Vijftig kilometer

In januari hingen er donkere wolken boven de RUN Winschoten. Vanwege een vrijwilligerstekort stapte het voltallige bestuur op, waardoor de editie van dit jaar serieus in gevaar kwam. De noodkreet had effect en er meldden zich voldoende vrijwilligers om de 41e RUN tóch door te laten gaan. Gelukkig maar, want ook ik wil een keer meedoen aan deze ultraloop. Nou ja, de halve dan, want vijf rondjes vind ik voorlopig wel voldoende. Het is mijn eerste vijftig kilometer ooit.

Vroeg

De wekker gaat al vroeg, want ik overnacht in Gasselte. Dat betekent om 7.15 uur met een goedgevulde sporttas op de fiets naar Gieten en dan met de bus naar Groningen. Daar word ik opgepikt door Robert Jan, die ook meedoet aan de vijftig. Bas en Andrina gaan vandaag mee als supporters. Gezellig!

Al vroeg vanuit Gieten met de bus naar Groningen.

Aankomst in Winschoten. Het is al gezellig druk.

Bekenden

Iets voor negenen bereiken we de sporthal in Winschoten en halen ons startnummer op. Nog ruim een uur voor de laatste voorbereidingen en om bij te kletsen met bekenden. En die zijn er genoeg. Zo loopt Dick (hier zijn verslag) vandaag ook vijf rondjes en doet Liset met haar loopgroep mee aan de estafette. Bij het startvak treffen we Martijn, die op het laatste moment een startnummer kon overnemen en vandaag door het leven gaat als ‘Gerard’.

Rustig voorbereiden in de sporthal.

Klaar voor de start.

Start

Om tien uur worden de ongeveer honderd bikkels van de honderd kilometer weggeschoten. Een kwartier later zijn we zelf aan de beurt. Ook onze startgroep heeft ongeveer honderd deelnemers. Er loopt zelfs iemand mee op klompen. Met hardloopschoenen daarin. 😀

Startselfie met Nico, Dick en Robert Jan.

Klompen! (foto: Bas)

De start van de 100 kilometer.

Een kwartiertje later zijn wij aan de beurt.

Geen gekke dingen

Vanaf de start aan de Mr. D.U. Stikkerlaan slaan we linksaf en maken een lusje door het Stadspark. Hier hebben Bas en Andrina een plekje uitgekozen om ons aan te moedigen. Vanwege de warmte doen Robert Jan, ‘Gerard’ en ik vandaag geen gekke dingen. Een snelle tijd zit er toch niet in en dus mikken we op rondjes van ongeveer een uur. Dat tempo bevalt prima.
We lopen in noordelijke richting naar het Winschoterdiep. De tussenliggende woonwijk is uitgebreid versierd in kasteelsfeer. Veel bewoners zitten langs de kant met een bakkie koffie. In de volgende rondjes wordt dat drankje steeds vaker ingeruild voor een biertje. Plus vlees van de barbecue.

Door het Stadspark.

Kasteelsfeer.

Onderweg met ‘Gerard’ en Robert Jan.

Langs het Winschoterdiep.

Heiligerlee

Vanaf het Winschoterdiep gaan we weg naar het dorpje Heiligerlee. Oud-profvoetballer Gerard Wiekens kijkt het allemaal eens aan voor zijn huis en zal straks zijn collega’s van FC Groningen bij de estafette aanmoedigen. Ook verderop vieren de bewoners het hardloopfeest mee en zijn de straten versierd met vlaggetjes. In Heiligerlee zijn we overigens precies halverwege ons rondje en zien we onze tussentijd op de klok. Hier is eveneens een uitgebreide verzorgingspost ingericht.

De Kloosterlaan.

In Heiligerlee.

Aanmoedigingen voor papa met startnummer 331.

Uitbundig uitgedost

Via de uitbundig uitgedoste Kloostergang en de Bovenburen slaan we rechtsaf de Oudewerfslaan in en gaan op weg naar de molen Edens. Hier staan wederom veel bewoners langs de kant en heeft men vlaggetjes over de weg gespannen. Ook beginnen de eerste bewoners al met hun eigen verzorgingspost. Er staan kinderen met bekertjes water en sponzen klaar om de hardlopers verkoeling te bieden. Wat een service!

De uitbundig uitgedoste Kloostergang.

De Oudewerfslaan.

