Feest der herkenning

Begin februari is het tijd voor de Mensinge Marathon. Alweer de vijfde editie en dus beleeft deze wintermarathon zijn eerste lustrum. Daarvan deed ik vier keer mee. Ook de vaste ingrediënten zijn weer van de partij: gezelligheid, klaphekjes en miezerregen. De rondjes door het Mensingebos zijn een feest der herkenning.

Bus

Samen met Sybren en Lút reis ik af naar Drenthe. Met de bus, want Roden beschikt over een prima verbinding met Groningen. Vanaf de bushalte is het slechts tien minuten wandelen naar de start. Rond 9.45 uur arriveren we bij cuisinerie Mensinge en halen ons startnummer op. Natuurlijk treffen we daar the usual suspects, zoals Edgar, Martijn, Jack, Erik, Wouter en Peter.

Met de bus naar Roden.

Cuisinerie Mensinge.

Binnen is het al gezellig druk.

Start

De start vindt plaats bij het bruggetje naast havezate Mensinge. Organisator Alex geeft ons de laatste aanwijzingen en Roel heeft de eer om het startsignaal te geven. Hij loopt vandaag namelijk zijn 200e marathon. Wat een prestatie!

Havezate Mensinge.

We gaan op weg naar de start.

De laatste aanwijzingen.

Vijf rondjes

We gaan op weg naar het Mensingebos voor vijf rondjes van 8,5 kilometer. Ik maak meteen een beetje vaart en zoek de ruimte, want ik wil graag zien waar ik loop. Er zijn wel wat modderige stukken in het bos, maar over het algemeen is het parcours goed begaanbaar, zeker op de bredere paden. Op de kleinere paadjes is het wat natter.

We zijn onderweg.

Verzorgingspost

Na drie kilometer verlaten we het bos en lopen zo’n anderhalve kilometer verhard. Via de Melkweg, de Stuwweg en de Markeweg bereiken we de verzorgingspost halverwege. Hier staat onder meer thee, sportdrank, cola, banaan en ontbijtkoek klaar. Een uitgebreid assortiment.

Over de Markeweg.

Klaphekjes

Via een drassig grasveld met lastige klaphekjes belanden we op een smal modderpad langs het Groote Diep. Verderop steken we het watertje weer over en rennen terug naar het Mensingebos. Ook hier weer een klaphek, want op dat gebied heeft de Mensinge Marathon een reputatie. Per rondje openen we 7 keer een hekje en in totaal doen we dat dus 35 keer. Dat is gemiddeld toch bijna een klaphekje per kilometer.

Over het Groote Diep.

Terug naar Roden

Over zandpaden en het fietspad langs de Mensingheweg rennen we terug naar Roden. Na ongeveer 42 minuten ben ik terug bij de havezate Mensinge. Dat is best rap, misschien wel te rap, maar we zien wel waar het schip strandt.

Zandpad.

Over het fietspad langs de Mensingheweg.

Lekker doorlopen

Het tweede en derde rondje gaan ongeveer in dezelfde rondtijd en ik loop lekker door. Inmiddels miezert het nauwelijks meer.

Inmiddels in het tweede rondje.

Bruggetje.

Over de Melkweg.

Strekken

Halverwege het vierde rondje begint mijn onderrug echter op te spelen. Ook dat is een feest der herkenning, want dat gebeurt me wel vaker na zo’n dertig kilometer. Af en toe strek ik even mijn rug en ga op weg naar het laatste rondje.

De derde doorkomst (foto: Edgar)

Laatste rondje

Dat vijfde rondje gaat ronduit moeizaam. Wel wandel ik gezellig een stukje op met Eddy, die ik op het lange bospad tref. In de laatste kilometers ren en wandel ik afwisselend naar de streep, want mijn rug heeft er duidelijk geen zin meer in.
Op het fietspad terug naar Roden word ik bijgehaald door Sybren. Hij loopt er frisser bij dan ik, maar hij heeft het wel erg warm. In de laatste kilometer probeer ik Sybren in het vizier te houden.

Het laatste rondje.

Binnen!

Bij de eindstreep word ik enthousiast onthaald en ontvang ik een fraaie medaille. Zo, die is weer binnen. Even napraten, drinken en dan droge kleren aan. Even later komt ook Lút over de streep en wandelen we met z’n drieën terug naar de bushalte.
Organisatie, vrijwilligers en medelopers, het was weer een mooi hardloopdagje. Bedankt en tot volgend jaar!

Binnen!