Bedevaart

Vorig jaar juni al zou ik meedoen aan De 100 mijl van Sint Annen, maar toen gooide corona roet in het eten. In het najaar kwam er een sterk afgeslankte editie, maar die kwam mij toen niet goed uit. Gelukkig zet organisator Gerik de tocht voor 2021 weer in de agenda en belandt mijn naam op de startlijst. Ik ga op bedevaart naar Bethlehem!

Themaloop

De 100 mijl van Sint Annen is namelijk niet alleen een ultraloop, maar ook een themaloop. De deelnemers gaan op bedevaart door de provincie Groningen, over de pelgrimsroute Jacobspad, langs karakteristieke kerkjes, voormalige kloosterplaatsen en bereiken uiteindelijk de (bijna) eindbestemming Bethlehem, een fraaie boerderij bij het dorpje Rottum. Ook Sint Annen kent een religieuze geschiedenis. Op de plek van het dorp stond vroeger het vrouwenklooster Sint Anna.

Druppelen

Samen met de winnaar van de vorige editie Lút arriveer ik rond 8 uur in Sint Annen, waar het het hoost en dondert. Tot de start zal het niet meer droog worden. Bij het huis van Gerik en Henriëtte druppelen ook de deelnemers geleidelijk binnen. Alle voorbereidingen zijn getroffen: de chiplezer voor de tijdwaarneming is aangesloten en de kratten voor de vier verzorgingsposten staan klaar. Naast eten en drinken bevinden zich daarin speciale sleutelhangers, die de deelnemers aan de 100 mijl moeten ophalen als bewijs dat ze op die punten zijn geweest.

Start

Om 8.50 uur wandelen alle deelnemers gezamenlijk naar het vertrekpunt. De start is namelijk best bijzonder. Om stipt 9 uur luidt de klokkenstoel, die in de laatste minuten tevens als afdakje dient, alle deelnemers weg. Zo weet ook heel Sint Annen dat er weer een groepje hardlopers op pad gaat.

Ronde 1: Over het Jacobspad – 53 kilometer

We zijn onderweg. Vrijwel meteen gaat Albert aan kop en ik kies zijn spoor. Albert is een ervaren loper, die lang op een bepaald tempo kan lopen. In het begin loopt hij net iets minder dan 10 kilometer per uur en dat tempo bevalt mij goed. We rennen door het natte Groningse landschap en langs het kerkje van Stitswerd.

Doodstil

Na een kilometer of vijftien kom ik naast Albert te lopen en we kletsen een paar kilometer weg. Langs het Boterdiep richting Doodstil stop ik even voor een plaspauze, terwijl Albert verder hobbelt. Hij loopt ongeveer tweehonderd meter voor me, als ik zie dat hij naar rechts afslaat, maar de route naar Uithuizen gaat naar links. Geen twijfel mogelijk! Ik fluit op mijn vingers en schreeuw naar Albert om hem te waarschuwen, maar hij hoort me niet. Hopelijk komt ie zelf snel achter de fout…

VP1: Uithuizen

Iets verderop bereik ik Uithuizen. Eerst maak ik een korte toer door het centrum en ga dan naar de fraaie Menkemaborg. Het is nu ook niet ver meer tot de eerste verzorgingspost. Aan het einde van een bospad zie ik verzorger Sjaak in de verte al staan. Ik krijg van hem de felbegeerde sleutelhanger en we kletsen even. Ik neem nog een Mars mee voor onderweg en ga weer verder.

Droog

Inmiddels is het gestopt met regenen en dan is zo’n regenjackje best wel benauwd. Ik prop de regenjas in mijn tas en ren langs de Meedstermaar verder naar Oldenzijl. Hier staan en hangen langs de kant allerlei wandelschoenen; duidelijke aanwijzingen dat we op een pelgrimspad lopen.

Kleipad

Verderop beland ik bij het prachtige kerkje van Eenum en de naastgelegen Kösters Toen, waar een erg smal paadje doorheen loopt. Ook Wirdum heeft een fraai kerkje, maar om dat dorpje te bereiken, moet ik over een zeer lastig kleipad van enkele honderden. Het pad is nat en glad, dus hier wandel ik maar even, terwijl ik stukjes metworst weghap. Een goede tip van Gerik; metworst is prima brandstof. De Drentse kosterworst is duidelijk mijn favoriet.

