RUN-revanche
Twee jaar geleden eindigt de RUN Winschoten voor Tamara en mij na 90 kilometer. Tegenslagen zorgen ervoor dat we buiten de limiet komen. Maar ultralopers laten zich niet kisten en willen revanche. Dus Winschoten, daar zijn we weer!
Twee jaar geleden eindigt de RUN Winschoten voor Tamara en mij na 90 kilometer. Tegenslagen zorgen ervoor dat we buiten de limiet komen. Maar ultralopers laten zich niet kisten en willen revanche. Dus Winschoten, daar zijn we weer!
Tamara droomt ervan om de 100 kilometer bij de RUN Winschoten te lopen. Door blessures en ander leed verdwijnt het plan even in de ijskast, maar dit jaar is het zover! Ik wil Tamara graag ondersteunen bij deze uitdaging.
Tot zo’n twee jaar geleden moet ik er niet aan denken om een 100 kilometer te lopen. Veel te ver! Maar ja… op een gegeven moment begint het toch te kriebelen om eens mee te doen aan de hoofdafstand van de RUN Winschoten.
Voor de derde keer op rij doe ik mee aan de 50 kilometer bij de RUN Winschoten. Het is heerlijk loopweer en gisteravond heb ik op een trouwfeest voldoende koolhydraten gestapeld. Kortom: dit moet helemaal goedkomen!
Net als vorig jaar doe ik mee aan de 50 kilometer bij de RUN Winschoten. Was het bij de vorige editie nog tropisch warm, dit keer komt de regen met bakken uit de hemel. Compleet andere omstandigheden dus.
In januari hingen er donkere wolken boven de RUN Winschoten vanwege een vrijwilligerstekort, maar de 41e RUN ging tóch door. Gelukkig maar, want ook ik wil een keer meedoen aan deze ultraloop. Nou ja, de halve dan.