Pittig

Geen 4 Mijl van Groningen voor ons dit jaar. Arnold en ik gaan eilandtrailen op Terschelling. Dat lijkt al bijna op een traditie, want eerder deden we dat op Texel en Ameland en volgende maand trailen we op Schiermonnikoog. Aanvankelijk had ik me net als Arnold ingeschreven voor de 25 kilometer, maar na de RUN Winschoten lonkt de langste afstand. Met 50 wegkilometers ben ik toch wel klaar voor 50 onverharde kilometers? Tuurlijk! En dus laat ik mijn startbewijs overzetten.

Naar Terschelling

Op zondagmorgen rij ik in alle vroegte naar Marum en pik Arnold op. Nog even een kopje koffie en dan door naar Harlingen. Bij Marsum pikken we Helga op. Ze zocht een lift naar de boot en wij komen daar toch langs, dus kan ze prima met ons meerijden. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Helga loopt vandaag 25 kilometer.
Om acht uur zijn we bij de haven. Mooi op tijd voor de snelboot van half negen, die speciaal voor de trailrun in de dienstregeling is opgenomen. In de wachtruimte tref ik Leo, die onlangs zijn honderdste (!) marathon liep en we praten even bij.
Het tochtje met de Koegelwieck neemt ongeveer drie kwartier in beslag. Als we op Terschelling arriveren breken voorzichtig de eerste zonnestralen door. We hebben geluk met het weer. Gisteren was het nog bar en boos, maar vandaag is het heerlijk loopweer. Ik neem afscheid van Arnold en Helga, want zij hoeven pas aan het begin van de middag te starten en kunnen dus op hun gemakje naar de startlocatie wandelen.

Pendelbus

De langste afstand start echter al om tien uur en veel marge is er niet. Samen met Leo stap ik in de pendelbus naar hotel Boschrijck. In de bus spreek ik ook nog even met Eddy, ook al zo’n doorgewinterde marathonloper. Ik ken hem van sociale media, maar vandaag treffen we elkaar eens in het echt. Altijd leuk.

Vliegende start

Bij het hotel tref ik Bas en Adriana. Ook zij doen vandaag mee aan de 50 kilometer, hun eerste ultraloop ooit en meteen een ultratrail. Tijd om bij te praten is er nauwelijks, want ik moet me haasten. Startnummer ophalen, omkleden en naar het startvak. Terwijl ik mijn startnummer nog opspeld kondigt de speaker de laatste vijf minuten aan. Ik ben dus maar net op tijd, ietsje meer marge had van mij wel gemogen. Al is het maar een kwartiertje. Nog even een startselfie met Bas en Adriana en dan gaan we onderweg.

Om het dorp heen

In de eerste vier kilometer lopen we vanaf het hotel aan de westelijke kant om het dorp heen en belanden via de Kaapsduin (klimmetje) en de Seinplaatsduin bij het Groene Strand. Hier heb je een prachtig uitzicht over Noordsvaarder en het wad.

Mul

Over grasland en smalle singletracks lopen we naar het strand, zo’n drie kilometer verderop. Daar beklimmen we eerst een metershoge duin. Ook het mulle strand is zwaar. Gelukkig rennen we hier maar een halve kilometer, voordat we wederom een hoge duin opklimmen. Al met al een pitig stuk van het parcours, dat me flink wat energie kost.

Planking

Eenmaal achter de duinen doe ik even rustig aan om mijn hartslag wat omlaag te krijgen. In de Kroonpolders rennen we over smalle paadjes en in het Donkere Bos steken we een slootje over met behulp van planken. Aan de overkant struikel ik over een kleine boomstronk en ga languit voorover, een soort planking. 😉 Het blijkt gelukkig mijn enige valpartij van de dag.

Terug op het strand

We rennen verder door bos en duingebied met wederom smalle paadjes en belanden na zo’n 15 kilometer weer bij de duinen. Ditmaal is de beklimming wat vriendelijker en dat geldt ook voor het strand. Het zand is harder dan een paar kilometer terug en er valt redelijk goed te lopen.