Wittewierum

Bij Wirdumerdraai steek ik de Rijksweg over naar Garrelsweer met onder meer de monumentale boerderij Tjassensheerd. Na het dorp ga ik op zoek naar de Kloostermolen. Hier volgt een lastig stuk door een weiland, waar ik (uiteraard) eerst de verkeerde kant van de sloot uitkies. Ik beland echter snel weer op het juiste pad naar het schitterende kerkje van Wittewierum. Misschien wel het mooist gelegen kerkje van de dag, hoewel de concurrentie op dat vlak groot is.

Tussenstopje

Via Woltersum beland ik in Ten Boer. Bij het allereerste huis staat een oude bekende. Jan was tot zo’n vijftien jaar geleden een collega van mij en weet dat ik langs z’n huis ren. Op zijn oprit praten we even bij. Een leuk tussenstopje. Maar ik moet ook weer door. Nog vier kilometer en dan zit mijn eerste ronde erop.

Terug naar Sint Annen

In Sint Annen word ik opgevangen door Robert Jan, die de tweede ronde met mij meeloopt. Ik klok mijn tussentijd en leg meteen mijn horloge en telefoon aan de lader. Zelf ga ik ook even opladen. Van Henriëtte krijg ik een puddingbroodje: een traktatie van deelnemer Johan. Bedankt, Johan!
Bij de auto trek ik droge kleren aan, pak m’n rugtas weer vol (met onder andere spullen voor de nacht) en neem een radler. Inmiddels is ook René gearriveerd om te kijken hoe ik het er vanaf breng. Zo’n drie kwartier later haal ik m’n apparatuur van de stroom, gooi de kabeltjes in de kofferbak en ga met Robert Jan op weg.
Leermoment 1: niet alleen de powerbank meenemen, maar óók de oplaadkabeltjes! 💡

Ronde 2: De Cisterciënzer ronde (rondom Stad) – 70 kilometer

Het kost me de nodige moeite om weer op gang te komen. De benen zijn een beetje stijf geworden en op windstille stukken is het broeierig. Na enkele kilometers wacht een leuke verrassing: Edgar fietst een stuk met ons mee. Gezellig! In die kilometers mag ik ook mijn rugtas in zijn fietstas stoppen, dat scheelt toch weer.
Over de Stadsweg bereiken we Garmerwolde, waar mijn maag tegenstribbelt. Eventjes wandelen. Toevallig komen we Dick tegen, die net is begonnen aan een hardlooprondje. Spontaan rent hij een stukje met ons mee. Als even verderop ook Lút nog een stuk meefietst is de groepsvorming compleet. Bij Ruischerbrug nemen de fietsers afscheid en bij Meerstad gaat ook Dick weer zijn eigen weg. Bedankt mannen!

Verrassing

Verderop in Engelbert wacht de volgende verrassing, want daar staan mijn vrouw en kinderen langs de kant. Ze willen even zien hoe (soepeltjes uiteraard) papa er nog bijloopt met 69 kilometer in de benen. Nee, soepeltjes gaat het niet. Af en toe moeten we eventjes wandelen, maar mentaal zit het wél goed. Gewoon in beweging blijven.
Via Westerbroek en (de brug in) Waterhuizen komen we langzaam maar zeker in de buurt van de tweede verzorgingspost. Wel moeten we eerst nog één obstakel overwinnen: de koetunnel. Bukken, want anders stoot je geheid je kop.

VP2: Klooster Yesse

Bij klooster Yesse heb ik 78 kilometer in de benen. Als eerste pak ik een sleutelhanger. Terwijl we onze waterzak aan het vullen zijn, arriveren ook Wouter, Eddy en Roel bij de verzorgingspost. Even rustig zitten en bijpraten onder het genot van een cola en een Mars. Daarna nemen Robert Jan en ik afscheid van de anderen en gaan weer verder.

De Onlanden

Langs de zuidkant van de stad en het Hoornsemeer gaan we op weg naar de Onlanden. We blijven in beweging, maar ook hier moeten we weer stukken wandelen. Bij het meer zien we Eddy en Wouter lopen. Roel is inmiddels uitgestapt. Hij voelde zich niet goed en is vanaf Yesse naar station Groningen gegaan, om uiteindelijk in Sint Annen zijn auto op te halen.
Geleidelijk halen Eddy en Wouter en bij Peizermade lopen we eventjes samen. Toch blijft iedereen op zijn eigen tempo in beweging, want we moeten nog wel een stukje.

