Vijf uur genieten

Wat was het vorig jaar genieten bij RUNFORESTRUN in het Drents-Friese Wold. In de fraaie omgeving rondom Appelscha ploeterden we door de modder en zagen zowel natte sneeuw als een fraai winterzonnetje. Het was koud en zwaar, maar het parcours was schitterend. Niet voor niks mijn mooiste trailrun van 2016. Daarom ga ik op herhaling bij de langste afstand. Dit keer helaas zonder Robert Jan, die kampt met naweeën van de griep en niet fit is.

Stânfries

Gelukkig hoef ik niet alleen naar Appelscha, want Bas en Adriana doen mee aan de 26 kilometer. Ik pik hen op in de stad en we rijden in drie kwartier naar het startpunt. Dat is ditmaal niet het buitencentrum van Staatsbosbeheer, maar Sportpark De Steegde van voetbalvereniging Stânfries. Sowieso wijkt de route op diverse punten af van de vorige editie, dus naast de bekende paadjes zullen we vandaag ook op onbekende plekken komen.

Bekenden

We halen ons startnummer op en nemen een kijkje in de kantine. Daar treffen we Liset, die vandaag eveneens de 26 kilometer loopt. Verderop staat Jan van Steenbok Sport met zijn stand. Later op de dag praat ik met hem nog even na over mijn bijzondere sokken, waarover straks meer.
Ik tref ook Edgar, een collega die ik vooral van sociale media ken, maar nooit persoonlijk heb gesproken. Daar komt vandaag verandering in. We praten over de Kustmarathon in Zeeland, die hij later dit jaar gaat lopen. Een prachtig vooruitzicht! Nog steeds is dat een van mijn favoriete marathons ooit.

Neopreen

Oh ja, mijn sokken. Vorig jaar had ik tijdens de race behoorlijk koude voeten, maar daar heb ik nu iets op gevonden. Met behulp van een item uit de wereld van obstacle running, althans daar ken ik het van. Over twee weken doe ik samen met Alexander mee aan de allerlaatste Tough Guy. Om ons te wapenen tegen de verwachte kou hebben we sokken, een muts en handschoenen van neopreen gekocht. Vorig weekend hebben we die al even in de sneeuw getest en dat ging vrij goed. Zó goed, dat ik het wel aandurf om vandaag zo’n 46 kilometer op neopreen te rennen. En om alvast de uitkomst te verklappen: ik heb vandaag geen koude voeten. Test geslaagd.

Druppelsgewijs

Rond half elf is het tijd om te starten. Op het pleintje aan de Boerestreek verzamelen we ons en na het startsignaal betreden we druppelsgewijs het parcours. Dat geeft iets meer ruimte voor iedereen. Al snel krijgen we een flinke helling voor de kiezen, maar omdat ik nog op zoek ben naar mijn ritme, is dat niet echt een tempobreker.

Bospaadjes

De eerste kilometers bestaan vooral uit drassige bospaadjes. Soms liggen er flinke plassen op het pad, maar meestal kunnen we daar wel omheen. De meeste lopers houden hun voeten nu nog redelijk droog.

Canadameer

Dat verandert na een kilometer of acht. En waar anders dan bij het beruchte Canadameer? Vorig jaar stond het pad daar twintig centimeter onder water en was er geen houden aan. Nu liggen er ‘slechts’ enkele plassen, maar die zijn te groot om kletspoten te voorkomen. Gelukkig heb ik neopreen, dus ik stamp dwars door de plassen. Heerlijk!

Snufferd

Iets verderop kunnen we even bijkomen bij de eerste verzorgingspost. Daarna vervolgen we onze weg over de drassige paadjes langs de andere kant van het meertje en lopen door open velden in de richting van Wateren. We pikken eerst nog een stukje fietspad mee, voordat we na zo’n zestien kilometer op smalle singletracks belanden. Hier ga ik ook voor het eerst op mijn snufferd als ik achter een tak blijf haken.

Doorweekt

In de buurt van Oude Willem wordt het weer slechter. Het begint hard te sneeuwen en het is van die vieze natte sneeuw waar je uiteindelijk zeiknat van wordt. Doorweekt kronkelen we verder over bospaadjes die bezaaid liggen met bladeren. En hele bomen.

Modder!

Bij de tweede verzorgingspost na 22 kilometer kunnen we even op krachten komen. Dat is nodig ook, want er volgt een lastig stuk van zo’n zeven kilometer met diverse klimmetjes. En heel veel modder! Ergens in een modderplas glij ik weg en ga voor de tweede keer onderuit. Wederom niks aan de hand gelukkig.
Na een tijdje begint die modder wel irritant te worden. Ik ben dan ook blij als we na zo’n 29 kilometer de modder even achter ons kunnen laten en op het open terrein van natuurgebied de Hoekenbrink belanden. Op een hellinkje verlies ik mijn evenwicht en beland voor de derde keer op de grond. Dat is sowieso een persoonlijk record. Het blijkt achteraf de laatste struikelpartij van vandaag.

Zonnetje

Inmiddels begint het zonnetje zowaar te schijnen en ziet het winterwonderland er ineens helemaal anders uit. Toch volgt nog een behoorlijk lastig stuk over bevroren modder en het kost de nodige moeite om op de been te blijven. Ik zit er flink doorheen en moet af en toe even wandelen om op adem te komen. Nou ja, des te meer tijd om van de omgeving te genieten. Van de enorme bomen bijvoorbeeld.

Ploeteren

Na een paar kilometer ploeteren staat na zo’n 37 kilometer gelukkig weer een verzorgingspost en kan ik even bijtanken. Ik neem de tijd en sla rustig een bouillon achterover. Er ligt hier trouwens van alles, waaronder suikerbrood en pepernoten!

Kale Duinen

Na de stop voel ik me een stuk beter. We gaan op weg naar de Kale Duinen via het Aekingerbroek. Hier hebben we fraaie vergezichten en zien onder meer de uitkijktoren van Staatsbosbeheer. Ook doorkruisen we een kudde schapen. Die kijken niet op of om. Eerst lopen we nog een stuk dwars door een heidegebied en belanden dan op de uitgestrekte zandvlakte. Een loodzwaar deel van de route. Ongeveer twee kilometer ploeteren door het zand met hoogteverschillen en soms pittige afdalingen. Dat vinden mijn benen niet meer zo leuk.

Toetje

In de laatste drie kilometer over smalle bospaadjes krijgen we nog een aantal gemene klimmetjes voor de kiezen. Met als uitsmijter de steile trap naar de Bosbergtoren. Een mooi toetje van deze trailrun. Direct na de afdaling bereiken we de streep, waar organisator Winfried klaarstaat om de finishers te verwelkomen. Het zit erop!

Genieten

Terwijl ik in de kantine van Stânfries een bakje soep scoor, geniet ik na van de race. Wederom was het vandaag koud, zwaar én memorabel. En wederom een prachtig parcours! Uiteindelijk deed ik er ongeveer vijf uur over en was het vijf uur genieten. Organisatie, vrijwilligers en medelopers, bedankt voor een mooie hardloopdag!