Luctor et Emergo

Na de marathons in Rotterdam en Sneek wil ik in het najaar nóg een marathon lopen. Aanvankelijk lijkt de marathon van Amsterdam een geschikte optie, maar uiteindelijk komt die datum mij toch niet goed uit. Op zoek naar een alternatief dus. Mijn oog valt op de Kustmarathon Zeeland, die twee weken eerder wordt georganiseerd.

De mooiste en zwaarste marathon van Nederland

De Kustmarathon wordt ook wel de ‘mooiste en zwaarste marathon van Nederland’ genoemd. Dat belooft wat. Vanaf de start in Burgh-Haamstede en via de Oosterscheldekering voert de route langs de kustlijn van Walcheren en eindigt in het kustplaatsje Zoutelande. Dat klinkt inderdaad als een mooie marathon en de reportage van Omroep Zeeland trekt me definitief over de streep.

Puzzelen

Maar ja, vanuit Groningen ligt Zeeland bepaald niet om de hoek en de logistiek is even puzzelen. De start om 12.00 uur lijkt haalbaar, maar dan moet ik na afloop vanuit Zoutelande wel weer terug zien te komen in Burgh-Haamstede. De organisatie biedt weliswaar busvervoer aan, maar alleen vóór de start, om 9.30 uur vanuit Zoutelande. Dat is voor mij geen optie, want dan moet ik wel héél vroeg van huis.
Gelukkig zijn er mogelijkheden met het openbaar vervoer. Via een overstap in Middelburg kan ik in vijf kwartier weer terug zijn bij het startpunt. Dan is de avond echter al begonnen en vanwege mogelijke vermoeidheid zie ik het niet zitten om dan nog terug te rijden. Ik boek daarom een hotel in Spijkenisse, op zo’n drie kwartier van Burgh-Haamstede, zodat ik goed kan uitrusten.

Aankomst

Op de marathondag vertrek ik rond 7.00 uur van huis met een imposante hoeveelheid etenswaren, want ik mocht eens honger krijgen. Tien bolletjes met kaas en Zeeuws (!) spek, een pak stroopwafels, twee huzarenslaatjes en een liter melk, keurig verpakt in een doosje op de bijrijdersstoel. Je begrijpt: de plaatselijke Albert Heijn is ook erg blij met mijn keuze voor de Kustmarathon.
De reis verloopt voorspoedig en tegen 10.30 uur bereik ik Burgh-Haamstede. Ergens in de buurt van de start vind ik zowaar een parkeerplaats en ik kleed me bij de auto om. Nog even een broodje en wat stroopwafels en dan naar het Sportcentrum Westerschouwen, waar ik mijn tas afgeef voor vervoer naar Zoutelande. De start is even verderop in het centrum van Burgh, met een startvak in de Kerkstraat aan de voet van de Nederlands Hervormde Kerk.

De start

Die kerk vervult zelfs een rol bij deze marathon, want pas als de kerkklok twaalf keer heeft geslagen, schiet de burgemeester van Schouwen-Duiveland ons weg. Zo’n 1400 lopers lopen via de Hogeweg het dorp uit en na een rondje door het bos bereiken we na vier kilometer de kust. Hier lopen we om even te wennen alvast een kilometer over het strand.
Na ruim zes kilometer beklimmen we de Oosterscheldekering, als grootste onderdeel toch het gezicht van de Deltawerken. Heel bijzonder om hier te lopen, terwijl onder ons het kolkende water doorstroomt. Via de pijlerdam en voormalig werkeiland Neeltje Jans bereiken we de Noord-Beveland. We hebben nu zo’n vijftien kilometer in de benen.

Ploegen over het strand

We slaan rechtsaf richting Walcheren. Langs de kant staat hier veel publiek, dat de hardlopers enthousiast aanmoedigt. Zo’n vier kilometer verderop duiken we bij Vrouwenpolder het strand op. Nu begint het afzien. Eerst ploegen we zo’n vijfhonderd meter door het mulle zand, voordat we de vloedlijn bereiken. Het is hoog water en dat maakt het stuk om te lopen erg smal. Bovendien is het zand nog nat, waardoor je bij elke stap eventjes wegzakt.
Er volgen zes zware kilometers langs water, waarna we bij Oostkapelle het strand weer verlaten. Dat betekent wederom door het mulle zand naar de steile strandopgang. Slopend! Gelukkig staat even verderop een drinkpost, waar ik even op adem kan komen.

