Miezermarathon
Aanvankelijk wilde ik de Mensinge Marathon op gewone wegschoenen lopen. Omdat het zaterdagavond echter flink heeft geregend, neem ik toch maar mijn trailschoenen mee. Dat blijkt de juiste keuze, want hier en daar is het parcours drassig. Bovendien miezert het en wordt de route er dus zeker niet droger op.
Cuisinerie
Tegen tien uur arriveer ik bij cuisinerie Mensinge en haal mijn startnummer op. Binnen is het al gezellig druk. Ik tref onder meer Bennie, organisatoren Alex en Martijn (hij loopt vandaag zijn 50e marathon!), Jack en Wouter.
Ook Edgar is van de partij. Hij loopt vier rondjes als training voor de Zestig van Texel, waar ik trouwens ook weer aan meedoe. Met Edgar loop ik vandaag de eerste tien kilometers samen.
Aangekomen bij cuisinerie Mensinge.
Binnen is het al gezellig druk. (foto: Edgar)
Startselfie. (foto: Edgar)
Start
De start vindt plaats bij het bruggetje naast de havezate Mensinge. Organisator Alex geeft ons de laatste aanwijzingen en dan gaan we onderweg voor vijf rondjes van 8,5 kilometer.
De start vindt plaats bij het bruggetje.
Alex geeft de laatste aanwijzingen.
Drassig
In het Mensingebos is het bepaald niet droog. Op het grote bospad valt prima te lopen, maar op de kleinere paadjes is het een stuk drassiger. Op de grindpaden verderop loopt het weer wat gemakkelijker, maar ook daar moeten we soms om de plassen heen slalommen.
We zijn onderweg.
Bruggetje.
Naar het Groote Diep
Na drie kilometer verlaten we het bos en lopen zo’n twee kilometer verhard over de Melkweg, de Stuwweg en de Markeweg. Vorig jaar stond hier een verzorgingspost, maar die staat nu verderop aan de andere kant van het Groote Diep. Dat heeft ook te maken met een kleine aanpassing aan de route. De oversteek via een smal bruggetje is geschrapt. We lopen nu met een boog om een bosje heen. De verzorgingspost heeft diverse soorten drinken, bouillon, banaan en ontbijtkoek. Een uitgebreid assortiment.
Het miezert op de Markeweg.
De verzorgingspost.
Klaphekjes
Na een drassig grasveld met lastige klaphekjes belanden we op een smal modderpad langs het Groote Diep. Verderop steken we het watertje weer over en zijn na zo’n 5,5 kilometer terug in het Mensingebos.
Klaphekje.
Klaphekje. (foto: Edgar)
Terug naar Roden
Over zandpaden en het fietspad langs de Mensingheweg rennen we terug naar Roden. Na ongeveer 50 minuten zijn we terug bij de havezate Mensinge.
Afzakken
Voor zijn duurlooptraining wil Edgar eigenlijk een tandje langzamer lopen, terwijl ik een lekker tempo te pakken heb. Daarom nemen we afscheid en laat Edgar zich langzaam afzakken. Ik versnel een tikkie en klok mijn tweede doorkomst na 48 minuten.
We zitten inmiddels in het tweede rondje.
Prachtige plaatjes onderweg.
Snelste rondje
In het derde rondje loop ik lekker door en passeer de streep zelfs al na 47 minuten. Mijn snelste rondje.
In het vierde rondje daalt mijn tempo een beetje, maar met een rondje van 49 minuten is het verval niet eens dramatisch.
Prachtig uitzicht.
Het Groote Diep.
Laatste rondje
In het laatste rondje gaat het allemaal niet meer vanzelf. Bovendien is het parcours steeds modderiger en zwaarder geworden. Af en toe strek ik eventjes kort de benen in de buurt van de klaphekjes, maar ik probeer zoveel mogelijk te blijven rennen.
In de laatste drie kilometer haalt Martijn mij nog in. Hij liep gisteren ook al een marathon, maar dat weerhoudt hem vandaag niet van een eindsprintje. 😀
Het Groote Diep.
Het bruggetje over het Groote Diep.
Binnen!
Mijn laatste rondje gaat in 52 minuten, dus de schade valt mee. Bij de eindstreep word ik enthousiast en als beloning ontvang ik een fraaie medaille. Nog even napraten met vrijwilligers en medelopers en dan snel droge kleren aan.
Organisatie, vrijwilligers en medelopers, bedankt en tot volgend jaar!
Binnen!
