The Last Ever Tough Guy

Ruim drie jaar geleden kwam Alexander met het plan om mee te doen aan Tough Guy, de bakermat van obstacle running en een loodzware run. Helaas raakte hij in de aanloop naar Tough Guy 2014 geblesseerd en moesten Gerwin en ik het zonder hem doen. Maar we spraken af om ooit samen het parcours af te werken. En ooit is nu, want Tough Guy houdt op te bestaan. Na dertig edities vindt grondlegger Mr. Mouse het mooi geweest. The Last Ever Tough Guy willen we niet missen en dus boeken we een weekendje Wolverhampton.

Op naar Wolverhampton

Het is zaterdagochtend zes uur als Alexander mij oppikt om naar Schiphol te rijden. We vliegen vroeg, want dan kunnen we ’s middags alvast ons startnummer ophalen en sfeer proeven. Bovendien hadden we later op de dag een thuiswedstrijd van Wolverhampton Wanderers in de planning, maar dat duel blijkt helaas verplaatst. We moeten op zoek naar een andere activiteit en dat valt in Wolverhampton nog niet mee. De reis verloopt voorspoedig en tegen elf uur landen we in Birmingham. Omdat we niet echt meer op tijd staan nemen we ter plekke eerst een Full English Breakfast. Daarna pakken we de air-rail naar het station en pakken de trein naar Wolverhampton. Rond één uur arriveren we in ons hotel en we kunnen zelfs al inchecken. Dat gaat gesmeerd.

South Perton Farm

Ook het taxiritje naar South Perton Farm, het domein van Tough Guy, verloopt soepel, al is het evenement totaal onbekend bij onze taxichauffeur. Opmerkelijk. Na het invullen van de Death Warrant ontvangen we ons startbewijs. We kijken alvast even rond in de stallen, die morgen als kleedkamer dienen.

Parcours verkennen

Daarna verkennen we het parcours. We zijn niet de enigen. Her en der lopen plukjes aspirant Tough Guys rond. Van drie jaar geleden herken ik de meeste obstakels nog wel, maar ik heb ook gezien dat de route is aangepast en dat er obstakels zijn toegevoegd. Kortom: het is geen kopie van drie jaar geleden en het wordt ongetwijfeld weer afzien. Maar daar komen we voor.

Mr. Rise of the Sufferfests

Terug bij de stallen treffen we Scott Keneally, de maker van de documentaire ‘Rise of the Sufferfests’, over de opkomst van obstacle running. Uiteraard besteedt Scott in die documentaire uitgebreid aandacht aan Tough Guy. We zien ook Mr. Mouse op zijn terrein rondwandelen. Hij ziet er een stuk fragieler uit dan de vorige keer. Zijn gezondheid zal ongetwijfeld ook een reden zijn om te stoppen met zijn levenswerk.

Pubfood

Tegen half vijf droppen we onze spullen in het hotel en gaan de stad in voor een biertje en een hapje pubfood. Een lekkere baconburger.

Hondenraces

Later op de avond belanden we in het Monmore Green Stadium bij de greyhound races. Fascinerend om dat eens mee te maken. Om het kwartier is er een race met zes honden, waarna iedereen meteen weer naar binnengaat om te gokken op de volgende race. Ook wij wagen een paar gokjes, maar missen duidelijk goktalent. We zijn op tijd terug in ons hotel, want morgen wacht een belangrijke race.

Domper

De wedstrijddag begint met een domper, want we kunnen niet ontbijten in het hotel. Om kwart over acht zijn alle ingrediënten namelijk al op. In de binnenstad van Wolverhampton vinden we gelukkig een winkeltje met broodjes. Rond tien uur gaan we op weg naar South Perton Farm, maar de taxirit verloopt ook al niet gesmeerd. Er staat een flinke file en we dreigen te laat te komen. Onze chauffeur zet ons via een omweg af in de buurt van de boerderij en het laatste gedeelte leggen we te voet af.

