Tussen de buien door

Half december doe ik natuurlijk weer mee aan de Adventurerun op Ameland, samen met Bas én Arnold, die na een jaartje afwezigheid weer van de partij is. Het belooft een onstuimige editie te worden, want het regent en waait flink.

Appeltaart

Hoewel Bas en ik dan al een half uur onderweg zijn, begint de ochtend natuurlijk pas écht met een stuk appeltaart bij Arnold. Er is wel een kaper op de kust, want Arnolds nieuwe puppy heeft ook wel zin in taart. We weten zijn smekende ogen en kwispelende staart echter te weerstaan. Eenmaal in Holwerd aangekomen kunnen we – ondanks waarschuwingen voor hoog water en ondergelopen parkeerplaatsen – gewoon in de haven parkeren.

Hoge golven in Holwerd.

We stappen aan boord.

Bodempje

Ondanks de hoge golven verloopt de overtocht probleemloos. Wel worden we bij aankomst op het eiland getrakteerd op een flinke hoosbui, al verschijnt in de verte alweer een voorzichtig regenboogje. Bovendien is schuilplaats De Piraat niet ver weg. Tijd om een bodem te leggen, met respectievelijk een pannenkoek, een uitsmijter en een omelet.

Een voorzichtig regenboogje.

We schuilen bij restaurant De Piraat.

Sportvoeding.

Sporthal

Drie kwartier later lopen we naar de sporthal in Nes. Het regent wederom en door de wind voelt het fris aan. De korte broek blijft vandaag dus in de tas en voor de zekerheid trek ik ook een windjackje aan. Voor de gelegenheid heb ik mijn Amelandsokken meegebracht, waarmee ik deze zomer al de blits maakte op het eiland. 😉 Nog even een groepsfoto in de sporthal en dan gaan we op weg naar de start.

We lopen naar de sporthal.

Het is gezellig druk.

Amelandsokken.

Groepsfoto.

Startvak

In het startvak voelt het nog steeds frisjes aan, maar gelukkig is het gestopt met regenen. Om 13.45 uur klinkt het startschot en daar gaan we.

We staan in het startvak.

Startvakselfie.

Onderweg

We vertrekken door de straten van Nes en lopen over de Strandweg en de Kievitsweg naar camping Duinoord. Daar slaan we linksaf en rennen door het Kweekbos en de Briksduinen.

Over de Strandweg.

Over de Kievitsweg.

Bij camping Duinoord.

Het strand op

Over het Westerpad gaan we naar het strand. Het zand ligt er prima bij en we hebben anderhalve kilometer lang de wind in de rug.

We gaan voor de eerste keer het strand op.

Het strand ligt er prima bij.

Flinke poest wind

Bij paviljoen Sjoerd verlaten we het strand en rennen een stukje door de duinen. Over het Oegepad rennen we echter snel weer terug naar het strand en leggen nu zo’n drie zandkilometers af. Het waait flink en het zand stuift met ons mee.

Verderop gaan we voor de tweede keer het strand op.

Het waait flink.

‘t Wastuuntje

Over het Jan Sietjespad verlaten we het strand. Door de duinen rennen we zo’n anderhalve kilometer verder in oostelijke richting en bij ‘t Wastuuntje keren we om.

We rennen verder in oostelijke richting.

We keren om bij ‘t Wastuuntje.

Kooistuifdijkpad

Over het Kooistuifdijkpad lopen we terug in westelijke richting. Vorig jaar was dit traject nog opgebroken, maar inmiddels ligt er een betonpad. Wel hebben we nu de wind tegen. Over het fietspad door de duinen rennen we naar het Boekepad en slaan daar linksaf.

Over het Kooistuifdijkpad lopen we terug.

Over het fietspad door de duinen rennen we naar het Boekepad.

Bureblinkert

Na ruim dertien kilometer lopen we door een bosje en de Buurderduinen naar de Burenblinkert, het hoogste duin van Ameland. Wel een klimmetje dus, maar de helling is niet heel steil. Bovendien hebben we op dit stukje de wind weer in de rug.

We beklimmen de Bureblinkert.

Op de Bureblinkert.

Terug naar Nes

Dat verandert als we op weg naar naar Buren. In de open stukken is het flink ploegen. Via camping Klein Vaarwater bereiken we na zo’n achttien kilometer het dorp en rennen langs de voetbalvelden van vv Geel Wit terug naar Nes.

Via Buren rennen we terug naar Nes.

Terug in Nes.

Over de streep

Daar kom ik uiteindelijk in 1:48 uur over de streep. Dat valt me niks tegen, want in het tweede deel van de race hadden we soms flink de wind tegen. Met een medaille om de nek loop ik snel door naar de verzorgingspost en daarna terug in de sporthal. Daar tref ik even later ook Bas en Arnold weer.

Over de streep.

Met een welverdiende medaille.

Pastaparty!

Het dagje Ameland sluiten we uiteraard weer af met een pastabuffet bij De Piraat. Inmiddels regent het alweer, maar nu boeit dat niet meer. Het was weer een fraaie editie van de Adventurerun, tussen de buien door.

Pastaparty!