Startnummerfoto
Een rondje rennen op het circuit van Zandvoort leek ons al langer een goed plan. Eerder liepen Arnold en ik op het TT-circuit en het circuit van Spa-Francorchamps. De maximale afstand van twaalf kilometer in Zandvoort sprak echter niet tot de verbeelding. Gelukkig zet de organisatie bij de tiende editie ook een halve marathon op het programma. Over circuit en strand en door duinen en centrum. Dat vinden Arnold en ik de moeite waard en dus rijden we op zondagochtend naar zee.
Startnummer
Tegenwoordig worden startnummers vaak al van tevoren opgestuurd. Hartstikke handig, want dan sta je op de wedstrijddag niet meer in de rij. Maar… dan moet je dat startnummer natuurlijk wel meenemen. Dat gaat bij mij vandaag even mis. En het is nog wel een fraai rond startnummer in de vorm van een autoband. De envelop met inhoud lag keurig klaar, maar eenmaal aangekomen bij Arnold blijk ik het startnummer tóch niet in mijn sporttas te hebben gestopt. Argh!
Nou ja, dan bij het circuit maar proberen een vervangend startnummer te regelen. Voor de zekerheid whatsappt mijn vrouw me nog een foto van het startnummer. Je weet immers maar nooit.
Een fraai rond startnummer.
Zee van ruimte
Op naar Zandvoort. Via de Afsluitdijk, want op de ring rond Amsterdam schijnt het dit weekend een puinhoop te zijn. De reis verloopt voorspoedig, maar duurt toch langer dan verwacht. Zeker als we in de buurt van Zandvoort aankomen. Daar is het uiteraard druk en moeten we stapvoets rijden, maar ook de verkeers(ont)regelaars werken niet mee aan de doorstroming. Zo staan we vreemd genoeg lang te wachten in een file voor de parkeerplaats. Waar vervolgens een zee van ruimte is. Ook bijna letterlijk trouwens.
Een zee van ruimte. Ook bijna letterlijk.
Pitbox
We hebben nog slechts tien minuten tot de start, dus dat vervangende startnummer gaat hem niet meer worden. Snel omkleden bij de auto en dan sprinten naar het startvak. Met de startnummerfoto op mijn telefoon kan ik gelukkig gewoon doorlopen. Door een pitbox lopen we naar de baan. Ook net op tijd, want nog geen twee minuten later klinkt het startschot. Gelukkig is er nog wel tijd voor een startselfie.
Welkom raceliefhebbers.
Op naar het startvak.
Door een pitbox.
Startselfie.
Op het circuit
Via de befaamde Tarzanbocht rennen we eerst vier kilometer over het asfalt, waar doorgaans snelle auto’s hun rondjes afwerken. De baan kent hoogteverschillen en loopt op sommige stukken bovendien schuin af. Lastig rennen. Eenmaal terug op het rechte eind lopen we via een tunneltje onder de racebaan door en verlaten het circuit.
En we zijn onderweg.
Door de Tarzanbocht.
Een lang lint van lopers.
Hoogteverschillen.
Op het strand
Over de boulevard gaan we richting de zee voor ruim zeven kilometers over het strand. Het zand is redelijk hard en er is voldoende ruimte om te lopen. Bovendien staat de wind gunstig en schijnt het zonnetje. Genieten dus. Ik voel me goed en kan op het strand nog wel een beetje versnellen.
Naar het strand!
Zandvoort aan zee.
Een lang lint van lopers.
Obstakel
De zandkilometers vliegen voorbij en na ruim twaalf kilometer, we zijn dan inmiddels in de provincie Zuid-Holland, bereiken we de strandafrit. Een serieus obstakel. Op de steile helling door de duinen is hardlopen onmogelijk en zelfs wandelen in het mulle zand is een hele uitdaging. We ploeteren naar boven en wandelen door de duinen.
Ploeteren naar boven.
Door de duinen.
Door de duinen
Via het fietspad achter de duinen rennen we terug naar Zandvoort. Verharde ondergrond dus, maar nu hebben we wel wind tegen. Na zo’n vijf kilometer over het fietspad bereiken we de gemeentegrens en lopen over de boulevard het centrum in. Daar staat behoorlijk wat publiek langs de kant en de terrasjes zitten vol. Gezellig!
Over het fietspad achter de duinen.
Terug in Zandvoort.
Over de boulevard.
Door het centrum
Dwars door het dorp slingeren we terug naar het circuit. Op naar de finish op het lange rechte stuk. Daar tik ik af na 21,7 kilometer. Huh? Het gebeurt weleens dat ik na afloop te weinig meters op mijn klokje heb staan, maar zeshonderd bonusmeters is echt een uitzondering. Zeker bij een halve marathon. Een blik op Strava leert dat ook veel andere deelnemers honderden meters meer hebben gelopen. Bijzonder. Het parcours is toch wel nagemeten?
Door het centrum.
Een drukte van belang.
Het laatste rechte stuk.
Binnen!
Zelfgeklokt
Helaas loop ik Arnold bij de eindstreep mis, maar bij de auto treffen we elkaar weer. Terug naar het Noorden, al duurt het even voordat we het drukke Zandvoort kunnen verlaten. We vonden het beiden een geslaagde loop met een zeer afwisselend parcours. Voor herhaling vatbaar. Uiteindelijk had Arnold iets meer dan twee uur nodig, terwijl ik aftikte in 1:54 uur. Zelfgeklokt natuurlijk, want een officiële tijd heb ik niet. Dan moet je je startnummer maar niet vergeten.
Zandvoort bedankt!
