Getting tough

Sinds 2012 is de Oost-Duitse plaats Rudolstadt het decor van een van de zwaarste obstakellopen in Europa: ‘GETTINGTOUGH – The Race’. Een tocht over 24 kilometer met 1000 hoogtemeters en zo’n 150 obstakels, waarvan veruit de meesten op het eind zijn neergezet. Sommige obstakels zijn zelfs een beetje gemeen om deelnemers extra pijn te doen. Zo word je bijvoorbeeld talloze malen getrakteerd op (stromend) ijskoud water of moet je tijgeren over een strook grind…

Naar het oosten

Op vrijdag reizen we met twee auto’s af naar Oost-Duitsland. Samen met Alexander (waarmee ik vorig jaar ook meedeed aan Tough Guy) en Martin vertrek ik aan het begin van de middag. Maarten en Peter gaan aan het eind van de middag die kant op. Peter loopt niet mee, maar zal ons tijdens de race mentaal ondersteunen. Bovendien heeft hij een camera mee om onze capriolen op beeld vast te leggen. Een privéfotograaf dus. 🙂
Vanuit Groningen is het ongeveer zes uur rijden, maar door files en een eetstop (schnitzels!) zijn we in totaal zo’n acht uur onderweg. Rond tien uur checken we in bij ons appartement in een gehucht in de buurt van Rudolstadt. Een uurtje later is onze groep compleet. Laat maken we het niet, want we hebben onze nachtrust hard nodig.

Startnummer

Na een uitgebreid ontbijt vertrekken we rond half negen naar Rudolstadt. Het duurt eventjes om de auto’s te parkeren, maar vanaf de parkeerplaats is het niet ver lopen naar de Bleichweise, het finishgebied. In de bomvolle tent bemachtigen we gelukkig relatief snel ons startnummer.

Saluut

Vanaf de Bleichweise is het ongeveer vijfhonderd meter lopen naar de start. En dat doen we samen met de andere deelnemers, zo’n drieduizend in totaal. In een lange optocht wandelen we in zo’n 20 minuten naar het startterrein. De Große Wiese is een groot grasveld met twee brede greppels (gevuld met water) en zandheuvels. Er zijn geen startvakken… iedereen start tegelijk. Maar niet voordat drie vliegtuigen in formatie de naderende race hebben begroet. Rond half elf brengen de vliegtuigen met rookpotten een saluut aan de deelnemers. Echt een tof gezicht! De piloten worden met een luid applaus beloond.

Massastart

We tellen af naar de massastart, waarna iedereen naar voren stormt. Na een stukje tijgeren duiken we in de greppels en halen meteen een nat pak. Maar ja, nat worden we vandaag toch wel. We komen de greppels best soepel door en klimmen over een aantal houten obstakels.

Schillerquerung

Op naar het riviertje de Saale, waar we ter hoogte van de Schillerbrücke door het snelstromende water waden: de Schillerquerung. Het balanceren over de stenen in de rivier is best tricky, maar dankzij mijn sokken van neopreen heb ik gelukkig weinig last van koude voeten.

Slalommen

Na ruim een kilometer krijgen we al een pittig klimmetje voor de kiezen en gaan op weg naar de Slalom: tien keer naar beneden en omhoog op de steile hellingen van een minivallei. Vooral de afdalingen zijn lastig en geregeld daal ik zittend af.

Banden

Met zo’n vier kilometer en wat hoogtemeters in de benen bereiken we de Dirty Wheels. Hier sjouwen en slalommen we bijna een kilometer lang met een autoband in het heuvelachtige landschap. Ineens schreeuwt iemand “Zicke zacke, zicke zacke!” en de rest van de deelnemers antwoordt hem met “Hoi hoi hoi!” 😀

De hoogte in

Via het gehuchtje Oberpreilip lopen we door het bos verder de hoogte in: de Aufstieg zum Himmelstor. Na ruim zeven kilometer bereiken we het hoogste punt van deze tocht: Heaven’s Door op ongeveer 450 meter boven zeeniveau. Na een verfrissing bij de verzorgingspost klimmen we over een obstakel van dranghekken.

