TaMarathon Ultra Mima

In 2011 wordt Tamara getroffen door een herseninfarct. Gelukkig houdt ze daar bijna niks aan over. Hardlopen bevordert haar herstel en ze gaat marathons rennen. Om geld in te zamelen voor de Hersenstichting organiseert ze op haar marathonverjaardag (42 jaar en 195 dagen) in 2017 haar eigen TaMarathon, samen met haar goede vriendin Maaike.
In 2019 overlijdt Maaike plotseling. Tamara loopt dan al rond met de gedachte om een ultraloop van 50 kilometer te organiseren op haar eigen 50e verjaardag. Ze stelt het plan bij en besluit de loop te organiseren in het jaar dat Maaike 50 jaar zou zijn geworden. Om de vriendschap te vieren, om Maaike te eren en de herinnering aan haar levend te houden. Het goede doel van deze TaMarathon Ultra Mima is uiteraard wederom de Hersenstichting.

Naar Drachten

Op zaterdagochtend rij ik samen met Bas naar Centre Squash Drachten, de uitvalsbasis. Het squashcentrum pakt zelfs groot uit met een zomerse beachparty om zoveel mogelijk publiek te trekken. Binnen halen we ons startnummer op en spelden dat op het fraaie deelnemersshirt. Uiteraard spreken we ook Tamara eventjes. Ze is nerveus of maakt zich zorgen of alles wel goedkomt. Natuurlijk komt alles goed, want ze heeft allemaal enthousiaste vrijwilligers opgetrommeld, die alles in goede banen leiden.

Atletiekbaan

Iets voor tienen lopen we gezamenlijk naar de atletiekbaan van AV Impala. Tamara loopt samen met Jelle arm in arm naar de atletiekbaan. Jelle is de man van Maaike. Hij geeft het startsignaal voor deze TaMarathon ter ere van Maaike.

Op pad

We verlaten de atletiekbaan en rennen in oostelijke richting naar het viaduct onder de A7. Vanaf daar rennen we zo’n drie kilometer over Het Zuid. In de eerste ronde valt dit stuk nog wel mee, maar later op de dag wordt het hier bloedheet. Gelukkig verschijnt er vanaf ronde twee een zeer welkome waterpost op dit traject.

Schaduw

Met zo’n vijf kilometer in de benen duiken we gelukkig ook de schaduw in. Dit deel van zo’n drie kilometer tot de A7 is prachtig en grotendeels beschut door bomen. Halverwege kunnen we bovendien even bijtanken bij de verzorgingspost.

Kuiten kwellen

Via de fietstunnel onder de A7 lopen we Drachten weer binnen. Op fietsbrug De Slinger kwellen we nog even onze kuiten en rennen dan terug naar de atletiekbaan. Ook daar kunnen we weer wat eten en drinken. Dat is vandaag hard nodig.

Met Bas

De eerste twee rondjes loop ik samen met Bas. De kilometers vliegen voorbij, al begint het wel warm te worden.

Alleen verder

In het derde rondje verlaat ik de atletiekbaan iets eerder dan Bas en loop uiteindelijk tot de finish alleen. Na twee uur voelen de benen nog goed en gevoelsmatig is dit mijn beste rondje. Ook het vierde rondje gaat redelijk, al begint de vermoeidheid toe te slaan.

Het laatste rondje

In het laatste rondje heb ik veel wandelpauzes nodig, want de energie is weg. Toch verlies ik niet eens heel veel tijd. Na ruim 5 uur en 28 uur ben ik bij de eindstreep en krijg mijn welverdiende medaille omgehangen. Even uithijgen, drinken en douchen.

Erehaag

Maar de mooiste finish van de dag is natuurlijk die van Tamara. Gelukkig ben ik net op tijd voor haar laatste meters en ik neem plaats in de erehaag. Met luid applaus komt Tamara lachend en huilend over de streep. Van Jelle ontvangt ze haar medaille. Wat een prestatie heeft ze geleverd! Niet alleen met het volbrengen van deze ultraloop, maar ook met het organiseren van alles eromheen. Superknap gedaan, Tamara!

Afterparty

Tijd voor de afterparty bij het squashcentrum. Helaas is het strandfeestje aan mij niet besteed, want ik voel me behoorlijk beroerd. Waarschijnlijk ben ik toch te diep gegaan in de warmte.
Desondanks wil ik graag blijven tot Tamara het eindbedrag voor de Hersenstichting bekend maakt: 4000 euro! Wat een prachtig bedrag als afsluiter van een bijzondere dag. Ik denk dat iedereen die hierbij betrokken was een goed gevoel overhoudt aan de TaMarathon Ultra Mima.

Meer lezen?

Lees ook het verslag van Tamara.