Costa del Gasselterveld
Net als vorig jaar doe ik mee aan de langste afstand van RUNFORESTRUN in de bossen rondom Gasselte. Het is echter een stuk warmer dan een jaar geleden – zeg maar gerust snikheet – en dus wordt een extra waterpost ingericht. Bovendien waarschuwt de organisatie om zelf ook voldoende drinken mee te nemen en waar nodig het tempo aan te passen. Deze tropische trailrun in het Gasselterveld belooft een ware uitputtingsslag te worden.
Appeltaart
Ook Arnold, Bas en René doen vandaag mee aan de 26 kilometer en dus doen we vooraf even koffie met appeltaart op de veranda bij onze stacaravan. Tegen half tien lopen we rustig naar ‘t Nije Hemelriek en halen ons startnummer op bij restaurant ‘t Nije Hemelriek. Het is al gezellig druk bij de startlocatie.

Met René, Arnold en Bas op weg naar ´t Nije Hemelriek.

‘t Nije Hemelriek.

Hier kunnen we de startnummers ophalen.
Terras
Op het terras tref ik Moniek, die ik van sociale media ken. Ook Moniek loopt de langste afstand en we praten even bij. Niet veel later komt Martijn erbij, die vandaag zijn eerste 26 kilometer loopt. Ook hem ken ik van sociale media. Altijd leuk om elkaar dan in levende lijve te ontmoeten. Jaap is eveneens van de partij. Hij heeft gisteren op het nippertje nog een startnummer voor de 26 kilometer bemachtigd.

Relaxen op het terras.

Samen met Moniek.
Donatie
Tegen half elf is het tijd om naar het startvak te gaan. Organisator Winfried heet alle lopers welkom. Verderop staat een bord met de opbrengsten van dit evenement voor het goede doel. Per inschrijving doneert RUNFORESTRUN een vast bedrag aan een concreet natuurproject in de omgeving. Namens SPORT4NATURE krijgt Staatsbosbeheer een cheque van 1300 euro. Deze donatie wordt besteed aan het plaatsen van bankjes rondom de zwemvijver van het Gasselterveld.

Winfried heet de lopers welkom.

Een donatie van 1300 euro voor Staatsbosbeheer.
Klaar voor de start
Inmiddels is ook mijn gezin gearriveerd bij de start en ze wensen me veel succes bij deze tocht. Na het scannen van mijn startnummer neem ik afscheid en ren het bos in.

Klaar voor de start.

Aftellen.
Meertje
Slingerend over brede en smalle paadjes rennen we in noordelijke richting naar zandgat Homan Free. Over het strand en de singletracks van de MTB-route rennen we om het meertje heen en bereiken na ongeveer acht kilometer de eerste verzorgingspost. Even wat water en een handvol winegums.

We zijn onderweg.

Door de bossen gaan we eerst in noordelijke richting.

Zandgat Homan Free.
Witte Paaltjesroute
We rennen verder in de richting van het Sekmeer. Hier loop ik eventjes verkeerd, maar ik heb mijn fout gelukkig snel door. Terug naar de juiste route. Met een ruim rondje draaien we om het meertje heen en lopen over smalle paadjes door in zuidelijke richting. Dit is een deel van de Witte Paaltjesroute, door bos en heidevelden. Erg fraai. Ook hier mis ik weer ergens een afslagje, maar die fout is wederom snel hersteld. Het is de laatste keer dat ik eventjes van het parcours raak.

Over smalle paadjes.

Heideveld.

Fraai uitzicht.
Trappetjes
Na ruim veertien kilometer maken we een uitstapje door de weilanden bij Reebroek en Zondagsbroek. In dit stroomgebied van het Anderse Diep graast een flinke kudde koeien. Om het gebied te betreden klimmen we vier keer over het schrikdraad met speciale trappetjes en uiteindelijk steken we het Anderse Diep over met een smal bruggetje.

Over de trappetjes.

Een flinke kudde koeien.

Over een smal bruggetje.
Alle tijd
Bij de tweede verzorgingspost na zo’n zeventien kilometer neem ik alle tijd. Even wat water en rozijnenbrood, ook nog een paar tucjes en weer wat winegums. Ik kan er weer even tegen.

Een uitgebreide verzorgingspost.
Lunsveen
Drie kilometer verder passeren we Natuurkampeerterrein Borger – waar ik in oktober mijn estafette-etappe liep van de Indian Summer Trail – en gaan op weg naar het Drouwenerveld. Een prachtig uitgestrekt heidereservaat. We rennen ook door het Lunsveen, de grootste ven in de omgeving. Een fraai gebied. Vorig jaar troffen we hier nog schapen en Schotse hooglanders, maar de beesten hebben nu vast een plekje in de schaduw opgezocht. Heel verstandig.