Molen Edens.

Op schema

We maken een lus om het Sterrebos heen en belanden uiteindelijk weer op de Mr. D.U. Stikkerlaan. Vanaf daar is het nog zo’n vijfhonderd meter in een rechte lijn tot onze eerste doorkomst. We hebben er ongeveer een uur over gedaan en liggen dus prima op schema. Even verderop in het park hebben Michael en Joop zich inmiddels als supporters bij Bas en Andrina aangesloten. Erg leuk!

De tweede doorkomst in het Stadspark.

Achillespees

Het tweede rondje verloopt eveneens prima en het wordt steeds drukker langs de kant. Aan het einde van het tweede rondje voelt Robert Jan echter een pijnscheut in zijn achillespees. Hij kijkt de pijn even aan en loopt nog een stuk met ons mee, maar bij de verzorgingspost in Heiligerlee stapt hij uit. Balen, maar een verstandige beslissing met het oog op zijn plannen voor de komende periode. Zo wil hij eind oktober de Indian Summer Ultra nog lopen. Even geen risico’s nu.

Aan het eind van het tweede rondje. (foto: Liset)

De derde doorkomst in het Stadspark. Robert Jan heeft last.

Piepen en kraken

Samen met ‘Gerard’ loop ik verder. Ook rondje drie verloopt redelijk soepel, maar het begint bij mij wel wat te piepen en te kraken. Toch wil ik sowieso vier rondjes volmaken zonder te wandelen, want anders wordt het mentaal wel erg lastig. Dat lukt ook, al voel ik na een korte stop bij een verzorgingspost even een lichte pijn in mijn knie. Gelukkig trekt dat weer weg. Het vierde rondje gaat ook nog steeds in ongeveer een uur.

Drie rondjes achter de rug. (foto: Anita Meis)

Strekken

Inmiddels heeft ook René zich bij Andrina, Bas en Robert Jan gevoegd. De aanmoedigingen houden me nog eventjes op de been, maar net voordat we het Stadspark verlaten moet ik toch even wandelen en de benen strekken. Ik zeg tegen ‘Gerard’ dat hij gewoon door moet lopen, want hij kan het tempo nog redelijk goed volhouden.

Lastige fase

Nu begint een lastige fase van hollen en wandelen, maar die fase ken ik inmiddels van de Slachtemarathon. Het lichaam wil niet meer goed meewerken, maar de kop staat nog wel goed en dat is het belangrijkste. Dan maar een tandje lager. ‘Ik kom er wel, het duurt alleen ietsje langer’ zeg ik tegen een betrokken toeschouwer. Bovendien kan ik zo optimaal gebruik maken van de vele verzorgingsposten van bewoners, waarvoor dank! Onderweg word ik door andere lopers opgepept (‘Kom op, gewoon stapje voor stapje’) en moedig ik andere lopers aan. Het tekent de goede sfeer in Winschoten. Een kleine kilometer voor de streep tref ik René, die me nog even oppept voor het laatste stuk en een treffende foto maakt.

Desperado. (foto: René)

Eindsprint

Het is sowieso m’n eer te na om wandelend over de streep te komen. En dus zet ik aan op de laatste rechte stuk. Alle vermoeidheid is in één klap verdwenen. Ik haal zelfs twee honderdkilometerlopers in, want ik kan er nog een eindsprintje uitpersen. Binnen in 5:20 uur. Woehoe!

Het laatste rechte stuk.

Met een sprintje naar de streep.

Binnen! Woehoe!

Snacken!

Na een frisse douche in de sporthal voel ik me alweer opmerkelijk goed. Nauwelijks tekenen van de uitputtingsslag van een half uur geleden. Eenmaal terug in Groningen vul ik voor de zekerheid wel meteen mijn energievoorraad weer aan. Oftewel lekker ongegeneerd snacken bij het station! Dat heb ik vandaag wel verdiend.

Snacken!

Tevreden

Terugkijkend op mijn race ben ik eigenlijk wel tevreden. Natuurlijk, in het laatste rondje heb ik zo’n twintig minuten verloren ten opzichte van het beoogde schema, maar eigenlijk valt me dat nog wel mee. En de eerste vier rondjes gingen prima, zeker gezien de warme omstandigheden. Al met al was het een prachtige ervaring in een feestelijke ambiance. Winschoten bedankt!