Expeditie Grunnen

De Blaauwbekmarathon was alweer toe aan de vierde editie. Drie jaar geleden deed ik mee aan de allereerste jaargang, toen nog met de atletiekbaan van AV Aquilo in Winschoten als uitvalsbasis. De loop is inmiddels verplaatst naar Oostwold en er doen vandaag zo’n 750 deelnemers mee, waarvan tien procent aan de hele marathon.

Blaauwbekken

Tegen acht uur fiets ik door de natte sneeuw naar het hoofdstation en pak de trein naar Oost-Groningen. Vanaf station Scheemda is het ruim zeven kilometer fietsen naar de sporthal in Oostwold. Een leuk ritje langs fraaie boerderijen en borgen. Het is blaauwbekken, want ook hier sneeuwt het.

Met de trein naar Oost-Groningen.

Station Scheemda.

Fraaie boerderij: Dollard’s Heerd.

Startnummer 1

Als ik bij de inschrijfbalie mijn naam noem, zegt organisator Henri meteen: “Ha, de eerste inschrijver!” De envelop met startnummer 1 heeft vandaag mijn naam erop. Dat is een leuke verrassing, mijn beste startnummer ooit! Al brengt zo’n exclusief startnummer natuurlijk torenhoge verwachtingen met zich mee. 😉
Bij de inschrijfbalie staat ook ultraloper Gerik, die ik op weg naar Oostwold al op diverse reclameborden tegen ben gekomen. Een actiefoto van Gerik staat namelijk op de posters van deze Blaauwbekmarathon 2018. Wat een eer!

Ik haal m’n startnummer op.

Nummer 1!

Gerik op de posters van de Blaauwbekmarathon 2018.

Termunterzijl

Rond kwart over tien arriveert ons vervoer: twee oude gele streekbussen, inclusief diesellucht. Ze brengen ons door het besneeuwde landschap naar de boerderij van RTV Noord-coryfee Derk Bosscher in Termunterzijl. Zijn schuur, waarin zelfs een verzorgingspost is ingericht, dient vandaag als startlocatie.

We stappen in oude streekbussen.

Onderweg naar Termunterzijl.

Een witte wereld in Termunterzijl.

Deze schuur dient als startlocatie.

Ontspannen wachten op de start. (foto: Trijntje Timmer)

We zijn er klaar voor.

Expeditie Grunnen

Verslaggever Derk zelf arriveert niet veel later met het team van Expeditie Grunnen om een reportage te maken over de Blaauwbekmarathon. Tegen elf uur krijgen we de laatste aanwijzingen van organisator en ultraloper Dick, die onder meer waarschuwt voor de natheid en gladheid op sommige trajecten. Dan telt hij af naar het startschot en vertrekken wij voor onze eigen expeditie door het Groningse land.

Daar is Expeditie Grunnen.

Derk Bosscher interviewt deelnemers.

Het startschot.

Nat en glad

Eerst maken we een rondje door Termunterzijl en rennen dan aan de andere kant van het Termunterzijldiep naar Nieuwolda. Met name op de fietspaden is het inderdaad nat en glad. Door de flinke plassen op het parcours is het lastig om een kletspoot te vermijden, maar vooralsnog lukt het me. De wereld is hier wit gekleurd, zeer toepasselijk bij deze wintermarathon.

Door Termunterzijl.

Winterse omstandigheden.

Kletspoot

Na ruim negen kilometer bij het gehucht Scheve Klap staat het team van Expeditie Grunnen weer klaar om te filmen. Derk rent een stukje mee met enkele lopers, maar houdt het niet lang vol op het doorweekte schelpenpad. Ook ik loop hier een kletspoot op.

Het schelpenpad is doorweekt.

Hoogholtje

We komen dwars door het pittoreske Nieuwolda en rennen over bijna eindeloze wegen de leegte in. Hier wordt het wit definitief ingeruild voor het groen. Bij een hoogholtje is voorzichtigheid geboden, want de treden en het wegdek zijn glad. Door het open landschap lopen we verder naar Midwolda en zijn dan bijna terug in Oostwold.

Het pittoreske Nieuwolda.

Eindeloze wegen.

Hoogholtje.

Onderweg naar Midwolda.

Rondje Oldambtmeer

In de sporthal ronden we het keerpunt en gaan op weg voor een rondje Oldambtmeer. Over prachtige paadjes rennen we naar Winschoten en de uitzichten zijn hier weids. Tot zo’n 27 kilometer loop ik prima, maar dan ineens krijg ik last van zijsteek. Vreemd. Ik ga eventjes wat rustiger lopen, maar voel al snel een zeurende pijn in mijn linkerknie. Ai, dit is niet de bedoeling.

Keren in de sporthal.

Het Oldambtmeer.

Prachtige paadjes.

Strompelen

We steken de A7 over en lopen langs het Winschoterdiep verder. Nou ja, strompelen in mijn geval, want dit stuk gaat erg moeizaam. Gelukkig trekt de pijn in mijn knie langzaam weer weg. Na zo’n 31 kilometer bereiken we de verzorgingspost op de atletiekbaan van AV Aquilo en kom ik even op krachten met wat winegums.

We steken de A7 over.

Op de atletiekbaan van AV Aquilo.

Oostkant

Langs de oostkant van het meer, via Blauwestad en enkele bruggen, gaan we weer terug naar Oostwold. Door het gedoe met m’n knie is mijn ritme volledig verdwenen en ben ik nu afwisselend aan het rennen en wandelen. Beetje jammer, maar het is helaas niet anders.
De kilometers tikken langzaam weg en Oostwold komt weer in zicht. Een kilometer voor de streep tref ik Eddy. Hij moest vandaag helaas uitstappen vanwege… knieproblemen. Jammer en herkenbaar.

Langs de oostkant van het meer.

Bruggetje.

Nog een bruggetje.

Het zit er bijna op! (foto: Eddy)

De streep

Ik loop verder naar de streep in de sporthal, waar ik door de speaker enthousiast word onthaald als ‘de man met startnummer 1’. Als beloning ontvang ik een fraaie houten herinnering. Dat is weer eens wat anders dan een medaille!
Na een lauwe douche ben ik mijn moeizame geploeter al snel weer vergeten. Lichamelijk ging het vandaag niet van een leien dakje, maar ik heb genoten van mijn eigen Expeditie Grunnen. Organisatie, vrijwilligers, medelopers en Derk, bedankt!

Bijna bij de streep.

Binnen!

Blaauwbekmarathon, bedankt!