Thuiswedstrijd

De eerste editie van de KardingeRun is alleen voor bikkels, zo verzekert de organisatie. De run wordt gehouden in recreatiegebied Kardinge in het noordoosten van de stad Groningen. Voor mij betekent dat een thuiswedstrijd, want het parcours ligt op zo’n anderhalve kilometer van mijn huis. Hier doe ik vaak mijn hardlooprondjes. Ook Gerwin is vandaag uiteraard weer van de partij.

Aankomst

Ondanks de geringe afstand kom ik vandaag tóch met de auto, want ik moet na afloop meteen door. Dat is echter geen probleem, want rondom sportcentrum Kardinge zijn voldoende (gratis) parkeerplaatsen. Buiten tref ik Gerwin en we lopen naar de inschrijfbalie op de ijsbaan. Daar verlopen de zaken gesmeerd. Binnen no time hebben we ons startnummer in de vorm van een polsbandje. Bij de ijsbaan zijn enkele grote kleedkamers met douches en op vertoon van ons polsbandje kunnen we onze tas even verderop bewaakt achter laten. Kortom: tot nu toe is alles prima in orde.

Warming-up

Er doen vandaag zo’n duizend man mee, niet gek voor een eerste keer. Ongeveer driehonderd deelnemers lopen de vijftien kilometer en de rest doet mee aan de zeven kilometer. Een kwartier voor de start verzamelen we ons in de buurt van de startboog, binnen op de ijsbaan. Ik merk meteen een nadeel aan binnen starten, want mijn gps-horloge kan de satelliet niet vinden. Nou ja, eenmaal buiten pikt ie straks de route wel op.
De deelnemers aan de vijftien kilometer worden naar voren geroepen in het warming-up-vak, want die starten als eerste. Daarna de groepen (vooral fitnessscholen) en als laatste de individuele deelnemers aan korte afstand. Er volgt een warming-up door een groep cheerleaders, waarna onze groep doorloopt naar de startboog en weggeschoten wordt.

De start

Na een hindernis met strobalen rennen we de hal uit en duiken een paar honderd meter verderop meteen het Kardingerplas in. Hier moeten we over een aan een hijskraan hangende nettenconstructie klimmen. Meteen een pittig obstakel dus, wat helaas ook meteen voor een kleine opstopping zorgt. Bij de zeven kilometer schijnt de ‘file’ nog veel erger te zijn.
Eenmaal uit het water klauteren we door een modderbak en een paar rioolbuizen en gaan op weg naar de Spider Bridge, een brug van netten, waarmee je over de weg klimt. Iets verderop duiken we een troebele sloot in en sjokken in een grote buis onder de weg door. Dit zullen we in de komende kilometers nog twee keer doen. Ook krijgen we nog een verticaal net voor de kiezen.

Sjouwen

Na zo’n vijf kilometer is het tijd voor wat sjouwwerk. Iedereen moet met een boomstam op zijn schouder een halve kilometer afleggen en dat is best zwaar. Na de Wall of Pain, een muurtje van zo’n drie meter hoog klauteren we over een touw naar de overkant van de sloot, waarna we eerst weer een flink stuk gaan hardlopen. Na de onvermijdelijke monkeybars en de autobanden komen we na zo’n tien kilometer aan bij de Big Box Extreme, twee grote open containers, waar je met behulp van netten over- en doorheen klimt. Het is een lastig obstakel en helaas staat hier dus een rij.

Toetje

Na The Only Way Is Up, een flinke muur van zo’n vier meter hoog, maar wel met tussenruimtes om de punt van je schoen te plaatsen, is het tijd voor het toetje: de Kardingebult. Een flinke heuvel met steile paden. Deze heuvel beklimmen we twee keer, waarna we weer op weg gaan naar de ijshal. Na schoongespoten te zijn door een brandweerspuit, wacht het laatste obstakel: The Final Glide Down. Inderdaad, via een paal glij je zo’n drie meter naar beneden en zit de run erop. Ik stop mijn horloge en zie dat er slechts twaalf in plaats van vijftien kilometer op de teller staat. Dat scheelt nogal. Na de finish ontvangt iedereen een blikje Amstel Radler, een consumptiemunt voor een gehaktbal (yes!) en een finishershirt.

Verbeterpunten

Zoals veel startende evenementen heeft de KardingeRun ook enkele kinderziektes. De doorstroom op het parcours was niet overal even goed. Om al na een paar honderd meter na de start een lastig en tijdrovend obstakel te plaatsen is vragen om opstoppingen.
Verder is het vreemd dat de langste afstand drie kilometer te kort was. Twaalf kilometer is ook een mooie afstand, maar communiceer dan vooraf gewoon de juiste afstand. Toevoeging: pas later werd bekend dat een gedeelte van het parcours moest worden geschrapt vanwege vernielingen. 🙁
Ook het finishershirt verdient aandacht. Een katoenen t-shirt is eigenlijk een misser. Deelnemers hebben liever een fraai functioneel shirt, waarmee ze met trots hun hardlooprondjes afwerken. Op de manier krijgt de KardingeRun ook meteen meer uitstraling.

Conclusie

De organisatie heeft duidelijk een evenement met potentie neergezet. Een opkomst van duizend man bij je eerste editie is gewoon keurig. De locatie is prima, want Kardinge is een fraai natuurgebied met legio mogelijkheden voor obstakels. En met een schaatsbaan in de buurt, heb je ook gewoon goede faciliteiten voor de deelnemers tot je beschikking, zoals parkeerplaatsen, kleedgelegenheid en douches. De verzorgingsposten kwamen op het goede moment en waren voorzien van water en bananen. De vrijwilligers langs het parcours waren erg enthousiast en gaven aanwijzingen waar nodig, mooi om te zien!

Voorpagina!

Twee dagen later volgt nog een toffe verrassing, want op de voorpagina van het het Dagblad van het Noorden staat een fraaie actiefoto van Gerwin! Gaaf.

Gerwin haalt de voorpagina van het Dagblad van het Noorden!