Bonus-VP: Andrina

Na 91 kilometer staat Andrina, de vriendin van Robert Jan, klaar met een bonus-verzorgingspost. In haar assortiment heeft ze alcoholvrij bier en noedels! Ook Eddy en Wouter schuiven even aan en laten zich het biertje smaken. Zij vertrekken iets eerder en daarna gaan Robert Jan en ik ook weer op pad.

Rug

Helaas gaat dat bij Robert Jan niet soepel, want het schiet hem in zijn rug. Kort samengevat worden zijn komende kilometers een lijdensweg. Bij De Poffert besluit Robert Jan om bij de volgende verzorgingspost in Leegkerk uit te stappen. Andrina zal hem daar oppikken. Via Lagemeeden en Den Horn bereiken we Leegkerk tegen 22.30 uur. Inmiddels is het donker geworden.

VP3: Leegkerk

Bij VP3, huize Sprikkenburg in Leegkerk, worden we hartelijk begroet door Theo. Hij vertelt dat Wouter en Eddy net 5 minuten geleden zijn vertrokken. Theo liep in het verleden ultraruns en deed ook mee aan de 100 mijl van Sint Annen. Hij geeft me wat tips voor het vervolg van de race en uiteraard een sleutelhanger. Ik maak m’n tas in orde en doe mijn hoofdlamp op. Na het afscheid van Robert Jan, Andrina en Theo ga ik op weg voor de laatste twintig kilometer van ronde 2.

Terug naar Sint Annen

In het stuk langs Vinkhuizen en de Zernike Campus loop ik nog niet lekker, maar bij het Van Starkenborghkanaal vind ik een lekkere cadans. Een kilometer verderop tref ik Eddy, die in een dip zit. Ik klets even met hem, maar neem ook snel weer afscheid, want het zou zonde zijn om mijn goede periode niet te benutten.
Het stuk vanaf de Wolddijk terug naar Sint Annen vind ik lastig. Het is nevelig en het licht van mijn hoofdlamp weerkaatst op de waterdruppels, waardoor ik voor de rest weinig zie. Een speciale vermelding krijgt het Plattenburgervoetpad, een smal paadje door een woeste verzameling van fluitekruid en brandnetels. Erg fijn.
Met nog vier kilometer te gaan komt me ineens een auto tegemoet. Het zijn René en Hans, die kijken hoe het ermee gaat. Ze beloven me ook bouillon in Sint Annen. Daar heb ik wel oren naar. Ze vertellen dat Wouter maar een paar honderd meter voor mij loopt, maar tot Sint Annen zie ik geen Wouter.

Bouillon

Iets na half twee ‘s nachts zit mijn ronde 2 erop. Ik word binnengehaald door René en Hans, die me op een bankje zetten en me bouillon voorzetten. Dat gaat er wel in. Van Henriëtte krijg ik een warme deken. Inmiddels is ook Wouter erbij komen zitten. Hij is helemaal leeg en heeft besloten om ermee te stoppen. Dat is jammer, want ik vond hem best een sterke race lopen, maar als het hoofd niet meer wil…

Ronde 3: Presteren wordt beleven (naar Bethlehem) – 44 kilometer

Na de pauze van zo’n drie kwartier ben ik weer helemaal opgeknapt. Ik heb droge kleren aan en voorlopig genoeg energie voor onderweg. Ik neem afscheid en ga weer op weg, de nacht in.

Natte voeten

De eerste zeven kilometers gaan behoorlijk lekker. Ik kan zelfs een beetje tempo maken en ik zie geen beren op de weg. Maar die komen er wel. Het onverharde deel van de Stadsweg is namelijk hobbelig en sjompenat. Binnen de kortste keren zijn mijn fijne droge sokken doorweekt. Deze tegenvaller blijkt het begin te zijn van een stevige dip. Tussen de 130 en 145 kilometer, het stuk tussen Ten Post en Middelstum, vind ik deze 100 mijl ineens niet meer zo leuk. Ik kan maar geen lekker tempo vinden, mijn voeten doen zeer vanwege beginnende blaren en dan loop ik ook nog verkeerd. Weliswaar slechts tweehonderd meter, maar het is allemaal erg demotiverend. Wat doe ik hier?

