Ameland anders
De Ameland Adventurerun 2021 mag doorgaan. Op het nippertje blijkt later, want een dag na de loop gaat Nederland wederom op slot. Natuurlijk heeft de organisatie wel maatregelen genomen om de veiligheid te vergroten. Zo is de start/finishlocatie verplaatst naar buiten het dorp, moeten de deelnemers hun coronatoegangsbewijs laten zien, is publiek niet welkom, is de sporthal slechts beperkt toegankelijk en kan daar niet gedoucht worden. Anders dan anders kortom.
Lang weekend
Er zijn meer zaken anders. Normaal gesproken reis ik samen met Arnold en Bas op zaterdag heen en weer, maar nu verblijf ik met mijn gezin een lang weekend op Ameland. Even lekker uitwaaien aan het eind van dit jaar. Op vrijdagmiddag varen we naar de overkant en nemen onze intrek in een huisje in Nes.
We stappen aan boord.
De Waddenzee.
Welkom op Ameland.
Piraatloos
De volgende dag volgt nog een breuk in onze routine. Normaal gesproken gaan Arnold, Bas en ik voor én na de loop een hapje eten bij De Piraat. Die eetgelegenheid is er echter mee gestopt. Wat jammer! De opvolger ‘Het kleine café’ dient vandaag vooral als ophaalpunt van het verplichte polsbandje, dat je krijgt op vertoon van QR-code en startnummer. Helaas heb ik mijn startnummer niet bij me als ik Arnold en Bas van de boot ophaal, maar gelukkig fietst mijn zoon als koerier snel terug naar het huisje. Even later heb ik alsnog het felbegeerde polsbandje.
In de rij bij ‘Het kleine café’.
Hier moeten alle deelnemers een coronatoegangsbewijs halen.
Polsbandje.
Naar de start
Eerst maar eens koffie met lekkers in ons huisje. Daarna lopen we rond 12.45 uur naar de startlocatie aan de Stokershiem. Daar volgt bij het startvak een strikte toelatingsprocedure. Omdat we graag met z’n drieën willen lopen, in elk geval het eerste stuk, schuiven we twee tijdsloten naar achteren en betreden het vak. Nog even een startselfie en daar gaan we.
De start/finishlocatie ligt buiten het dorp.
In het startvak.
Startselfie.
Aangepaste route
Vanwege de aangepaste startlocatie is ook de route uiteraard een beetje anders. Via de Achterdijken belanden we op de Verbindingsweg en rennen vervolgens een stuk door het Kweekbos. Dit stuk is voor ons niet onbekend, want tot een paar jaar geleden was dit de normale route naar het strand.
Daar zijn we onderweg.
Over de Verbindingsweg.
We gaan het Kweekbos in.
Eerbetoon
Bij de standopgangen hangen dit jaar gekleurde vlaggen. Ze zijn een mooi eerbetoon aan wedstrijdleider Dick van der Weide, die op 17 december vorig jaar plotseling overleed.
Voor de eerste keer het strand op.
Vlaggen ter nagedachtenis aan Dick van der Weide.
Zandkilometers
We rennen zo’n anderhalve kilometer langs de zee. Bas loopt inmiddels een stukje voor Arnold en mij. Bij paviljoen Sjoerd verlaten we het strand en rennen een stukje door de duinen. Over het Oegepad rennen we echter snel weer terug naar het strand en leggen nu zo’n drie zandkilometers af. Hier ergens raak ik Arnold kwijt, maar we zien elkaar straks vast wel weer.
Een lang lint lopers.
Achter Arnold aan over het strand.
Bij de Strandweg verlaten we het strand even.
We rennen een kilometer door de duinen.
Bij het Oegepad gaan we het strand weer op.
Wederom een lang lint lopers.
‘t Wastuuntje
Over het Jan Sietjespad verlaten we het strand definitief. Door de duinen rennen we zo’n anderhalve kilometer verder in oostelijke richting en bij ‘t Wastuuntje keren we om. Vervolgens rennen we over het Kooistuifdijkpad en het Boekepad terug in westelijke richting. In de verte zie ik Bas lopen, maar het gat tussen ons wordt niet echt kleiner.
Bij het Jan Sietjespad verlaten we het strand.
We rennen in oostelijke richting.
Over het Kooistuifdijkpad lopen we terug in westelijke richting.
Bureblinkert
Na ruim dertien kilometer lopen we door een bosje en de Buurderduinen naar de Burenblinkert, het hoogste duin van Ameland. Wel een klimmetje dus, maar de helling is niet heel steil.
We rennen de Bureblinkert op.
Op de Bureblinkert.
Buren
Via camping Klein Vaarwater bereiken we na zo’n achttien kilometer Buren en rennen langs de voetbalvelden van vv Geel Wit terug naar Nes.
Via Buren.
Langs de voetbalvelden van Geel-Wit rennen we naar Nes.
Langs het dorp
Ook hier volgt weer een routeaanpassing. Normaal slaan we rechtsaf naar recreatiegebied De Vleijen, maar vandaag slaan we linksaf. Langs de Bureweg rennen we langs de rand van Nes. Een kilometer verderop zijn we terug op de Stokershiem en bijna bij de streep.
Over de Bureweg langs de rand van het dorp.
Terug op de Stokershiem.
Bijna bij de streep.
Binnen
Na 1:58 uur zit mijn Adventurerun erop. Bas finishte net voor mij, terwijl Arnold niet lang op zich laat wachten. We ontvangen onze verdiende medaille en halen wat te eten en te drinken bij de diverse kraampjes. Uiteraard maken we ook nog even een finishselfie. Deze editie was duidelijk anders dan anders, maar het prachtige eilandparcours en de sfeer waren gelukkig alsvanouds.
Over de streep.
Medailles.
Energie bijtanken.
Finishselfie.
Nazit
In ons huisje frissen we ons op en zitten nog even gezellig na. Arnold en Bas pakken vervolgens de boot terug naar het vasteland, terwijl ik nog twee nachtjes op het eiland blijf. ‘s Avonds proost ik op een geslaagde Adventurerun met een Amelands biertje: Ballumer sap. Tot volgend jaar! Hopelijk dan weer iets normalere omstandigheden.
Ballumer sap.
