Waterkoud Wijster
Een week na de nogal regenachtige Pitteloseweg Marathon zijn de weersomstandigheden heel anders. Het is waterkoud en hier en daar ligt ijs, maar de lucht is strakblauw. Prachtig loopweer in Wijster.
Net als in 2020 hebben de MD-lopers een marathon uitgezet op en rondom de VAM-berg. Het parcours is iets aangepast ten opzichte van de vorige editie, maar uiteraard gaan we wel weer naar de top. Zes keer maar liefst. Dat zijn toch bijna 300 hoogtemeters.
De VAM-berg
De Vuil Afvoer Maatschappij (VAM), tegenwoordig onderdeel van Attero, was een afvalverwerkingsbedrijf in Wijster. Huisvuil uit de rest van Nederland werd naar Drenthe gebracht en gecomposteerd om te gebruiken voor ontginningen in de buurt.
Sinds 2001 is een van de stortbulten toegankelijk voor het publiek en kreeg de naam VAM-berg. In 2018 werd het fietsparcours Col du VAM gerealiseerd met drie klimroutes en één afdaling. De routes zijn in totaal 2100 meter lang en hebben een gemiddeld stijgingspercentage van 10%. De keienstrook heeft zelfs een stijgingspercentage van 15%. Met zijn hoogte van 4800 centimeter was de VAM-berg het hoogste punt van Drenthe, maar sinds vorig jaar is de Muur van Emmen maar liefst 5 centimeter hoger. 😀
Het Blinkerdje
Samen met Lút rij ik op zondagmorgen naar Wijster. Vanaf half negen druppelen de deelnemers geleidelijk binnen op de parkeerplaats bij koffiekeet Het Blinkerdje.
Aangekomen in Wijster bij de VAM-berg.
Daar ligt ie in de verte.
We zijn met een gezellig groepje.
Start
Om 9 uur starten we. Over het fietspad en een onverhard pad, dat gedurende de loop steeds modderiger wordt, belanden we na een kilometer op de geasfalteerde fietsroute naar de top. Dan begint het echte werk. We klimmen via de noordelijke lus omhoog. Best een pittige helling, die eigenlijk bestaat uit twee delen. Halverwege dalen we namelijk een stukje, om daarna weer te stijgen naar de top.
Onverhard.
Op naar de top.
Op naar de top.
Bijna boven.
Afdalen
Maar alles wat omhoog gaat moet weer omlaag. Op een helling van 13% zowaar, dus dat daalt flink. We lopen uiteindelijk naar de oude grijper, die aan die zuidkant de ingang van het terrein markeert.
Afdalen!
Een oude grijper.
Beekdal van het Oude Diep
Daar slaan we linksaf en lopen door het fraaie beekdal van het Oude Diep terug naar de parkeerplaats. Inmiddels loop ik samen met Sandra en we keuvelen de eerste twee rondjes vrolijk door. De eerste 16 kilometer zitten erop.
Het beekdal van het Oude Diep.
Samen met Sandra. (foto: SpiekerSportFotografie)
Het beekdal van het Oude Diep.
Iets rustiger
Na de derde doorkomst op de parkeerplaats moet ik Sandra langzaam laten gaan en kies ik een iets rustiger tempo. Inmiddels begint het zonnetje te schijnen en wordt het zowaar een beetje warm. Eenmaal terug bij de auto kan het jasje wel uit.
Op naar de afdaling.
Weer beneden. (foto: SpiekerSportFotografie)
Zonnetje.
Slotfase
In het laatste rondje krijg ik helaas toch weer last van mijn onderrug. Het ging de laatste weken nou juist zo goed, maar de beklimmingen helpen niet echt. De afdalingen trouwens ook niet. Over op een hardloop-wandelschema dan maar. Tegen het eind van het laatste rondje trekt de pijn gelukkig weer wat weg.
Gesneuveld
Na de vijfde doorkomst op de parkeerplaats gaan we nog één keer naar de top. Daar eindigen we op de kasseienstrook. Het hoogtebord van de Col du VAM kon storm Eunice niet weerstaan en ligt gesneuveld op de grond. Hopelijk staat hij snel weer overeind. Rustig wandel ik terug naar de parkeerplaats. Even opfrissen en dan terug naar huis. Het was een prachtige en gezellige loop in Wijster.
Het kasseienpad.
Het hoogtebord is gesneuveld.
Boven!
