Opnieuw naar Ameland

Vorig jaar hadden we tijdens de Adventurerun op Ameland een ontspannend dagje met heerlijke omstandigheden. Helemaal niet gek dus, dat ook dit jaar weer een tripje naar de Waddendiamant op het programma staat. Hoewel de regen daags ervoor nog met bakken uit de hemel komt, is het op de wedstrijddag nagenoeg droog en schijnt zelfs een zonnetje. We treffen het maar weer.

De Piraat

‘s Ochtends rij ik naar het huis van Arnold in Marum. Eerst nog even een kopje koffie en daarna per Fiat Panda naar Holwerd. We zijn keurig op tijd voor de boot, die inmmiddels is afgeladen met hardlopers. Het kost enige moeite, maar we vinden een plek en varen in drie kwartier naar de overkant. Ook nu brengen we een bezoek aan restaurant De Piraat voor een kopje koffie en als bodem voor de halve marathon een pannenkoek. Eentje met spek in mijn geval, terwijl Arnold de kok op de proef stelt door te kiezen voor ham, kaas en ui als beleg. Verder reserveren we alvast een plekje voor de pasta party aan het eind van de middag, want deze maaltijd is populair.

Restaurant De Piraat is voor ons bekend terrein.

Arnold met zijn ham-kaas-ui-pannenkoek.

Sporthal

Een uurtje later gaan we op weg naar Nes, waar de vijf kilometer inmiddels al is begonnen. We kleden ons om in de sporthal en kletsen wat met bekenden. Zo treffen we bijvoorbeeld Liset, die ik wel vaker tegenkom bij loopjes in het Noorden. Ze liep – net als ik – dit jaar in Rotterdam haar eerste marathon en deed onlangs mee aan de marathon van Istanbul. Een van haar volgende marathons is die van Berlijn, waarvoor ze de groepsreis voor haar loopgroep regelt. Dat is toevallig, want ook Arnold en ik doen mee in Berlijn! Wie weet treffen we elkaar weer in september, bij de marathon zelf, of bij de Frühstückslauf (bedankt voor de tip!) een dag eerder.

Op weg naar Nes.

Omkleden in de sporthal.

Start

Inmiddels loopt het tegen half twee en gaan we richting het startvak. Startten we vorig jaar nog in de Van Heeckerenstraat, ditmaal is de start en finish verplaatst naar de Reeweg. Voor de rest maken we hetzelfde rondje over het eiland en wacht ons in de eerste drie kilometer tot het strand een fraai stukje bos met onverharde paden. Ik loop in een lekker tempo en heb de rust om onderweg foto’s te maken. Sowieso probeer ik vandaag niks te forceren, want ik heb al een aantal weken last van een lichte kuitblessure.

Drukte in het startvak aan de Reeweg.

Door het bos.

Hoog water

Het goudgele strand van Ameland is niet erg breed, want het is hoog water. In een lang lint lopen we zo’n anderhalve kilometer over het zand naar de Strandweg, waar we een kort uitstapje door de duinen maken. Vervolgens leggen we nog zo’n drie kilometer over het strand af. Vanwege het hoge water rennen we bij strandpaviljoen ‘t Standhuys, gebouwd op hoge palen, onder het gebouw door. Dit bijzondere element in de route leg ik even op video vast.

Hoog water!

Doorbijten

In de laatste kilometer op het strand loop ik eigenlijk een niveautje te hard en schakel ik een tandje terug. Even op adem komen. Via de duinen en camping Klein Vaarwater steken we nu het eiland over. Eenmaal op de Kooiweg vind ik het echter wel weer tijd voor een versnelling en tot aan de dijk zet ik aan. Daarna wacht een zwaar stuk tegen de wind in en begint het een beetje te spetteren. Ik had het tot nu toe redelijk warm, maar bij de dijk koel ik snel af. Even doorbijten nu.

Afzien op het stuk langs de dijk.

Terug naar Nes

Na zo’n 18 kilometer lopen we door het dorp Buren, waar volop publiek langs de kant staat om ons richting de laatste kilometers te schreeuwen. Via de Noordwal en recreatiegebied De Vleijen bereiken we Nes weer. Eenmaal terug op de Reeweg zet ik nog een eindsprint in richting de streep. Dat had ik achteraf beter niet kunnen doen, want het levert me de rest van de dag pijnlijke voeten op. Mijn eindtijd is uiteindelijk 1:51:04, ongeveer vijf minuten langzamer dan vorig jaar, maar voor mijn doen een normale tijd.

Sober

Het valt me niet meteen op, maar bij de finish is het stil. Geen vrolijke muziek of een speaker, die alle binnenkomers verwelkomt. Even later hoor ik de sporthal waarom: tijdens de vijf kilometer is een deelnemer overleden. Een tragische gebeurtenis en een schaduw over het evenement. De organisatie heeft uiteraard meteen besloten alle feestelijkheden af te gelasten en de rest van de dag kent een sober karakter.

Net na de streep, geen speaker of muziek.

Pastabuffet

Tijdens mijn wandeling naar de sporthal ben ik flink afgekoeld. Snel douchen dus en warme kleren aan. Even later arriveert ook Arnold in de hal. Hij heeft bewust een rustige race gelopen, want hij legt zijn focus op het langzaam uitbreiden van zijn afstanden met het oog op de marathon in Berlijn. Opgefrist en wel wandelen we rustig terug naar de haven voor ons pastabuffet bij De Piraat. We kunnen meteen aanschuiven en opscheppen, erg handig. Het eten smaakt prima en al met al zijn we slechts een half uurtje binnen. Daardoor zijn we ruim op tijd om de boot van 17.30 uur te halen, dat scheelt. We ploffen neer en kijken terug op een mooi dagje Ameland. Waarschijnlijk tot volgend jaar!

Pasta party!