Het wordt licht

Gelukkig wordt het rond 4 uur alweer een beetje licht en bij Huizinge kan mijn hoofdlamp uit. In Middelstum plof ik even neer op een bankje om een pijnlijke blaar op mijn teen te ‘behandelen’, want ik kan nauwelijks meer lopen. Bij gebrek aan nieuwe sporttape trek ik vooral het bestaande tape weer even recht, maar wonderbaarlijk genoeg is de pijn daarna grotendeels weg.
Leermoment 2: sporttape meenemen voor onderweg! 💡

De energie komt terug

Ik steek het bruggetje over naar ‘de twijde Grunneger toal route’ en geleidelijk komt de energie en het plezier weer terug. Het is nu niet ver meer naar de laatste verzorgingspost: Bethlehem.

VP4: Bethlehem

Om 6.15 uur loop ik het erf op van boerderij Bethlehem. Voordat ik goed en wel begrijp waar ik moet zijn, beginnen twee honden hard te blaffen. Gelukkig komt bewoonster Nicole snel naar buiten en neemt me mee naar de verzorgingskist. ‘Sorry dat ik je wakker heb gemaakt’, zeg ik, maar ze vindt het gelukkig helemaal niet erg. Ik krijg een heerlijk kopje koffie en we kletsen een kwartiertje over van alles en nog wat. Deze tussenstop doet me erg goed.

Terug naar Sint Annen

Nu is het nog zo’n 18 kilometer terug naar Sint Annen. Dat gaat misschien nog wel een uurtje of drie duren denk ik, maar dat maakt me niet uit. In de kop zit het weer goed. De kilometers over een zware grasdijk langs het Usquerdermaar en de verharde weg langs de Warffumermaar kruipen niet snel voorbij, maar ik beweeg nog steeds!

Sub-24

In Onderdendam stuurt Lút me een bericht dat een tijd onder de 24 uur mogelijk is. Dan moet ik wel een beetje aanzetten en dat lukt me. Ik noteer zelfs nog een 6:29 minuut/kilometer. Hoe is het mogelijk in deze fase van de strijd, met bijna 160 kilometer in de benen?

Binnen!

Uiteindelijk klok ik een eindtijd 23:56:28 uur. Mijn binnenkomst wordt keurig geregistreerd door de wildcamera en van Henriëtte krijg ik de fraaie Sint Anna medaille. En poffertjes! Die lust ik nu wel. Ook fotograaf Simon en deelnemer Johan komen erbij zitten en we praten nog even rustig na. Na een uurtje is het tijd om naar huis te gaan. Gelukkig hoef ik niet ver, het is slechts een kwartier rijden. Eerst douchen en rond 13 uur ga ik ook een paar uurtjes slapen. Even bijkomen van deze tocht.

Bedankt!

Wat een prachtige bedevaartstocht was dit! Natuurlijk was het loodzwaar, maar de mooie momenten zijn veel talrijker dan de onvermijdelijke slechte momenten. En hoewel ik de meeste kilometers in m’n eentje heb gelopen, deed ik het vandaag niet alleen. Ik ben erg dankbaar voor de geplande en ongeplande support van organisatie, deelnemers en andere (loop)vrienden die meeliepen, meefietsten, aanmoedigden of eten verzorgden, zelfs midden in de nacht.

Enorm bedankt dus:
* Gerik en Henriëtte voor het organiseren van deze loop en de gastvrijheid
* Robert Jan voor het 50 kilometer meerennen tijdens ronde 2
* René en Hans voor de nachtelijke ondersteuning inclusief bouillon
* Andrina voor de bonus-verzorgingspost
* Edgar voor het meefietsen en dragen van mijn tas
* Dick voor het spontaan een stukje meerennen
* Lút voor de tips en trucs en het pushen naar een mooie eindtijd
* Johan voor de puddingbroodjes
* Jan voor de support in Ten Boer
* Sjaak, Theo en Nicole voor de hulp bij de verzorgingsposten
* Alle deelnemers voor de gezelligheid
* En last but not least mijn gezin dat mij steunde bij het bereiken van dit doel en de support onderweg.