Naar het oosten

Bij West aan Zee verlaten we het strand en is de splitsing tussen de 50 km en 25 km. Bij de Badhuiskuil beklimmen we een aantal heuveltjes en rennen langs het Waterplak in oostelijke richting verder. In het Formerumerbos lopen we soms letterlijk tussen de bomen door over smalle paadjes en na een uitgestrekt heidegebied bereiken we na 26 kilometer een verzorgingspost. Ik neem even wat te drinken en pak een handvol winegums.

Hoornsebos

Door het heuvelachtige Hoornsebos rennen we langs de ijsbaan en ik probeer aan te haken bij een groepje voor mij. Stukje bij beetje moet ik ze echter laten gaan, want mijn benen beginnen al zwaar te worden. Dat is eigenlijk nog niet de bedoeling.

Mulle zandvlakte

Na het bos belanden we op smalle paadjes tussen de struiken. Ik loop inmiddels met horten en stoten, maar het wordt pas écht vervelend op de mulle zandvlakte achter de duinen na zo’n 33 kilometer. Hoewel het uitzicht prachtig is, hebben mijn benen duidelijk geen zin in dit geploeter. En de rest van mijn lichaam ook niet. Ik wandel de lastigste stukken, terwijl ik op de hardere stukken een sukkeldrafje probeer.

Bijtanken

Anderhalve kilometer verderop gaan we het strand op en bij de verzorgingspost tank ik even bij. Gelukkig is ook hier het zand redelijk hard en kan ik me enigszins herpakken. In een rustig tempo volbreng ik de derde strandetappe.

Kletspoten

Twee kilometer verderop steken we de duinen over en houden we het niet droog op een plassenpaadje. Kletspoten! Maar een kilometer later krijgen we pas écht veel water voor de kiezen. Het wandelpad is veranderd in een sloot. Over een lengte van ongeveer driehonderd meter staat het water bijna kniehoog en er omheen lopen is geen optie. Dwars door het koude water dus. Eventjes voel ik mijn koude voeten niet meer, maar na een paar honderd meter komt het gevoel weer terug.

Slenteren

Ik slenter verder naar Midsland aan Zee, maar het beste is er inmiddels vanaf. Gelukkig weet ik wat me nog te wachten staat, want ik heb het parcours voor mezelf in behapbare stukken opgedeeld. Nog drie kilometer over het strand, twee kilometer gras/heide en daarna nog vier kilometer door de bossen. Dat moet te doen zijn.

Elastiek

Nou ja, de laatste strandetappe gaat redelijk, maar de kilometers daarna verlopen erg moeizaam. Steeds moet ik een stukje wandelen, want ik zit flink doorheen. Toch hou ik de halvemarathonloopster voor mij steeds in het vizier en hang ik met afwisselend rennen en wandelen lange tijd aan het elastiek. Bij een verzorgingspost rennen we door een tent. Nog anderhalve kilometer.

Zes uur

Het is een kleine martelgang, maar ik haal de streep binnen de zes uur. Woehoe! Geen toptijd, maar dankzij het pittige parcours zat dat er vandaag voor mij ook niet in. Ik krijg een welverdiende medaille om mijn nek gehangen en tref Bas, die helaas na zo’n 35 kilometer uit moest stappen. Even later spreek ik Eddy. Ook hij is op dat punt uitgestapt. Adriana is nog wel in de race en finisht uiteindelijk tien minuten na mij. Heel knap gedaan bij haar ultratraildebuut.

De Walvis

Ik sta dan al onder een warme douche en eenmaal omgekleed ben ik alweer opgeknapt. In de kleedkamer tref ik Leo, die inmiddels ook binnen is. Samen met Arnold, die vandaag lekker heeft gelopen, wandel ik naar paviljoen De Walvis, waar we van de tocht herstellen met soep en bitterballen. Daar zien we ook Helga weer, die het eveneens een pittige trailrun vond. Toevallig gaat ze met dezelfde boot naar Harlingen en dus kan ze weer met ons meerijden naar Marsum.

Terschelling bedankt!

Tegen half negen ben ik weer terug in Groningen na een zware dag, maar wat een prachtig avontuur was dit! De hoge duinen en het mulle zand kostten me behoorlijk wat energie, maar het fraaie parcours, het lekkere weer en de prima organisatie maakten alles goed. Terschelling bedankt!