Boscrossen

Voor de tweede keer dit jaar ga ik naar Diever voor een marathon. De Midzomeravondmarathon stond in juli op het programma en vandaag is de Boscrossmarathon. Afgelopen zomer was het nog broeierig warm, maar nu krijgen we te maken met winterse omstandigheden. Koud en nat dus, zoals het hoort bij een cross.

Parkeren dicht bij de start.

We halen ons startnummer op bij kampeerboerderij Het Kasteel.

Startvak

Aangekomen in Diever sta ik eventjes in de rij voor een parkeerplek, maar kan ik de auto parkeren op zo’n honderd meter van de startboog. Ideaal! Ik tref Jaap, die vandaag voor een halve marathon gaat. Bij kampeerboerderij Het Kasteel halen we ons startnummer op en blijven nog even een kwartiertje binnen zitten. Ik praat nog even bij met Arjan, die vandaag qua kilometers rustig aan doet met slechts één rondje. Daarna door naar het startvak voor een startselfie met Jaap. In totaal zijn er vandaag zo’n driehonderd deelnemers, waarvan een kleine dertig bij de langste afstand.

Startselfie met Jaap.

Er zijn vandaag zo’n driehonderd deelnemers.

Kleine opstopping

Na het startsignaal rennen we op de Steenakkerweg eerst nog een stuk verhard, maar ter hoogte van landgoed De Heezeberg duiken we het bos in. Met deze grote groep lopers is het op de bospaden aanvankelijk even passen en meten, maar geleidelijk komt er meer ruimte om te lopen.
Hoewel… na bijna twee kilometer ontstaat wel even een kleine opstopping. Bij de eerste serieuze modderpoelen houden sommige lopers plotseling in en zoeken twijfelend de zijkant op om hun schoenen schoon te houden. Kom op, het is een cross, daar horen vieze voeten bij! Jaap en ik rennen dus dwars door de plassen en omzeilen zo de file.

We gaan het bos in.

Serieuze modderpoelen.

Hellinkjes

Halverwege het eerste rondje raakt Jaap een beetje achterop en hij roept dat ik gewoon door moet lopen. Ik ren verder door het bos over modderige paadjes. Helemaal vlak is het parcours niet. Her en der krijgen we een aantal hellinkjes voor de kiezen. Verderop zijn delen van het bos wit gekleurd door een laagje sneeuw en ijs.

Hellinkje.

Volg de roze pijlen.

Hier en daar een witte wereld.

Eerste doorkomst

Na zo’n negen kilometer rennen we het bos weer uit. Over een breed zandpad is het nog ruim een kilometer tot de streep voor de eerste doorkomst. Over het eerste rondje heb ik ongeveer een uur gedaan, dat valt me niet eens tegen. Uiteindelijk stapt Jaap na één rondje uit, omdat hij te veel last heeft van een kuitblessure.

Aan het eind van het eerste rondje. (foto: Linda Luten)

De eerste doorkomst.

Nog drie rondjes

Van drukte op het parcours is inmiddels geen sprake meer en ik richt m’n vizier op de lopers in de verte voor me. Ook in het tweede rondje loop ik nog lekker door. Tijdens het derde rondje begint het echter zwaar te worden en is mijn hartslag steeds aan de hoge kant. Bij de grote helling wandel ik eventjes om energie te sparen. Richting het einde van dit rondje wandel ik nog een paar keer, maar ik hou de lopers voor mij wel steeds in het zicht.

Natte paden.

Nog meer plassen.

Witte wereld.

Ploeteren

In het vierde rondje zet dat patroon zich voort. Het is nu wel behoorlijk ploeteren, maar op karakter loop ik door. Bovendien is het parcours prachtig en maak ik me niet druk over mijn eindtijd. Geleidelijk tikken de kilometers weg en uiteindelijk bereik ik het grote zandpad weer. Nog een klein stukje bikkelen en dan zit het erop.

Geleidelijk tikken de kilometers weg.

Op naar de streep.

Binnen!

Uitstekende verzorging na de streep.

Doel bereikt

Uiteindelijk passeer ik de streep in 4:29 uur. Geen supertijd, maar de omstandigheden waren dan ook pittig. En ik heb wél een doel bereikt: vandaag liep ik namelijk mijn twaalfde (ultra)marathon van dit jaar; gemiddeld eentje per maand dus. De Boscrossmarathon in Diever is een fraai einde aan een mooie serie.

Missie volbracht! Twaalf (ultra)marathons in twaalf maanden.

De serie van twaalf.