Erdingereiland

Ons eerste eilandloopje van 2016 is de Vuurtorentrail op Ameland. Dé kans om eens aan de westkant van het eiland te rennen, want daar komen we met de Adventurerun niet. Bovendien lopen we vandaag voornamelijk onverhard en dat zullen we weten: het parcours is zwaar. De vuurtoren speelt inderdaad een centrale rol tijdens deze trail. Niet alleen lopen we letterlijk langs de voet van de toren, maar op veel punten op de route is het markante bouwwerk te zien.

Buren

’s Ochtends rij ik naar het huis van Arnold. Eerst nog even een kopje koffie in Marum en daarna door naar Holwerd. We zijn ruim om tijd voor de boot van half tien en op de parkeerplaats is een zee van ruimte. Dat was afgelopen december wel anders. Bij de boot treffen we Margreet en Jelle, de buren van Arnold. Zij lopen vandaag ook mee en maken er zelfs een weekendje Ameland van. Margreet loopt de tien kilometer, terwijl Jelle de achttien kilometer doet, net als wij.

Met Margreet en Jelle onderweg naar Ameland.

Hollum

Voor mijn reisgenoten was het heel toepasselijk geweest als de start vandaag in Buren zou zijn, maar we moeten toch echt naar Hollum. Arnold en ik pakken de bus naar de sporthal en lopen het dorp in om een hapje te eten. Arnolds voorkeur gaat natuurlijk uit naar een pannenkoek, maar de plaatselijke horeca lijkt nog niet wakker. Herberg De Zwaan heeft de keuken nog niet open en café Bok, dat nota bene adverteert met Amelander pannenkoeken, is helemaal gesloten. Gelukkig biedt Eeterij Tante A’n uitkomst. Weliswaar staan er geen pannenkoeken op de menukaart, maar de uitsmijter en de macaroni doen het ook prima als sportvoeding. Bij de stand van Heidi Liebt koop ik nog de speciale Vuurtorentrailmuts. Die komt meteen van pas, want door de stevige wind voelt het soms fris aan.

Met de bus naar Hollum.

Eten bij Tante A’n.

Uitsmijter!

Omkleden

Terug naar de sporthal, waar we ons startnummer en functionele loopshirt bemachtigen. Hier staan op een groot bord ook de diverse routes uitgetekend en krijgen we alvast een idee wat ons te wachten staan. We trekken onze hardloopoutfit aan en treffen in de kantine Margreet en Jelle weer. Samen lopen we naar de startboog aan het Zwaneplein.

Omkleden in de sporthal van Hollum.

Het parcours van de diverse afstanden.

Starten

Nog even een groepsfoto en dan nemen we plaats in het ‘startvak’, samen met ruim tweehonderd andere deelnemers. Er volgen nog enkele laatste aanwijzingen van de organisatie, waaronder verwarrende berichten over een stuk dat eerst wel uit de route is gehaald en later weer niet, en tellen dan af naar het startsignaal: het luiden van een bel.

Groepsfoto.

Klaar voor de start.

De startbel.

Hollumerbos

We starten over de Oranjeweg en slaan na zo’n tweehonderd meter linksaf de Bosweg op, op weg naar de vuurtoren. Na een kilometer bereiken we het Hollumerbos en slingeren via kleine en grotere paadjes tussen de bomen door. Hier krijgen we ook meteen al wat hoogteverschillen voor de kiezen.

Over de bosweg.

Het Hollumerbos.

Hoogteverschillen.

Vuurtoren

Na zo’n twee kilometer passeren we de voet van de vuurtoren en lopen door naar de Hollumerduinen. De komende kilometers slingert een lang lint hardlopers door het duinenlandschap. We hebben hier een prachtig uitzicht over het eiland. Omdat ik af en toe stop om een foto te maken loopt Arnold al snel zo’n honderd meter voor me. Omdat inhalen op de smalle duinpaadjes bijna onmogelijk is duurt het tot het Rietpad voordat ik hem weer bij heb gehaald.

We lopen langs de vuurtoren.

Door de Hollumerduinen.

Kletspootpad

Via het Herderpad lopen we samen naar de Jan Roepeheide. Hoewel het hier ook al nat is krijgen we pas na een kilometer of acht natte voeten. Een klein paadje door het struikgewas staat onder water. Om de meeste plassen is heen te springen, maar op het eind is een kletspoot onvermijdelijk. Via een stuk over een grasdijk belanden we op het Rietpad en lopen naar het Finnegatpad.

Jan Roepeheide.

Kletspootpad.

Loopbrug

We doorkruisen het natte gebied onder meer over een houten loopbrug. Prachtig! Iets verderop bereiken we het brede Noordzeestrand. Hier is het zand nog redelijk hard en kunnen we ons tempo redelijk vasthouden.

Het Finnegatpad.

Naar het strand.

Mul

Hoe anders is dat even verderop, als we via een strandopgang op het Frettepad achter de duinen belanden. Het pad is erg mul en dit stuk is zonder meer het zwaarste deel van de route. Ruim een kilometer verderop belanden we weer op het strand, maar het is nog niet gedaan met de mulheid. Arnold is daar wel klaar mee en gaat dichter bij de kustlijn lopen, waar het zand harder is. Ik ploeg nog zo’n twee kilometer voort door het fijne zand.

Afdalen naar het Frettepad.

Ploegen door het mulle zand.

Terug op het strand.

Visserpad

Bij beachclub The Sunset staat de enige verzorgingspost op het parcours, maar we hebben dan al meer dan veertien in de benen. Een vreemde plek. Bij het steile Visserpad verlaten we het strand. We moeten wandelen, want hardlopen is hier onmogelijk. Bovenop de duin zien we de vuurtoren en ruiken de stal. Maar eerst nog slingeren we een kilometer door de duinen met soms lastige hellinkjes.

Het steile Visserpad.

Slingeren

Daarna nog een kilometer door het Hollumerbos en dat is ook niet bepaald vlak en recht. Over smalle paadjes of soms zelfs zonder de paadjes slingeren we tussen de bomen door en krijgen nog wat heuveltjes voor de kiezen. Maar dan ‘ineens’ bereiken we de Bosweg weer en is het nog één lange streep naar de finish.

Afdalen in het Hollumerbos.

Dwars tussen de bomen door.

Nog een venijnig hellinkje.

Erdinger!

Daar word ik onthaald door Margreet, die haar tien kilometer er inmiddels op heeft zitten. Ook is er voor elke finisher een ijskoude Erdinger! Dat gaat er wel in, hoewel slechts gedeeltelijk, want die halve liter is voor mij iets te veel van het goede. Even later komen ook buurmannen Arnold en Jelle over de streep. Moe, maar voldaan, want het was een werkelijk prachtige trail. Daar proosten we op!

Erdinger als beloning.

Dat gaat er wel in.

Proost!