We betreden het Drouwenerveld.

Het Lunsveen.

Het Lunsveen.
Watermolenveen
We lopen verder door het bos en bereiken na zo’n 26 kilometer het hunebed bij Borger. We doorkruisen ook het Watermolenveen en kunnen dan even op adem komen bij de derde verzorgingspost. Ook hier neem ik weer de tijd om voldoende te eten en te drinken, maar de warmte begint langzaam zijn tol te eisen.

Verder door het bos.

Hunebed D26 bij Borger.

Het Watermolenveen.

Fraai uitzicht.
Blaren
De komende kilometers slingeren we over allerlei brede en smalle paadjes door het bos, de ene wat beter begaanbaar dan de andere. We passeren eveneens het Boomkroonpad. Ik heb wat last van beginnende blaren en inmiddels ben ik ook wel door mijn energie heen. Af en toe wandel ik een stukje.

Verder door de bossen.

Nog acht kilometer.
Heuveltjes
Na zo’n 39 kilometer bereiken we de extra waterpost en sla ik nog even wat water achterover. De finale is zeker niet het gemakkelijkste deel van de route. We pikken namelijk de drie venijnige heuveltjes bij de voormalige zandwinplas mee, waaronder de mulle Neverest. Vorig jaar kleurde hier de omgeving nog geel van de bloeiende brem, maar de struiken zijn nu grotendeels alweer uitgebloeid.

De eerste heuvel bij de voormalige zandwinplas.

Alsof je in het buitenland bent.

Het is hier minder geel dan vorig jaar. De brem is alweer uitgebloeid.

De tweede heuvel.

En als toetje de mulle Neverest.
Prachtig pad
Vorig jaar zag ik op dit punt een lintje over het hoofd en miste daardoor een ‘onbegaanbaar pad’. Ditmaal ben ik wat scherper en loop over het nieuwe wandelpad, dat inmiddels best goed te belopen is. Sterker nog: het is een prachtig pad geworden.

Inmiddels een erg fraai pad.
Costa
Bij de voormalige zandwinning rennen we op het onlangs aangelegde strand en ploeteren nog enkele honderden meters door het mulle zand. Het is enorm druk met badgasten en parasols. Het lijkt wel alsof we op een Spaanse Costa zijn beland. Mijn gezin staat klaar om me aan te moedigen. Zij vermaken zich hier prima op het strand en in het water.

Costa del Gasselte.

Daar staat mijn gezin al klaar.

Nog een klein stukje.
Binnen!
Bij de streep word ik opgewacht door Winfried, die alle lopers persoonlijk onthaalt. Bij de verzorgingspost drink ik eerst een paar bekers cola en wandel dan terug naar mijn gezin op het strand. Even lekker pootjebaden en afkoelen van deze tropische tocht. Het was loodzwaar, maar elke meter de moeite waard. Tot volgend jaar!

Daar is de streep. Eindelijk.

Relaxen op het strand van de Costa del Gasselterveld.
Weer leuk om te lezen je verslag. Respect dat je deze afstand met dit weer gelopen hebt!
Hoi Niels, bedankt! Was weer een mooie dag hè? Jammer dat we elkaar zaterdag misgelopen zijn, maar er komen nog veel meer RFR’s. 🙂
Heb heel wat gemist is Nico, mooi dat jij wat plaatjes heb geschoten.
Dan moet je volgend jaar ook maar de 43 km doen. 🙂
Wat ontzettend leuk dat ik nu een blog van je lees waarvan ik de route zelf ook heb mogen lopen! Geweldig mooie ervaring en prachtig geschreven Nico!!
Bedankt Moniek! Het was inderdaad weer een prachtige ervaring. Leuk je nu ook eens in levende lijve gesproken te hebben.
Tof verslag. Mooi om met je mee te lopen.
Bedankt Winfried. Jij ook weer bedankt voor deze tropische trailrun. Tot ziens bij de triathlon in juli.
Mooi verslag van een dito loop. Was mij iets te warm, maar volgende keren RunForestRun loop ik graag mee, natuurlijk wel minder kilometers dan jij!
Mooi dat je het leuk vond. Dit was ook wel de warmste RFR die ik heb meegemaakt. Gelukkig zijn er ook RFR-trailruns in andere seizoenen.