Afdalen

De komende twee kilometer dalen we geleidelijk weer af. Een lekker stuk om even op adem te komen. We gaan echter nog een keer de hoogte in over een smal en steil pad. De afdaling door het bos is prachtig, maar toch is dit een lastig stuk, want hier staan geen verzorgingsposten en inmiddels snakken we naar een bekertje water. De afdaling eindigt bij de oudpapierfabriek, waar zeer toepasselijk een klimobstakel van balen oud papier is gemaakt. De geur van papierpulp is een mooie bonus.

Terugweg

Langs de Saale gaan we op weg naar de verzorgingspost in Unterpreilip na zo’n vijftien kilometer. Daar kunnen we eindelijk even bijtanken en iets eten, want hier serveert men ook stukken banaan. Bij Oberpreilip hebben we het rondje op en om berg voltooid en rennen grotendeels over de heenroute terug naar Rudolstadt. De Dirty Wheels en de Slalom laten we nu links liggen. Of rechts eigenlijk.

Waden

Bij de Schillerbrücke waden we wederom door de rivier en lopen terug naar de Große Wiese. Eigenlijk begint de race nu pas écht, met nog 5 kilometer te gaan. Want de twee greppels op het startveld trotseren we nu in de volle lengte. Dat betekent zo’n 200 meter waden door het ijskoude water, veelal tot borsthoogte. Brrr.

Stormbaan

Gelukkig kunnen we snel opwarmen bij de Elektro Schnitz Sturmbahn, een vervallen stormbaan van het voormalige Oost-Duitse leger. Smeulend vuur (lekker warm wel), een greppeltje met water, klimmen door een muur, tijgeren, monkeybars en ten slotte een zandzakkenrun van 400 meter. Het gevoel in de benen komt weer een beetje terug.

Zwembad

We zijn echter onderweg naar het meest gevreesde onderdeel van deze run: het zwembad. Dit obstakel is gebaseerd op de beruchte Underwater Tunnel bij Tough Guy, waarbij je onder vier boomstammen doorduikt. Kopje onder in ijskoud water dus. Het ziet er simpel uit, maar het is extreem vervelend! De zogenaamde brain freeze en sowieso onderkoeling liggen hier op de loer. Zeker omdat de Duitsers maar liefst acht boomstammen in het water hebben gelegd.
Net voor het zwembad zijn we trouwens al ‘op temperatuur’ gebracht met tijgeren door stralen ijskoud water. De kou van het zwembad blijft echter ongeëvenaard, ondanks mijn muts van neopreen. Ik duik zo snel mogelijk onder de boomstammen door en pauzeer nauwelijks. Daarna klauter ik het water uit en probeer in beweging te blijven.

Nog een keer kopje onder

Verderop moeten we via een stalen balk naar de overkant klimmen. Ik probeer het wel, maar halverwege stort ik in het water en ga nog een keer kopje onder. Wederom klim ik snel het water uit en probeer in beweging te blijven.

Thee

Inmiddels loop ik in m’n eentje. Martin loopt een paar honderd meter voor ons uit en Alexander en Maarten ben ik bij het zwembad kwijtgeraakt. Ik kan nu echter niet stil blijven staan om op ze te wachten. Ik moet eerst weer warm worden. Er volgt gelukkig een relatief simpel stuk met kruipen en tijgeren. Bij de verzorgingspost tref ik Alexander en Maarten alweer. De thee (hoera!) smaakt erg goed en ik neem meteen maar twee bekers, want ik sta te trillen als een rietje.

Walk of Fame

Door het Heinrich-Heine Park rennen we terug naar de Bleichwiese voor de Walk of Fame, de afsluiter van deze sadistische tocht. Vanaf hier is het nog zo’n anderhalve kilometer naar de finish, maar het afwerken van dit laatste stuk gaat wel even duren. Het hele terrein staat namelijk vol met slopende obstakels.

Nog meer water

Zo beklimmen we een houten wand, terwijl er ijskoud water naar beneden stroomt: de Wasserfall. Bij het volgende obstakel klimmen en klauteren we door een stellage van steigerbuizen en worden ‘afgespoeld’ met ijzig water: de Waschstraße. En zelfs als we onder een vrachtauto doorkruipen, staat de sproeier aan. Grrr.

