Costa del Gasselterveld

Net als vorig jaar doe ik mee aan de langste afstand van RUNFORESTRUN in de bossen rondom Gasselte. Het is echter een stuk warmer dan een jaar geleden – zeg maar gerust snikheet – en dus wordt een extra waterpost ingericht. Bovendien waarschuwt de organisatie om zelf ook voldoende drinken mee te nemen en waar nodig het tempo aan te passen. Deze tropische trailrun in het Gasselterveld belooft een ware uitputtingsslag te worden.

Appeltaart

Ook Arnold, Bas en René doen vandaag mee aan de 26 kilometer en dus doen we vooraf even koffie met appeltaart op de veranda bij onze stacaravan. Tegen half tien lopen we rustig naar ‘t Nije Hemelriek en halen ons startnummer op bij restaurant ‘t Nije Hemelriek. Het is al gezellig druk bij de startlocatie.

Terras

Op het terras tref ik Moniek, die ik van sociale media ken. Ook Moniek loopt de langste afstand en we praten even bij. Niet veel later komt Martijn erbij, die vandaag zijn eerste 26 kilometer loopt. Ook hem ken ik van sociale media. Altijd leuk om elkaar dan in levende lijve te ontmoeten. Jaap is eveneens van de partij. Hij heeft gisteren op het nippertje nog een startnummer voor de 26 kilometer bemachtigd.

Donatie

Tegen half elf is het tijd om naar het startvak te gaan. Organisator Winfried heet alle lopers welkom. Verderop staat een bord met de opbrengsten van dit evenement voor het goede doel. Per inschrijving doneert RUNFORESTRUN een vast bedrag aan een concreet natuurproject in de omgeving. Namens SPORT4NATURE krijgt Staatsbosbeheer een cheque van 1300 euro. Deze donatie wordt besteed aan het plaatsen van bankjes rondom de zwemvijver van het Gasselterveld.

Klaar voor de start

Inmiddels is ook mijn gezin gearriveerd bij de start en ze wensen me veel succes bij deze tocht. Na het scannen van mijn startnummer neem ik afscheid en ren het bos in.

Meertje

Slingerend over brede en smalle paadjes rennen we in noordelijke richting naar het meertje aan de Nijslootsweg. Over het strand en de single trails van de MTB-route rennen we om het meertje heen en bereiken na ongeveer acht kilometer de eerste verzorgingspost. Even wat water en een handvol winegums.

Witte Paaltjesroute

We rennen verder in de richting van het Sekmeer. Hier loop ik eventjes verkeerd, maar ik heb mijn fout gelukkig snel door. Terug naar de juiste route. Met een ruim rondje draaien we om het meertje heen en lopen over smalle paadjes door in zuidelijke richting. Dit is een deel van de Witte Paaltjesroute, door bos en heidevelden. Erg fraai. Ook hier mis ik weer ergens een afslagje, maar die fout is wederom snel hersteld. Het is de laatste keer dat ik eventjes van het parcours raak.

Trappetjes

Na ruim veertien kilometer maken we een uitstapje door de weilanden bij Reebroek en Zondagsbroek. In dit stroomgebied van het Anderse Diep graast een flinke kudde koeien. Om het gebied te betreden klimmen we vier keer over het schrikdraad met speciale trappetjes en uiteindelijk steken we het Anderse Diep over met een smal bruggetje.

Alle tijd

Bij de tweede verzorgingspost na zo’n zeventien kilometer neem ik alle tijd. Even wat water en rozijnenbrood, ook nog een paar tucjes en weer wat winegums. Ik kan er weer even tegen.

Lunsveen

Drie kilometer verder passeren we Natuurkampeerterrein Borger – waar ik in oktober mijn estafette-etappe liep van de Indian Summer Trail – en gaan op weg naar het Drouwenerveld. Een prachtig uitgestrekt heidereservaat. We rennen ook door het Lunsveen, de grootste ven in de omgeving. Een fraai gebied. Vorig jaar troffen we hier nog schapen en Schotse hooglanders, maar de beesten hebben nu vast een plekje in de schaduw opgezocht. Heel verstandig.

Watermolenveen

We lopen verder door het bos en bereiken na zo’n 26 kilometer het hunebed bij Borger. We doorkruisen ook het Watermolenveen en kunnen dan even op adem komen bij de derde verzorgingspost. Ook hier neem ik weer de tijd om voldoende te eten en te drinken, maar de warmte begint langzaam zijn tol te eisen.

Blaren

De komende kilometers slingeren we over allerlei brede en smalle paadjes door het bos, de ene wat beter begaanbaar dan de andere. We passeren eveneens het Boomkroonpad. Ik heb wat last van beginnende blaren en inmiddels ben ik ook wel door mijn energie heen. Af en toe wandel ik een stukje.

Heuveltjes

Na zo’n 39 kilometer bereiken we de extra waterpost en sla ik nog even wat water achterover. De finale is zeker niet het gemakkelijkste deel van de route. We pikken namelijk de drie venijnige heuveltjes bij de voormalige zandwinplas mee, waaronder de mulle Neverest. Vorig jaar kleurde hier de omgeving nog geel van de bloeiende brem, maar de struiken zijn nu grotendeels alweer uitgebloeid.

Prachtig pad

Vorig jaar zag ik op dit punt een lintje over het hoofd en miste daardoor een ‘onbegaanbaar pad’. Ditmaal ben ik wat scherper en loop over het nieuwe wandelpad, dat inmiddels best goed te belopen is. Sterker nog: het is een prachtig pad geworden.

Costa

Bij de voormalige zandwinning rennen we op het onlangs aangelegde strand en ploeteren nog enkele honderden meters door het mulle zand. Het is enorm druk met badgasten en parasols. Het lijkt wel alsof we op een Spaanse Costa zijn beland. Mijn gezin staat klaar om me aan te moedigen. Zij vermaken zich hier prima op het strand en in het water.

Binnen!

Bij de streep word ik opgewacht door Winfried, die alle lopers persoonlijk onthaalt. Bij de verzorgingspost drink ik eerst een paar bekers cola en wandel dan terug naar mijn gezin op het strand. Even lekker pootjebaden en afkoelen van deze tropische tocht. Het was loodzwaar, maar elke meter de moeite waard. Tot volgend jaar!