Afzien met een lach

Zes weken na Berlijn staat de volgende marathon alweer op het programma: de Berenloop op Terschelling. Een marathon én een eilandloop, een mooie combinatie. Een deel van het parcours ken ik al, want vorig jaar deed ik mee aan de halve marathon van deze klassieker. Nu wil ik het hele eiland zien.

Debuut

Ook Nicole, die ik ken van Running Coffee, doet mee aan de Berenloop, haar marathondebuut. Ik pik haar om half acht op bij het hoofdstation en een uur later arriveren we in Harlingen. Uiteraard zit de boot bomvol met hardlopers, maar we vinden een zitplek en treffen Robert en zijn gezin, die net als vorig jaar weer een dagje naar het waddeneiland gaan. Bijna twee uur later zetten we voet aan wal en proeven alvast de sfeer rondom de Brandaris. Ook sla ik bij de Spar even wat Terschellinger pondkoeken in, want daar is mijn schoonfamilie nogal dol op.

Startselfie

Daarna omkleden bij de sporthal aan de Dennenweg. Ik tenminste. Nicole moet helemaal naar het zwembad en dat is ruim een kilometer verder lopen. Maar elk nadeel heeft z’n voordeel, zo blijkt later. Eenmaal omgekleed zoek ik een plekje langs het parcours, want de halve marathon staat op het punt van beginnen. Ik zie onder meer Wouter, Hans en Robert voorbijrennen en ik wens ze veel succes. Als de stofwolken zijn opgetrokken ga ik naar het startvak, waar ik Nicole weer tref. Nog even een startselfie en dan zijn we er helemaal klaar voor.

Startschot

Niemand minder dan Frits Wester lost het startschot. Tot de startstreep is het wandelen, want men ‘knijpt’ de doorgang om een zo goed mogelijke verspreiding van de lopers te krijgen. Na een rondje door West lopen we via de haven en de Dellewal naar Midsland. Hoewel we ons nog zó hebben voorgenomen om relatief rustig te starten en mikken op een tienkilometertijd van ongeveer 57 minuten, komt van dat voornemen eigenlijk maar weinig terecht.

Voor op schema

Ook niet als we bij Midsland rechts afslaan en bij Seerijp de wind vol van opzij krijgen. Hier is het toch wel even lastig lopen, maar we hebben wel een prachtig uitzicht over het eiland. In de buurt van Formerum passeren we het tienkilometerpunt. Nog geen 54 minuten op de klok, een beetje voor op schema… Maar voorlopig voelt het tempo goed, dus zetten we gewoon door.

De Boschplaat

Via de dorpjes Lies en Hoorn belanden we in Oosterend. Hier buigen we af en lopen over de Duinweg natuurreservaat de Boschplaat in. Een prachtig deel van het eiland. Nicole houdt het tempo goed vast, maar ik bungel nu tien meter achter haar en enkele andere lopers aan. Gelukkig sluiten we al snel aan bij een grotere groep van zo’n twintig lopers, die ik beter bij kan benen. Bovendien biedt de groep een beetje bescherming tegen de wind, die inmiddels steeds meer aantrekt.

Uiteen

Bij de drinkpost rond het 24-kilometerpunt valt de groep uiteen. Een deel van de lopers neemt even rustig de tijd om wat te drinken. Zo ook Nicole, waardoor ik even voor haar loop. Niet voor lang, want ze loopt nog steeds redelijk soepel en haalt me na een kilometer weer in. Rond 28 kilometer begin ik mijn benen inmiddels wel te voelen. Het kost nu meer moeite om het tempo vast te houden en langzaam verlies ik wat snelheid.

Stuivertje wisselen

Bij de drinkpost rond het 30-kilometerpunt wissel ik weer stuivertje met Nicole en gaan we op weg naar Midsland aan Zee. Nu daalt mijn snelheid pas echt, helemaal bij de steile strandopgang. Ik kijk even achterom en zie dat Nicole niet ver weg is. Mooi zo. Het stuk op het strand is pittig. Gelukkig is het zand redelijk hard, maar de duizenden halvemarathonlopers hebben letterlijk hun sporen achtergelaten. Hier en daar zak ik diep weg. Bij de mulle strandopgang van West aan Zee kom ik nauwelijks meer vooruit. Wandelen naar boven dan maar.

Op karakter

Vanaf hier is het nog zes kilometer naar de streep. Via de Longway, die zijn naam eer aandoet. Het is harken geblazen. Kennelijk ziet dat er bij mij nog soepel uit, want een meefietser zegt: “Het gaat nog lekker, hè?” “Nou, zo zou ik het niet willen noemen,” hijg ik met een lach. Het gaat helemaal niet lekker, het is afzien! Maar goed, dat wist ik van tevoren. Blik op oneindig en gewoon doorlopen. Op karakter. Na vijf kilometer op de Longway loop ik West-Terschelling weer binnen en zie ik de Brandaris opdoemen. Het is niet ver meer.

Rode loper

Aangemoedigd door het fantastische publiek beland ik via de nauwe straatjes op de rode loper in de Torenstraat en ren ik over de streep. Binnen! En met een tijd van 3 uur en 46 minuten scoor ik zelfs een PR. Dat had ik vooraf nooit gedacht, want het parcours is bepaald niet vlak en de omstandigheden waren soms pittig.

Bouillon

Een minuut later komt Nicole over de streep. Een hele knappe prestatie en een mooie tijd voor haar eerste – en zeker niet de gemakkelijkste – marathon. Na de finishselfie met medaille trekken we snel een poncho aan en warmen op met een bekertje bouillon. We blijven nog even in het finishgebied bij de Brandaris hangen, treffen enkele bekenden en zoeken dan de kleedruimte op. Nicole pakt het taxibusje naar het zwembad, terwijl ik rustig naar de sporthal wandel. Eenmaal omgekleed zien we elkaar weer bij Hotel Café Restaurant NAP, waar Nicole ineens een stuk positiever over de dameskleedruimte is: het zwembad inclusief bubbelbad was namelijk gewoon open! En je zou natuurlijk gek zijn om daar geen gebruik van te maken.

NAP-menu

Eten bij NAP is ook geen straf. Wij kiezen voor het NAP-menu: vooraf meloen met ham, als hoofdgerecht beenham met honingmosterdsaus en na afloop ijs met pondkoek. Erg lekker! Tegen acht uur slenteren we naar de haven. Toevallig treffen we Arnold en Gabi, mijn reisgenoten in Berlijn, die nu ook de snelboot naar het vasteland pakken. Daarmee komt een eind aan een prachtige hardloopdag op Terschelling. Tot volgend jaar!