Sloopauto’s

Na een imposante en lastige bandenstapel trotseren we een hele rij sloopauto’s. Waar zie je zulke obstakels nou? Klimmend en glijdend over de motorkappen belanden we bij een serie tractorbanden. Dit lijkt een niet al te lastig obstakel, maar slechts bij enkele banden heb je een beetje grip om jezelf omhoog te werken.

Geen cadeautjes

Bij het volgende sadistische obstakel tijgeren we door twee krappe tunnels met kiezelstenen op de grond. Auw. Dit is geen toeval, dit obstakel is bewust zo neergelegd.
Ook bij de muurtjes worden geen cadeautjes uitgedeeld, want er staan er maar liefst acht houten schotten op een rij. Acht! Supertof zijn de twee legertanks die zijn opgesteld als klimobject. Waar zie je zulke obstakels nou?

Houten klimobjecten

Via de monkey bars belanden we bij een houten piramide van zo’n vier meter hoog. Omhoog is gemakkelijker dan naar beneden, want aan de achterkant heb je slechts een touw om je afdaling te coördineren. Na een ander hoog houten klimobject van zo’n zes meter hoog raak ik bij de ringen met mijn voeten de grond. Voor straf moet ik honderd meter met een zware kei sjouwen.

Brandweerpaal

Na nog meer tractorbanden beland ik eindelijk in de laatste baan naar de finish. Via een zeecontainer bereik ik halverwege een groot klimobject van steigerbuizen. Eenmaal boven mag je via de ‘brandweerpaal’ de afdaling van zo’n vier meter naar beneden wagen. Maar aangezien mijn voorganger op die manier vrij hard naar beneden dondert, besluit ik via een andere buis naar beneden te klauteren.

Kruipend over de streep

Nóg een zeecontainer, nóg een keer tijgeren en gelukkig ook nog wat prikkeldraad om mijn shirt aan open te halen. Nóg een keer tijgeren en dan kom ik letterlijk kruipend over de streep. Ik ben er, eindelijk!

Opwarmen

Ik geef een van de organisatoren een hand en loop dan snel door naar de omkleedtent. Snel warme kleren. Daar tref ik Martin, zijn benen nog gewikkeld in een reddingsdeken. Voor de rest is hij alweer een beetje opgewarmd. Ik kleed me snel om en even later is onze groep compleet. Ook Maarten en Alexander hebben de eindstreep gehaald en hebben een gouden plak om hun nek. Om dat te vieren nemen we eerst een broodje Bratwurst, want we zijn natuurlijk wel in Duitsland.

Afterparty

We rijden terug naar ons appartement voor een warme douche en een welverdiend biertje. ‘s Avonds belanden we in het nabijgelegen restaurant Kains Hof voor een smakelijk diner. Helaas hebben ze wat problemen met het serveren van de desserts, dus halen we bij de Burger King maar een toetje. Ook bezoeken we nog even de feesttent voor de Afterparty, maar eigenlijk is daar niet zo veel te beleven. Terug naar het appartement voor een paar uurtjes slaap.

Zoet

De volgende ochtend beginnen we op tijd aan de terugreis. Rond een uur of twee ‘s middags weer in Groningen na een mooi weekend in Oost-Duitsland. In de eerste plaats natuurlijk vanwege het gezelschap: Alexander, Maarten, Martin en Peter, bedankt voor deze toffe ervaring! Het was een memorabele trip.
Daarnaast is The Race absoluut de zwaarste obstacle run die ik gelopen heb. Zwaarder dan de Iron Viking en zwaarder dan Tough Guy 2014 en Tough Guy 2017. Het parcours is gebouwd om je helemaal te slopen, met veel hoogtemeters, ijskoud water en andere gemene obstakels en deze race is dus behoorlijk tough. Des te zoeter smaakt de overwinning en de gouden plak. Rudolstadt, danke schön!

Aftermovies

Peter maakte een erg toffe aftermovie van onze capriolen:

En ook GETTINGTOUGH maakte een officiële aftermovie: