Baanmarathon
Op Facebook las ik een aantal maanden geleden dat er een marathon aankwam in Groningen. Op de atletiekbaan! In totaal 105,5 rondjes. Eigenlijk past deze Martini Marathon niet goed in mijn planning, maar een unieke marathon in eigen stad laten schieten is ook weer zoiets. Bovendien bedraagt het inschrijfgeld slechts 4,21 euro. Gewoon meedoen dus en maar zien waar het schip strandt. Er doen veel bekenden mee, dus gezellig wordt het sowieso.
Een hoop bekenden
De start staat gepland om 17.30 uur en ik kan op de fiets naar het Stadspark. Een uur voor de start arriveer ik bij het domein van Groningen Atletiek en haal mijn startnummer op in de kantine. Als eerste bekende tref ik Dick, die na de 50 kilometer in Winschoten vandaag meedoet aan de hele marathon. Even later arriveert Hans, kopman van het estafetteteam ‘Zwarte Koffie’, samen met Andrina, Bas en Stanley. Robert Jan loopt vandaag eveneens de hele marathon en is samen met Mario naar de atletiekbaan gekomen. Ook Jaap is er, als kopman van het estafetteteam ‘Bij Elkaar Geraapt Zootje’. En dan is er nog Martijn, met wie ik ruim veertig kilometer samenliep bij de RUN. Hij is onlangs vader geworden van een dochter. Prachtig nieuws uiteraard, maar de gebroken nachten waren voor hem geen optimale voorbereiding op deze marathon.
Startnummer ophalen in de kantine van Groningen Atletiek.
De laatste voorbereidingen
Inmiddels wordt op de baan de verzorgingspost ingericht en zijn ook de mensen van de tijdwaarneming bezig met de laatste voorbereidingen. Op een groot scherm wordt van elke loper de laatste rondetijd, de verwachte eindtijd en het aantal nog te lopen rondjes weergegeven. Dat laatste gegeven is sowieso onmisbaar, want zelf het aantal rondjes bijhouden is vrijwel niet te doen.
De verzorgingspost wordt ingericht.
De mensen van de tijdwaarneming.
Nog een kwartier tot de start.
De start
Om iets voor half zes nemen we plaats achter de streep aan de andere kant van de baan, want die 195 meter horen er natuurlijk wel bij. Oud-voorzitter Nico Wennekes van Groningen Atletiek schiet de dertig individuele lopers en negen estafettelopers weg en we zijn onderweg voor de eerste doorkomst.
Verzamelen aan de andere kant van de baan.
Klaar voor de start!
Rustig begin
De eerste volledige rondjes gaan in een rustig tempo. Samen met Robert Jan, Martijn, Dick en Mario lopen we rond de 2:15 minuut per rondje en dat gaat best lekker. Na een tijdje loop ik samen met Martijn en de tijd vliegt voorbij, net als een grote blauwe luchtballon. Na 26 rondjes moet Martijn echter even de baan moet verlaten voor een sanitaire stop en loop ik alleen door. Als Martijn even later weer terug op de baan is loopt hij honderdvijftig meter voor mij en zet ik een paar rondjes aan om weer bij hem te komen.
En we zijn onderweg.
Met Mario en Martijn.
Luchtballon.
Nog slechts 88 rondjes.
Lekker doorlopen
In hetzelfde tempo als de eerste tien kilometer lopen we nog een aantal rondjes door, maar na veertig rondjes krijgt Martijn het zwaar en moet lossen. Ik voel me prima en kan zelfs een beetje versnellen. Ik loop een tijdje bij Andrina en maak ook af en toe een praatje met anderen. Tot ongeveer zestig rondjes loop ik lekker door en zit ik zelfs op het schema van een PR.
Maagklachten
Maar ineens krijg ik maagklachten. Dat heb ik bijna nooit, maar nu voelt het niet goed. Ik ben misselijk en moet noodgedwongen een aantal rondjes rustiger aandoen. Het vervelende gevoel trekt langzaam wel weer weg, maar van soepel lopen is geen sprake meer. En dan zijn ruim veertig rondjes nog best ver.
Voortploeteren (foto: Job)
Cola
Gaandeweg krijg ik nog een aantal keren last van misselijkheid. Een paar bekertjes cola helpen om mijn maag te kalmeren en ik kan de race wel voortzetten, maar verder loop ik als een plank, zoals Jaap later terecht opmerkt. Heb ik te hard gelopen tussen het veertigste en zestigste rondje? Of zit de RUN van Winschoten nog in mijn lichaam? Het zal misschien allebei wel meespelen. Voortploeteren maar.
Slotfase
Robert Jan heeft zijn race goed opgebouwd en kan in de slotfase nog versnellen. Hij komt een aantal keren voorbij en pept me op. Ook de andere lopers en het publiek langs de kant slepen me erdoorheen. Dat is het voordeel van een baanmarathon: om de (ruim) twee minuten word je aangemoedigd.
Langzaam tikken de rondjes weg, maar eindelijk staat het verlossende laatste rondje op het bord en klinkt de bel. Ik neem nog een slok cola en ren dan door naar de finish. Het ging allemaal niet van harte, maar ik heb de eindstreep gehaald en dat zelfs binnen de 3:55 uur. Dat valt niet tegen. Dick maakte een filmpje van mijn laatste meters:
Warme douche
Met een welverdiende medaille om mijn nek loop ik door naar de verzorgingspost en pak wat te drinken. Cola maar weer, een paar bekertjes. Dan terug om mijn chip in te leveren en vrijwel meteen door naar de kleedkamer voor een warme douche, want ik begin af te koelen.
De welverdiende medaille.
Napraten
In de kantine praten we nog even na. Martijn is inmiddels ook over de finish, maar voelt zich duidelijk niet goed. Na een kom soep gaat het gelukkig wel weer iets beter. Ik neem ook een soepje, want ik heb flinke honger. Ook de mandarijnen smaken goed. Wat een uitstekende verzorging hier!
Een half uurtje later fiets ik samen met Andrina, Bas, Robert Jan en Mario het Stadspark uit. Ondanks de lichamelijke problemen vond ik het een zeer geslaagde avond. Deze baanmarathon was een erg gezellig en sfeervol evenement, maar voorlopig hoef ik geen atletiekbaan meer te zien. 😉
Het was een geslaagde avond.
