Gouden plak

Begin oktober schreef ik me in voor de derde editie van de Mensinge Marathon, een kleinschalige en gemoedelijke marathon in Roden. Twee jaar geleden deed ik mee aan de eerste editie en dat werd een groot modderspektakel. Afgelopen jaar koos ik voor de Groet uit Schoorl Run, maar dit keer ben ik weer van de partij voor vijf grotendeels onverharde rondjes van zo’n 8,4 kilometer door en om het Mensingebos.

Schoenenwissel

‘s Ochtends heb ik nog even contact met Martijn. Hij vertelt dat het parcours er hard en droog bij ligt. Goed om te weten, want ik had m’n trailschoenen al ingepakt. Die wissel ik nog even om voor gewone wegschoenen. Daarna fiets ik naar Kardinge en pak de bus naar Roden. Een rechtstreekse lijn zelfs, want op het hoofdstation hoef ik niet over te stappen. Vanaf het busstation in Roden is het nog zo’n tien minuten wandelen naar cuisinerie Mensinge. Het vriest dat het kraakt en de havezate Mensinge ligt er winters bij. Prachtige omstandigheden.

Met de bus vanaf Kardinge.

De havezate Mensinge.

‘Kleedkamer’

In de cuisinerie Mensinge haal ik m’n startnummer op en kleed me om in de ‘kleedkamer’ buiten. Al snel tref ik daar collega Edgar en Syb. Terwijl zij even later hun startnummer ophalen, leg ik mijn tas in de aanhangwagen en eet even een broodje en banaantje. Nog even bijpraten met Martijn en Liset, een startfoto met Syb en Edgar, en dan is het tijd om naar de start te gaan.

De inschrijving is bij cuisinerie Mensinge.

De kleedkamer.

Tassen kunnen in een aanhangwagen.

Startfoto met Syb en Edgar. (foto: José Reijinga)

Bonusrondje

We starten op een bruggetje bij de havezate Mensinge, waar organisator Alex even het woord neemt en een belangrijke mededeling heeft. Omdat vijf rondjes samen nét niet uitkomen op 42.2 kilometer, moeten we namelijk eerst nog een bonusrondje van tweehonderd meter om de havezate rennen. Hilariteit alom.

Verzamelen bij het startbruggetje.

En daar gaan we.

Passen en meten

Na dit extra rondje gaan we op weg naar het Mensingebos. De bospaden zijn prima begaanbaar en de omgeving is prachtig. In het begin is het natuurlijk even passen en meten, maar op een lang recht stuk komt er voor iedereen wat meer ruimte en zoeken Edgar, Syb en ik ons eigen tempo.

Door het Mensingebos.

Verhard

Na zo’n drie kilometer verlaten we het bos bij Alteveer en lopen zo’n anderhalve kilometer verhard over de Melkweg, de Stuwweg en de Markeweg. Hier staat ook de verzorgingspost met diverse soorten drinken, bouillon, banaan en ontbijtkoek. Een uitgebreid assortiment.

De verzorgingspost halverwege.

Richting het Groote Diep.

Spannend

We steken het Groote Diep over en bereiken het spannendste deel van de route: een smal bruggetje van zo’n veertig centimeter breed. Oppassen dus, helemaal in deze winterse omstandigheden.

Let op! Drijfzand.

Smal bruggetje.

Terug door het bos

Na een drassig grasveld en een smal modderpad steken we het Groote Diep weer over en belanden na zo’n 5,5 kilometer weer in het Mensingebos. Hier rennen we zo’n twee kilometer over harde zandpaden en lopen dan over het fietspad langs de Mensingheweg naar Roden. Na ongeveer 50 minuten zijn we terug bij de havezate. Nog maar vier rondjes te gaan. Voor mij tenminste, want Syb houdt het vandaag bij drie rondjes en Edgar bij vier.

We steken het Groote Diep over.

Richting het Mensingebos. (foto: José Reijinga)

Terug door het Mensingebos.

Het eerste rondje zit erop.

Lossen

In het tweede rondje moet Syb even pauzeren om zijn veter te strikken. Verderop haakt hij weer bij ons aan, maar de inhaalrace heeft hem duidelijk kracht gekost. Na de verzorgingspost besluit hij te lossen en z’n eigen tempo te gaan lopen.

Winterse plaatjes.

Samen met Syb en Edgar. (foto: José Reijinga)

Constant

Samen met Edgar ren ik uiteindelijk vier rondjes samen en ons tempo is behoorlijk constant. Het derde rondje gaat in 47 minuten het snelst, terwijl we over de andere rondjes 49 minuten doen.

Eentje

Na 34 kilometer neem ik bij de streep afscheid van Edgar en ren ik het laatste rondje in m’n eentje. Inmiddels heb ik last gekregen van m’n rug en mijn tempo daalt. Het wordt ploeteren nu. Bij de verzorgingspost halverwege kom ik even rustig op adem en maak me op voor de laatste vier kilometers. Echt soepel gaat het niet meer en af en toe wandel ik een stukje, maar niet te lang. De kilometers gaan voorbij en na iets meer dan vier uur komt Roden voor de laatste keer in zicht.

Hartverwarmend

Bij de streep is het onthaal meer dan hartverwarmend. Er wordt luid geapplaudisseerd voor elke loper. En dan de medaille! Een dikke gouden plak, waar ze in Pyeongchang alleen maar van kunnen dromen. Ik praat nog even na, trek droge kleren aan en stap weer in de bus naar Groningen. Organisatie, vrijwilligers en medelopers, bedankt! Het was weer een prachtige hardloopdag in Roden.

Deze gouden plak is binnen!

Roden, bedankt!