Sprookjesachtig
Na negen virtuele edities bij de High 5 en de T4 wordt het dit kalenderjaar weleens tijd voor een échte RUNFORESTRUN. Gelukkig staat in december de Dwingelderveld-editie nog op het programma. Een trailrun in sprookjesachtige omstandigheden.
Torentjeshoek
Rond 9 uur vertrekken Lút en ik vanuit Groningen naar Dwingeloo. Drie kwartier later parkeren we de auto bij camping Torentjeshoek. Het is behoorlijk fris vandaag. We halen ons startnummer op en gaan we nog even in de auto zitten om weer op te warmen van dit korte uitstapje.
In de rij voor ons startnummer.
Het is al gezellig druk.
Druppelstart
Toch moeten we eraan geloven. Na de startselfie lopen we naar de startstreep. Het is nog geen half elf, maar de deelnemers aan de langste afstand mogen alvast vertrekken. Dat scheelt weer een paar minuten blauwbekken. Winfried scant ons startnummer en we gaan op pad.
Startselfie met Lút.
Druppelstart.
De Dwingeloosche Heide
De eerste kilometers slingeren we door de bossen en langs de Davidsplassen aan de noordkant van de Dwingeloosche Heide. De combinatie met het voorzichtige najaarszonnetje levert sprookjesachtige beelden op.
We zijn onderweg.
De Dwingeloosche Heide.
Samen met Lút.
Sprookjesachtige beelden.
Door het bos.
Verzorgingspost 1
Bij de eerste verzorgingspost na zes kilometer tankt vooral Lút even flink bij. Hij heeft een lichte kater en sportdrank schijnt daar goed tegen te helpen. Ik dribbel alvast rustig door.
Bijtanken bij de eerste verzorgingspost.
Sprookjesachtige beelden
Inmiddels zitten we op een lang recht stuk van zo’n drie kilometer en doorkruisen we De Dwingeloosche Heide. Ook hier weer sprookjesachtige beelden. Op de grashalmen zit een laagje rijp en op het water drijft een laagje ijs. Ook verderop op de Oude Postweg zijn de uitzichten schitterend.
De ijzige Dwingeloosche Heide.
Rijp.
Winterse plaatjes.
Over de Oude Postweg.
Winterse plaatjes.
Splitsing
Ondanks de druppelstart is het geen eenzame tocht. Op dit deel van het parcours zien we geregeld anders lopers. Ook al omdat we geregeld worden bijgehaald door deelnemers aan de 27 kilometer.
Na zo’n elf kilometer splitsen de routes en gaan wij op weg naar Spier. Hier sluiten we aan bij Wouter, die al eerder vertrokken was dan wij.
Pas op! Dit is de 43 km route.
We sluiten aan bij Wouter.
Over de A28
Na een kilometer of zestien steken we de A28 over en maken een rondje van zo’n vier kilometer om de Makkumerplas en het Ter Horsterzand. Een afwisselende omgeving met vennen, een zandvlakte en heidegebied. Na het rondje klauteren we bij het viaduct over de A28 weer omhoog en gaan op weg naar de tweede verzorgingspost.
De Makkumerplas.
Het Ter Horsterzand.
Zandvlakte.
Heidegebied.
Klimmetje.
Verzorgingspost 2
De verzorgingspost bereiken we na bijna 22 kilometer. Ik pak wat suikerbrood en wandel alvast weer verder, terwijl Lút wederom de tijd neemt om zijn vochtvoorraad aan te vullen.
Bijtanken bij de tweede verzorgingspost.
Rijp
We rennen verder door het Witte Veen, dat door het zonnetje eigenlijk helemaal niet meer zo wit is. Verderop is het gras en met name de heide nog wel wit uitgeslagen van de rijp.
Het Witte Veen.
Wit uitgeslagen heide.
Obstakeltje.
Vlonderpad
Na 26 kilometer bereiken we het fraaie vlonderpad in de buurt van Spier. Of vlonderpaden eigenlijk, want de route bestaat uit drie afzonderlijke stukken. Een prachtig en uitdagend deel van de parcours.
Het begin van het vlonderpad.
Schuurplek
Verderop komen we langs de bevroren vennen Zandveen en Schurenberg, waar Lút mij weer bijhaalt. Hij loopt sowieso nog lekker soepel, terwijl ik last heb van een schuurplek onder mijn voet. Achteraf blijkt het geen blaar te zijn, maar het voelt wel irritant. Lút zet de achtervolging in op een groepje lopers voor ons, terwijl ik het wat rustiger aandoe op de hobbelige paden in het bos.
Door het bos.
De ven Schurenberg.
Door het gras.
Langs het gras.
Door het bos.
Verzorgingspost 3
Bij de verzorgingspost na 37 kilometer pak ik wat te eten en loop dan snel weer door. Ik moet Lút natuurlijk niet te lang bij de streep laten wachten.
Bijtanken bij de derde verzorgingspost.
Hellinkjes
In de laatste zes kilometer krijgen we nog wat hellinkjes voor de kiezen, maar na het doorkruisen van vakantiepark De Noordster is het niet ver meer. We kronkelen nog een stukje door het bos en zijn dan terug op het Anserpad. Hier kwamen we in het begin ook langs. Nog een kilometertje en dan ben ik terug bij camping Torentjeshoek. Zowaar met vrijwel droge voeten, wat bij RUNFORESTRUN vrij uitzonderlijk is.
Hellinkje.
Op naar de streep!
Hangen
Lang blijven Lút en ik niet hangen. We strompelen als oude mannetjes naar de auto en trekken schone kleren aan. Eenmaal terug in Groningen zijn we nog steeds een beetje houterig, maar eenmaal gedoucht ben ik alweer aardig opgeknapt. Het was weer een sprookjesachtig hardloopavontuur in Drenthe. Op naar het Drents-Friese Wold. Hopelijk dan wel kletspoten. 😉
Lees ook het verslag van Lút