Afzien in de duinen

Wie denkt, zoals ik, dat nu het ergste leed achter de rug is komt bedrogen uit. Er volgen nog vijftien loodzware kilometers door de duinen met flinke hoogteverschillen. Bij de eerste de beste helling kom ik al nauwelijks omhoog en besluit ik maar te gaan wandelen. Echt op adem kom ik niet, maar meestal kan ik na zo’n korte pauze wel weer een stuk rennen. Dit proces herhaalt zich helaas een aantal keren.
Soms beklimmen we de duinen met een natuurlijke helling, maar af en toe is de duinhelling zó steil, dat men daar voor het gemak maar een stenen trap heeft gebouwd. Stuk voor stuk keiharde tempobrekers en inmiddels staat het huilen me nader dan het lachen. Maar goed, zo slecht als bij de Monnikentocht voel ik me bij lange na niet, dus niet zeuren nu. Ik zal dit klusje klaren. Luctor et emergo!

Hoogste punt

In de tien kilometer tot aan Westkapelle staan wederom veel enthousiaste toeschouwers langs de kant en hun aanmoedigingen helpen me over de moeilijke momenten heen. Na Westkapelle is het nog slechts vijf kilometer naar de streep, maar helaas, ook in dit stuk zitten nog een aantal hoogtemeters over steile hellingen en trappen. Sterker nog: het hoogste punt van de marathon ligt ongeveer bij het veertig-kilometerpunt. Ik zit er inmiddels behoorlijk doorheen, maar verderop zie ik de finish in Zoutelande al liggen.

Obstakels

Dit is echter niet voor niks de Kustmarathon, dus we hebben nog een kilometer strand voor de boeg. Mét obstakels zelfs, want aan de vloedlijn moeten we tussen de golfbrekers door manoeuvreren. De houten palen, die soms tot boven mijn middel komen, staan zó dicht op elkaar, dat ik er maar lastig tussendoor kom, zeker vanwege mijn drinkgordel met bidon.

Glimlach

Zevenhonderd meter voor de streep verlaten we het strand en belanden via een trap op de dijk. Hier lopen we in een smal lint tussen het juichende publiek door. Een halve kilometer verderop dalen we af naar het dorp en lopen via de volgepakte Langstraat de finish tegemoet. Op de zandhoop onder het finishdoek schudt organisator Lein Lievense alle binnenkomers persoonlijk de hand. Eindelijk ben ik binnen, totaal kapot, maar met een glimlach op mijn gezicht, want ik heb enorm genoten van het parcours, de relaxte sfeer en het enthousiaste publiek langs de kant. Zeeland, bedankt!

De statistieken

Mijn officiële eindtijd is 4:22:37 uur. Aanvankelijk valt me dat een beetje tegen, omdat ik mijn twee voorgaande marathons net onder de vier uur liep en halverwege lag ik nog mooi op koers op een dergelijke tijd. Maar de Kustmarathon is bepaald geen vlakke marathon en het tweede deel is veel zwaarder dan de eerste helft. Het is dus wel logisch dat ik toen wat verval had.

Bonusuurtje

Met medaille en finishershirt in de hand strompel ik naar de nabijgelegen sporthal voor een warme douche. Daarna wandel ik naar de bushalte, want ik moet weer terug naar mijn auto in Burgh-Haamstede. Door de drukte in Zoutelande is de bus te laat, waardoor ik mijn overstap in Middelburg op een minuut mis. Gelukkig hoef ik maar een uur te wachten op de volgende bus, dus in dit bonusuurtje Zeeland wandel ik maar even het centrum in en eet even ergens wat.

Hotel

Inmiddels is het weer omgeslagen en begint het flink te regenen. Dat houdt de hele avond aan, waardoor ik in de stromende regen naar het hotel in Spijkenisse rijd. Daar plof ik neer op bed, kijk nog even televisie en ga dan slapen. Even lekker uitrusten van deze dag. De volgende ochtend schuif ik tegen zeven uur aan voor een stevig ontbijt en dan is het tijd voor de terugreis. Die verloopt voorspoedig, waardoor ik tegen elf uur weer terug ben in Groningen na een prachtig avontuur in Zeeland. De Kustmarathon was weliswaar loodzwaar, maar is mijn mooiste marathon tot nu toe.

Bewegende beelden

Gelukkig zijn er onderweg ook wat bewegende beelden gemaakt van deze marathon:

En de officiële aftermovie: