IJsbaan
Vorig jaar vond ik de Bosmarathon & Minder in Assen zeer geslaagd: een afwisselend parcours door het Asserbos en een gezellig sfeertje rond de atletiekbaan. Niet gek dus dat ik hem voor 2020 weer in de agenda heb gezet. Ditmaal heb ik gezelschap in de auto, want ook Sybren en Lút, die allebei bij mij in de buurt wonen, doen mee aan de marathon. De noordoostkant van de stad is goed vertegenwoordigd.
Aangekomen in Assen bij AAC’61.
Opkomst
Om kwart voor tien arriveren we bij het onderkomen van atletiekvereniging AAC’61 en halen ons startnummer op. Binnen is het al gezellig druk en tref ik onder meer Wouter, Jildert, Eddy, Gerik en Reinhart. Buiten zie ik Edgar, Mariska en Edwin. De opkomst is sowieso behoorlijk goed: meer dan tweehonderd deelnemers zijn naar de atletiekbaan in Assen gekomen.
We halen ons startnummer op in de kantine.
Buiten tref ik Edgar, Mariska en Edwin.
IJsbaan
Over die atletiekbaan gesproken: dat is vandaag meer een ijsbaan. Door de nachtvorst ligt er een laagje ijs op de baan en daar kan dus niet gelopen worden. Gelukkig ligt er een ijsvrij tegelpad naast de baan en kunnen we de rondjes gewoon afwerken. Ook de start wordt verplaatst naar de rand van de baan.
De atletiekbaan is een ijsbaan.
We starten dus aan de rand van de baan.
Modderig
Om stipt 10.30 klinkt het startsignaal en daar gaan we. Na een half rondje langs de baan verlaten we het sportpark en rennen het Asserbos in. Door de regenval zijn sommige paden modderig geworden, maar over het algemeen is er prima te lopen. De eerste twee kilometers ren ik op met Sjirk, met wie ik twee weken geleden bij de Oude Max Marathon ook al samenliep.
Daar gaan we.
Het Asserbos ligt er modderig bij.
In de achtervolging op Sjirk.
Modderig
Sjirks tempo ligt echter een tikkie te hoog voor mij en als we na bijna drie kilometer Sybren bijhalen, loop ik met hem verder. We rennen om het vijvertje en om de Zuiderbegraafplaats heen en gaan op weg naar de rand van het bos.
Samen met Sybren.
Na zo’n vijf kilometer.
Langs de rand van het bos. (foto: Jildert E. Visser)
Terug naar de baan
In het laatste deel rennen we over een grindpad terug naar de atletiekbaan. Daar kunnen we bij de verzorgingspost even wat eten en drinken.
Over een grindpad terug naar de atletiekbaan.
Het eerste rondje zit erop.
Genieten
Ook een groot deel van het tweede rondje ren ik samen met Sybren, maar dan raakt hij geleidelijk wat achterop en ren ik de rest van deze marathon alleen.
Ik voel me goed en geniet volop van het parcours. Het vijvertje, de bruggetjes en stiekem ook de modderige paden, het is goed toeven in het Asserbos. Ook het stuk aan de rand van het bos waar we tussen de bomen doorslingeren is een fraai deel van de route.
De rug strekken
Toch is het parcours ook pittig. De hobbelige ondergrond en de vele bochten hebben vooral z’n weerslag op mijn onderrug, die steeds pijnlijker aanvoelt. Vijf rondjes kom ik redelijk goed door, maar in het zesde rondje moet ik af en toe wandelen om de rug te strekken. Dat kost me een paar minuten.
Het prachtige Asserbos.
Binnen!
Maar bij de eindstreep valt de schade eigenlijk wel mee en met een eindtijd van 3:53 uur ben ik dik tevreden. Net na mij komt een heel treintje lopers binnen, waaronder Sybren. Niet veel later is ook Lút over de streep.
Binnen! (foto: Jildert E. Visser)
Met een welverdiende medaille.
Snert en taart
In de kantine genieten we na met snert en chocolademelk. Bovendien is er taart, want Jildert was gisteren jarig. Al met al prima herstelvoeding na een dagje buiten spelen in het Asserbos. Tot volgend jaar denk ik. 🙂
Snert en taart als beloning!
