vanaf Landgoed ‘t Wildryck rennen we over de Groningerweg rechtdoor naar de Steenakkerweg. Langs het hunebed van Diever, nummertje D52.

Door de bossen.

Over de Groningerweg.

Het hunebed van Diever.

Karakterkilometers

Aan het einde van het eerste rondje is ons groepje langzaam uit elkaar gevallen. Robert Jan en ik lopen nog samen en dat doen we de hele race. De eerste twee rondjes gaan redelijk probleemloos. Volgens de klok lopen we zelfs sneller dan onze streeftijd van vier uur, maar het gevoel is goed. Halverwege het derde rondje begint het allemaal wel wat lastiger te worden. We blijven rennen, maar soepeltjes gaat het allang niet meer. De karakterkilometers zijn begonnen.

Blijven rennen

Bij het ingaan van het laatste rondje weten we dat het halen van onze streeftijd nog een flinke kluif wordt. Dat streven laten we dan ook maar snel los. Het is harken geblazen. Robert Jan’s bovenbenen en mijn voeten zijn er inmiddels wel klaar mee, maar we moeten nog een kilometertje of acht. Gelukkig zijn we met z’n tweeën en kunnen we ons aan elkaar optrekken. Ik wat meer aan Robert Jan dan andersom, maar we blijven rennen. Soort van tenminste. Over het brede fietspad, het smallere pad, de heuveltjes en dan zijn we weer terug op de Groningerweg.

Niet cadeau

Nog 2,5 kilometer naar de streep. Die gaan op het tandvlees, maar dan komt de blauwe boog in zicht. Op naar de finish… of start eigenlijk. Slechts anderhalve minuut boven onze streeftijd komen we over de streep. Die tijd valt niet eens tegen gezien het wedstrijdbeeld. Piepend en krakend lopen we naar de auto en rijden terug naar Groningen. We kregen het vandaag bepaald niet cadeau en we hebben heel wat afgevloekt, maar toch was het een mooie midzomeravond in Diever. 🙂

Terug bij de finishboog. Of startboog.

Binnen!