Nét op tijd

Gelukkig zijn we nét op tijd binnen, maar dan blijkt de start met een half uur te worden uitgesteld vanwege de laatkomers. Nou ja, des te meer tijd om van de sfeer te genieten, want sfeervol is het. Vanaf de startheuvel kijken we uit over de menigte. De opwinding stijgt. Op een gegeven moment kunnen we afdalen naar het grasveld voor de heuvel. Binnen de kortste keren staat het veld vol rook door de vele rookbommen die afgestoken worden. Dan klinkt een enorme knal en gaan we er vandoor. De allerlaatste Tough Guy is begonnen!

Twee delen

Tough Guy bestaat uit twee delen. In het eerste deel The Country Miles rennen we een flink stuk over het landgoed over heuvels en door sloten. Het is een opwarmertje voor deel twee The Killing Fields, waar bijna alle grote obstakels staan opgesteld. Vanaf daar rennen de meeste deelnemers niet meer en wordt het vechten tegen de kou.

The Country Miles

Na de massastart rennen we eerst zo’n anderhalve kilometer over vlak terrein en bereiken dan het eerste obstakel: een slalom met strobalen. Hier wordt het deelnemersveld al uit elkaar getrokken. Maar deze slalom is peanuts vergeleken met The Slalom, die we na zo’n drie kilometer voor de kiezen krijgen. Maar liefst veertien keer beklimmen we een flinke heuvel. Slopend!

Het water in

Na ongeveer zes kilometer gaan we voor het eerst te water bij de Elephant Graveyard. Via Rabbit Hill (wederom een slalom) en Brasher Disley Steeplechase (over houten balken en onder netten door) belanden we Big Bear Wood. Hier rennen we door het water en komen we wederom diverse netten en houten obstakels tegen. Bij Gurkha Grand National steken we vier keer een brede sloot over. Daarna gaan we bij de Water Slalom twintig keer een smaller, maar ijskoud slootje in en uit.

The Killing Fields

We bereiken The Tiger, het eerste obstakel van The Killing Fields. Het zijn twee hoge houten constructies met daartussen een strook met stroomkabels. Goed uitkijken dus. Bij Gallipoli Beach waden we een honderden meters door relatief ondiep water. De vorige keer stond het ijskoude water hier tot aan onze middel en raakten mijn voeten zowat bevroren, maar nu valt dit obstakel wel mee. Bij Chataway Chase bedwingen we nog een aantal houten hordes en daarna begint het echte werk.

Dead Leg Swamp

Met Behemoth bijvoorbeeld. Drie hoge houten platformen, waartussen je over touwen naar de overkant balanceert. Een dergelijk obstakel vind je nergens anders. Bij Battle of the Somme treffen we met water gevulde loopgraven en springen we over brandende strobalen. Bij de Tyre Crawl wurmen we ons door een serie vrachtwagenbanden en in Dead Leg Swamp trekken we ons met behulp van touwen steeds uit de zuigende modder. Wat een slopend obstakel is dit! Er lijkt werkelijk geen einde te komen aan het moddermoeras en halverwege zijn Alexander en ik er al helemaal klaar mee. Maar we gaan door. Ik heb het even nagekeken en met dit obstakel zijn we in totaal een half uur bezig geweest.

Tijgeren, kruipen en klimmen

En we zijn er nog lang niet! In de Underground Interrogation Pits tijgeren we onder stokken en elektrische draden door. Bij de Vietcong Tunnels kruipen we door krappe rioolbuizen en de Skywalk Paradise Climb is een metershoge houten constructie met allerlei netten om overheen te klimmen.

Nachtmerrie

Nu belanden we langzaamaan bij mijn grootste nachtmerrie: de Water Tunnel. Hier ga je vier keer onder een boomstam door en dus vier keer kopje onder. Dat klinkt eenvoudig, maar in ijskoud water is dat extreem vervelend. Het is uiteraard koud en het voelt alsof je longen in elkaar worden gedrukt. Ik ga zo snel mogelijk onder de boomstammen door en daarna als de sodemieter het water uit. Nu in beweging blijven om weer warm te worden. Drie jaar geleden vond ik dit het lastigste obstakel en nu weer, hoewel Dead Leg Swamp dit jaar een eervolle vermelding krijgt.

