Duschgel

De afgelopen maanden verliepen mijn ultraruns niet helemaal volgens wens. De Ultrameerdaagse duurde een dagje te lang, in Sint Annen raakte ik oververhit en in Gieten liep ik buiten de limiet. De hoogste tijd dus voor sportieve revanche.

Bottroper Ultralauf Festival

Bij het uitpluizen van de DUV-kalender stuit ik op het Bottroper Ultralauf Festival. Een 24-uursrace op iets meer dan twee uur rijden van Groningen. Dat is misschien wel een mooie gelegenheid om een goede race neer te zetten. Eigenlijk wil ik weleens de 180 kilometer aantikken in 24 uur. Martijn deed vorig jaar mee en ik vraag hem naar zijn ervaringen. Hij is lovend over het evenement. Bottrop, hier komme ich!

Kamp Holland

Na een ritje over de Autobahn parkeer ik mijn auto aan de rand van Volkspark Batenbrock. Ik laad mijn zooi op de bolderkar en zoek een mooi plekje in de verzorgingszone. Al snel tref ik Harm en zijn vriendin Heleen, die hun tent naast de mijne zetten. Even later schuiven ook Claudia en Arenda aan in Kamp Holland. We halen onze startnummers op, maken een groepsfoto en luisteren aandachtig naar de briefing. De spanning stijgt.

Start

Om stipt 11.00 uur mogen we los, nadat eerst de deelnemers aan de backyardultra zijn vertrokken. Het gravelrondje door het fraaie Batenbrockpark meet 837,7 meter. We starten op ruim 300 meter vóór de finishboog, zodat we na 119 doorkomsten precies 100 kilometer bereiken.

Ritme

Voor de verandering begin ik behoudend en let meer op mijn hartslag dan op mijn tempo. De rondjes vliegen voorbij. Het is ook wel een lekker rondje met een glooiend stukje erin. Na een tijdje gebruik ik de ‘helling’ van zo’n honderd meter expres als wandelpuntje, om bij de ‘afdaling’ weer op gang te komen. Dat ritme past me uitstekend.

Weeïg gevoel

Na zo’n dertig kilometer krijg ik echter een weeïg gevoel in mijn maag. Irritant. Cola erin en kleine hapjes eten, maar dat zet aanvankelijk weinig zoden aan de dijk. Pas na zo’n twee uur later voel ik me weer helemaal ok. Het zal helaas niet de enige keer zijn dat mijn maag opspeelt. Gedurende de race krijg ik nog drie van zulke weeïge periodes.

Pasta party

Toch is het zeker geen kommer en kwel. Het hoofd en de benen willen wel. Voor ik het weet is de avond aangebroken en wordt er pasta opgediend. Met 70 km in de benen neem ik een eetpauze. Het rijkelijk gevulde bakje pasta krijg ik niet leeg, maar dat komt later wel.

Mentaal trucje

Ik neem me voor om de volgende korte pauze tien kilometer later te houden. Dat is een blokje van twaalf rondjes. In mijn hoofd verdeel ik dat blokje in vieren. Na elk derde rondje mag ik een beloning pakken bij de verzorgingspost. Zo vliegen de tien kilometers eigenlijk voorbij. Het mentale trucje werkt fantastisch.

Nachtelijke opleving

Zo goed dat ik mijn strategie aanpas. Na weer een blokje van twaalf ben ik bij de 90 kilometer, maar het gaat lekker. Zonde om te stoppen, dus ik maak zes bonusrondjes tot mijn volgende pauze na 95 kilometer. Dat herhaal ik in het volgende blok naar 110 kilometer. Daarna loop ik zelfs 24 rondjes tussen twee pauzes. Deze nachtelijke opleving heeft me gevoelsmatig in korte tijd van 80 naar 130 kilometer gebracht.

Tikkie moeizamer

Eerlijk is eerlijk: daarna gaat het weer een tikkie moeizamer. De laatste uren van de nacht gaat het tellen van de rondjes minder goed en schakelt mijn hoofd weer om in kilometers. Ook protesteert mijn maag weer. Als de ochtend aanbreekt nader ik de 150 kilometer.

Nieuwe energie

Het ochtendlicht geeft mij geleidelijk nieuwe energie en ik knal lekker door naar de 100 mijl. Met 166 kilometer op de teller heb ik nog drie uur over om mijn doel van 180 kilometer te halen. Dat gaat lukken! Dat besef betekent echter ook dat de vermoeidheid toeslaat. Ik kan steeds kortere stukjes dribbelen en dus wordt het nog een lange slotfase. Gelukkig kan ik af en toe een stukje samen met Harm wandelen.

Restmeters

Drie kwartier voor het einde bereik ik de 180 km en plof verdiend neer mijn stoel. Eventjes bijkomen. Uiteindelijk plak ik er nog ruim een kilometer aan vast, want waarom ook niet? Mijn restmeters worden nauwkeurig bepaald (134,2) en helemaal mooi: ik word getrakteerd op een radler. Heerlijk! Daarna omkleden en mijn ‘zwarte’ schoenen uitkloppen.

Podium

Mijn officiële afstand komt uit op 181.364 meter (216 rondjes) en daar worden de restmeters nog aan toegevoegd. Daarmee eindig ik als zesde overall en zelfs eerste in de categorie M45. Op het hoogste treetje van het podium ontving ik geen bokaal, maar een fles Duschgel! Eigenlijk nog beter. Een zeer geslaagde loop. Danke schön, Bottrop!