Teutoburgerwoud

De Teutolauf staat al enkele jaren op mijn verlanglijstje. Over deze loop hoor ik eigenlijk alleen maar positieve verhalen en mijn medelopers vinden de race steevast een aanrader. De hoogste tijd dus om zelf af te reizen naar het Teutoburgerwald, samen met Arnold en Bas. Als teamnaam kiezen we ‘Schwimmverein Bédoin’, een knipoogje naar onze gedenkwaardige ontmoeting met een Franse zwembadfeeks afgelopen zomer.

Biosportmaaltijd

Rond 10 uur pikken Arnold en Bas mij thuis op. In zo’n twee uur rijden we naar Tecklenburg voor een uitgebalanceerde sportmaaltijd: een Bio-Bratwurst. Smaakt erg goed! Arnold regelt in de plaatselijke buurtwinkel ook nog een krat sportdrank, want rondom zo’n loopje moeten we goed drinken. 🙂

Bekenden

Vanaf Tecklenburg is het nog een kwartiertje rijden naar de start in Lengerich. We parkeren de auto in de berm en treffen Eric (mijn teamgenoot bij Team Steenbok Sport), Marjan en Jan. Ook zij zijn enthousiast over deze loop en doen inmiddels alweer voor de zevende keer op rij mee. Ervaren Teutolaufers dus. Sowieso zijn er relatief veel Nederlandse deelnemers bij deze Duitse loop.

Wachtrij

Bij de plaatselijke basisschool is de inschrijfbalie ingericht. Het is een drukte van belang. In totaal zijn er bijna tweeduizend deelnemers aan de diverse afstanden. We moeten eventjes geduld hebben om ons startnummer te bemachtigen, maar we hebben gelukkig ruim de tijd.

Kuchen

Eenmaal omgekleed nemen we een kijkje in de sporthal, waar de plantjes voor de prijswinnaars in de diverse categorieën al klaar staan. Verderop in de hal worden allerlei soorten Kuchen verkocht.

Start

We maken een groepsfotootje bij het plaatsnaambord van Lengerich en nemen dan plaats in het startvak. Samen met ruim zeshonderd andere deelnemers op de langste afstand. Om precies 13.50 uur worden we weggeschoten.

Aan de praat

Langs de spoorlijn lopen we het dorp uit en gaan in oostelijke richting over de Teutoburger Weg en de Höster Esch. Bas en ik lopen een groot deel van de route samen, terwijl Arnold zijn eigen tempo kiest. We raken al snel aan de praat met iemand van de loopgroep ‘De Drentsche Aa’ uit Zuidlaren. Noorderlingen onder elkaar.

Serieuze helling

Na zo’n vijf kilometer lopen we het bos in en krijgen we de eerste serieuze helling voor de kiezen. Aanvankelijk gaan we nog wel hardlopend omhoog, maar op de weg naar boven wandelen we ook een paar keer. Bij de eerste verzorgingspost bovenop kunnen we even bijtanken met onder meer lauwe zoete thee. Erg lekker.

Hermannsweg

Inmiddels zijn we beland we op de Hermannsweg. Dit befaamde wandelpad van 156 kilometer loopt over de toppen van het Teutoburgerwoud tussen Rheine en Leopaldstal. Het pad is vernoemd naar de Germaanse veldheer Hermann (of Arminius), die in het jaar 9 na Christus het Romeinse leger van generaal Varus een vernietigende nederlaag toebracht. Bij deze Slag bij het Teutoburgerwoud werden maar liefst drie legioenen (zo’n 18.000 man) over de kling gejaagd. Voor Hermann is zo’n zeventig kilometer verderop ook nog het Hermannsdenkmal opgericht, een kolossaal beeld van 53 meter hoog.

Lastige beklimming

Na zo’n zes kilometer over de Hermannsweg bereiken we de verzorgingspost in Bad Iburg. Vanaf daar rennen we ongeveer een kilometer in omgekeerde richting terug en beginnen dan aan een lastige beklimming. Hier lukt het veel lopers niet om hardlopend naar boven te komen. Ook Bas en ik moeten even een versnelling terug.

Boomwortels

Eenmaal boven rennen we een halve kilometer over een pad met boomwortels. Een prachtig deel van het parcours, want we slingeren hier tussen de bomen door. Wel moeten we goed opletten waar we onze voeten neerzetten, want door de ondergrond is het lopen hier een uitdaging.

Heidhornberg

Over het asfalt gaan we op weg naar de Heidhornberg, waar we wederom een strook tussen de bomen door rennen. Verderop hebben we een fraai uitzicht over de omgeving.

Dominosteine und Bier

Na een lekkere klim over een grindpad dalen we verderop af naar de verzorgingspost na ruim 21 kilometer. Een bijzondere post, want hier serveert men Dominosteine (chocoladecakejes) en Bier. Ik neem inderdaad een half bekertje bier, maar daar heb ik al snel spijt van. Snel nog maar een thee er achteraan.

Vergezicht

Na wederom een stevige beklimming belanden we op een ander deel van de Hermannsweg. We rennen hier in westelijke richting naar de Westerbecker Berg op. Bovenop hebben we een prachtig vergezicht over de omgeving.

Naar de streep

Na de soms lastige afdaling door het bos rennen we de laatste twee kilometers over asfalt. Eenmaal terug in Lengerich is het nog maar een paar honderd meter naar de streep. In iets meer dan drie uur bereiken Bas en ik de finish. Daar proosten we op met een alcoholvrij biertje. En daarna nog een alcoholvrije Radler. Even later bereikt ook Arnold de eindstreep.

Bierglas

Als herinnering ontvangen we een bierglas van deze 23e editie van de Teutolauf. We treffen ook Eric, Marjan en Jan weer. Marjan is vandaag op de 29 kilometer de snelste vrouw. Ook zij heeft een bierglas als aandenken gekregen, maar dan wel een zogenaamde Meisterpokal van twee liter. Gevuld met bier. Dat zijn prijzen! 😉

Herstelvoeding

In zo’n twee uur rijden we terug naar Groningen, maar niet voordat we onderweg wat herstelvoeding nemen. Een Bratwurst natuurlijk.

Aanrader

Over de Teutolauf hadden mijn medelopers geen woord te veel gezegd. Wat een schitterend en afwisselend parcours door het Teutoburgerwoud! Stevige beklimmingen, verharde en vooral onverharde stukken, fraaie uitzichten… de Teutolauf heeft het allemaal. En wat een leuke sfeer ook. Uiteraard was alles tot in de puntjes georganiseerd, want dat kun je wel aan Duitsers overlaten. We hebben een prachtige hardloopdag gehad. Kortom: een aanrader.