Springen en balanceren

Op naar Brandenberg Wall, wederom een enorme houten constructie, waarbij je aan de achterkant via een langwerpig net afdaalt. Bij de Death Plunge springen we het ijskoude water in. Wederom kopje onder en hier ook zo snel mogelijk weer het water uit. Via een waterglijbaan belanden we bij de Dragon Pools, een van mijn favoriete obstakels. Tussen twee touwen balanceer je boven het water naar de overkant. In je eentje is dat niet zo moeilijk, maar met meerdere personen op het touw wordt het al gauw zwieberen en zwaaien.

Kwijt

Bij dit obstakel raak ik Alexander kwijt. Aan de overkant blijf ik nog even wachten, maar ik zie hem niet meer. Ik ren door naar de drinkpost, maar ook daar staat hij niet. Het is in ieder geval zaak om in beweging te blijven, dus ik loop door. Achteraf blijkt Alexander hetzelfde te hebben gedaan. Het Gladiatough Collosseum bestaat uit een serie waterplatforms met planken daartussen. Ik ben net klaar met de twee rondjes over het water, als een van de eerste platforms bezwijkt onder het gewicht. Het obstakel wordt meteen gesloten.

Welverdiend

Daardoor is het ineens behoorlijk druk bij de Tyre Torture, een pad van autobanden. De snelheid is er hier behoorlijk uit en ik krijg het weer koud. Gelukkig zijn we bijna bij de streep en in de laatste honderden meters kunnen we nog een stukje rennen. Bovenop de finishheuvel mogen we onszelf eindelijk een Tough Guy noemen. We hebben er meer dan vier uur over gedaan, maar we hebben het geflikt! Beneden ontvangen we de welverdiende medaille, die bijna net zo groot is als het startnummer. 😉

Warme choco

Met de medaille om de nek sluit ik meteen aan in de rij voor de warme dranken, maar dat duurt me uiteindelijk toch te lang. Dan maar even aankleden. Bij onze tassen tref ik Alexander weer. Met droge kleren om het lijf halen we nog een bakkie warme choco en pakken dan een taxi terug naar het hotel. Even het thuisfront appen over de goede afloop en daarna een warme douche. Even bijkomen en napraten over de race. Met de kou viel het vandaag wel mee. Drie jaar geleden had ik meer last van de kou en dat maakte de race meteen een stuk zwaarder. Aan de andere kant vind ik het parcours van vandaag zwaarder dan in 2014. Niet voor niks deed ik er uiteindelijk bijna een half uur langer over.

Bewegende beelden

Alexander had zijn GoPro meegenomen en maakte een fraaie weergave van onze avonturen onderweg. Ook Tough Guy zelf maakte een officiële aftermovie.

Showworstelen

’s Avonds staat er ook nog wat op het programma in Rileys Sports Bar: showworstelen! Onderweg naar de hondenraces zagen we toevallig een aanplakbiljetje hangen van de Live Royal Rumble Pre-Show. Dat lijkt ons wel wat, zeker omdat de entree slechts zes pond is. Sterker nog: we doen gek en voor tien pond zijn we zelfs VIP.

Royal Rumble

We worden niet teleurgesteld. Tijdens de twee uur durende show is er volop spektakel. Vooral bij de Royal Rumble, de massale worstelpartij, komen er in totaal wel zo’n twintig worstelaars voorbij met klinkende namen als Mad Dog Maxx, Big Paulie, Andy Hendrix (de broer van Jimi), Sensational Cindi, Dangerous Dave en onze favoriet Mr. #Selfie. Een mooie afsluiter van de dag.

Terug naar huis

De volgende dag vliegen we weer naar huis. Helaas wel een vlucht later dan gepland, want door enorme drukte op de luchthaven missen we aanvankelijk ons vliegtuig. Dat is wel even balen, maar met 2,5 uur vertraging landen we aan het eind van de middag toch weer op Schiphol na een prachtig weekendje in Engeland. Yohimbe!