Bergafwaarts

De Pallas ’67 Ultrameerdaagse vindt dit jaar plaats in Zuid-Limburg. Vijf etappes van gemiddeld 54 kilometer met flink wat hoogtemeters. Een pittige uitdaging kortom, maar vooral een gezellige all-inclusive hardloopvakantie.

Villa Eikhold

Onze residentie voor de eerste vier nachten is Villa Eikhold in Heerlen. Op dinsdagmiddag rij ik met Lút naar Pesse. Daar stappen we in bij Sandra en Marije. Door files duurt de reis naar Limburg langer dan gehoopt, maar tegen half negen arriveren we in Heerlen. We ontmoeten de andere deelnemers, eten een hapje, luisteren aandachtig naar de briefing en gaan op tijd op bed. De volgende ochtend nemen we een stevig ontbijt, want we moeten meteen flink aan de bak.

Etappe 1: Naar de Vaalserberg (58 km / 1150 hm)

We starten namelijk met de zwaarste etappe, zowel qua kilometers als hoogtemeters. Al na zo’n vijf kilometer doemt in Landgraaf het eerste serieuze obstakel op: de Wilhelminaberg, een steenberg van de voormalige Staatsmijn Wilhelmina. Via de trap met ruim 500 treden stijgen we maar liefst 80 meter.
Eenmaal beneden passeren we Kerkrade en steken de grens over naar Duitsland. We lopen uiteindelijk zo’n 18 kilometer door ons buurland en komen onder meer langs overblijfselen van de Westwall uit de Tweede Wereldoorlog.
Pas bij de Vaalserberg zijn we weer terug in Nederland. Naast het drielandenpunt komen we op kracht bij Herberg De Grenssteen. Daar is men bepaald niet zuinig met de stukken taart.
We vervolgen onze weg door het Vijlenerbos en kijken prachtig uit over het Limburgse landschap. Via Wahlwiller en Ubachsberg zijn we aan het eind van de middag weer terug in Heerlen.

Kookcrew

Tijdens deze ultrameerdaagse is een kookcrew actief. Jacoline, de vrouw van deelnemer Henk-Jeroen, en hun dochters Elizabeth en Catharina schotelen ons ’s avonds overheerlijke en voedzame driegangenmenu’s voor. Ga er maar aanstaan: koken voor een groep van 25 mensen met diverse dieetwensen is een lastige megaklus. Deze dames leveren echter fantastisch werk en het is iedere avond smullen. Complimenten en enorm veel dank!

Etappe 2: Naar het zuiden (53,2 km / 950 hm)

Op de tweede dag lopen we naar België. We slingeren flink door het landschap en na zo’n twaalf kilometer komen we door een pikdonkere spoortunnel. Spannend! Op de Gulperberg maken we de nodige hoogtemeters, waarna we kunnen bijtanken bij de eerste verzorgingspost.
Net na Slenaken lopen we op Belgische grond. Vanuit het Geuldal klimmen we omhoog naar het Vijlenerbos en lopen in noordelijke richting terug. Door enkele rottige beklimmingen vind ik het best een pittige etappe, maar ik bereik Heerlen zonder noemenswaardige problemen.

Etappe 3: Naar de Sint-Pietersberg (54,5 km / 950 hm)

De derde etappe start in Maastricht. Gezamenlijk wandelen we naar station Heerlen en pakken daar de trein. Rond 8.45 uur poseren we voor station Maastricht en gaan op weg naar de Sint-Pietersberg. Door de ENCI-groeve en het ENCI-bos slingeren we geleidelijk naar Kanne in België. Langs allerlei bunkers en forten lopen we naar Lanaye. Daar pakken we het pontje over de Maas naar Eijsden.
We zijn inmiddels halverwege de etappe. Helaas begint mijn maag te protesteren. De komende uren kan ik er weinig energie ingooien, terwijl het lastige parcours met steile trappen juist veel energie vreet. Met mijn vorm gaat het bergafwaarts.
We passeren de Amerikaanse Begraafplaats Margraten. Verderop in het dorp Margraten word ik ineens begroet door noordeling Martijn, die hier een paar dagen aan het fietsen is. Even omschakelen, maar altijd leuk om onverwacht een bekende tegen te komen.
Na 39 kilometer tank ik energie bij, maar toch gaat de slotfase moeizaam. Uitgeput kom ik aan in Heerlen, waar ik me twee uur later gelukkig wel kan wagen aan het overheerlijke avondeten. Hopelijk kan ik daarmee een beetje herstellen.

Etappe 4: Naar het noordoosten (52,5 km / 800 hm)

Dag vier begint redelijk, hoewel ik moeite heb om de lopers om mij heen bij te houden. Nevermind, eigen tempo is belangrijker. We lopen door de bossen en beklimmen na 11 kilometer wederom de Wilhelminaberg. Eenmaal beneden loop ik met Johan, Wilma en Ho-Jung een aantal kilometers samen, maar uiteindelijk valt het groepje uit elkaar.
Wederom protesteert mijn maag en ik krijg het lastig. Tot zo’n 28 kilometer kan ik nog redelijk dribbelen, maar in de buurt van de Teverener Heide kom ik nauwelijks meer op gang. In de kilometers die volgen lijkt het me steeds verstandiger om uit te stappen bij de volgende verzorgingspost. Daar aangekomen bedenk ik me echter dat het nog ‘maar’ 16 kilometer tot de finish is.
Ik ploeter verder over de Brunssummerheide en drink twee radlers weg bij restaurant Schrieversheide. In Heerlen koop ik nog een waterijsje en bereik na zo’n 9 uur de eindstreep. Per saldo was dag vier echter nog slechter dan dag drie. Gelukkig kan ik ’s avonds wel nog een flinke portie eten naar binnenwerken.

Etappe 5: Naar het noordwesten (52 km / 900 hm)

Twee slechte dagen is tot daaraantoe, maar het is duidelijk dat ik flink heb ingeteerd op mijn reserves. Nogmaals (te) diep gaan is niet verstandig. Zo start ik dag vijf heel open: eerst maar eens een aantal kilometers hobbelen en dan zien hoe de vlag erbijhangt. Valt het mee, dan is dat mooi meegenomen.
Van een wonderbaarlijke wederopstanding is helaas geen sprake en dus snij ik het parcours af. Ik pik nog het laatste deel van de route mee en ben na 17 kilometer terug bij het hotel. Een DNF, maar niet eentje waar ik lang om treur. Soms werkt het lichaam niet mee.

Verzorgingspost

Het vooruitzicht om vijf uur in de lobby te lummelen is bovendien weinig aanlokkelijk. Dan liever mijn bikkelende medelopers verrassen met een extra verzorgingspost na 40 km. Verzorgingsspullen in de kofferbak en gaan met die banaan! Keurig op tijd arriveer ik bij een Mariakapel, waar iedereen nog even energie kan bijtanken voor de laatste kilometers van deze meerdaagse. Twee uur later arriveren deze toppers stuk voor stuk bij het hotel.

Afsluiting

De Ultrameerdaagse is nog niet helemaal ten einde, want we sluiten in stijl af met een medaille-uitreiking en een warme hap. Het was weer een gezellige all-inclusive hardloopvakantie met oude en nieuwe hardloopvrienden. We kregen prachtige routes door een onbekend gebied voorgeschoteld, het Nivonhuis in Heerlen is een prachtlocatie met ontspannen beheerders en we hebben veel geluk gehad met het weer. Ondanks het feit dat het met mijn sportieve prestaties bergafwaarts ging heb ik geweldig genoten. Organisatie, deelnemers en vrijwilligers, enorm bedankt!