Geluksnummer

Meedoen aan RUNFORESTRUN in het Drents-Friese Wold is voor mij vaste prik. Het is elk jaar weer genieten in de prachtige en afwisselende omgeving tussen Appelscha en Diever. We beleven deze keer zowaar een relatief droge editie, al worden we bij het Canadameer uiteraard wel getrakteerd op kletspoten en miezert het aanvankelijk. Na een uurtje klaart het echter op en blijft het de rest van de dag droog.

Naar Appelscha

Ik rij niet alleen naar Appelscha, want Bas loopt vandaag de 26 kilometer. Ik pik hem op in de stad en drie kwartier later zijn we bij de startlocatie: sportpark De Steegde van de plaatselijke voetbalvereniging Stânfries.

Terug naar de natuur

Daar staat een display van SPORT4NATURE. Per inschrijving doneert RUNFORESTRUN een vast bedrag aan een concreet natuurproject in de omgeving. Ditmaal ontvangt Staatsbosbeheer 1500 euro om de Kale Duinen te verzorgen. In totaal gaf RUNFORESTRUN op deze manier al bijna 40.000 euro (!) terug aan de natuur.

Geluksnummer

Verderop halen we onze startnummers op. Ik krijg nummertje 13, mijn geluksnummer vandaag. Met een kopje koffie warmen Bas en ik nog even op in de kantine. In en om de kantine tref ik ook de nodige bekenden: Martijn (de bezemloper op de langste afstand), Bert (die ik tot nu alleen kende van Strava), René, Liset, Edgar en Sjouke. Gezellig!

Start

Rond half elf is het tijd om te starten. Op het pleintje aan de Boerestreek verzamelen we ons. In de tent bij de start kunnen we nog eventjes schuilen in de luwte. Eenmaal buiten de tent tref ik Niels, die vandaag de 15 kilometer loopt. We wensen elkaar succes en ik maak me klaar voor de start.

Druppelsgewijs

Winfried telt af en betreden we druppelsgewijs het parcours. Dat geeft iets meer ruimte voor iedereen op de smalle paadjes in het begin. We beklimmen al snel een stevig hellinkje, maar dat is nu nog geen tempobreker. De paden zijn redelijk droog, maar hier en daar liggen wel wat obstakels, zoals boomstammen.

Vlonderpad

Na zo’n zes kilometer bereiken we een vennetje en lopen over een vlonderpad. Even goed uitkijken hier, want het is glad. Verderop lopen we door het open veld naar het Canadameer.

Canadameer

In voorgaande jaren was het bij het Canadameer een natte bedoening, maar nu staat het waterpeil historisch laag. Het is wel zompig op het strand, maar van natte voeten is nog geen sprake. Verderop zijn kletspoten wél onvermijdelijk, maar voor de rest is het hier opmerkelijk droog.

Banaan

Even stoppen bij de verzorgingspost voor een paar stukjes banaan en dan weer door. Ook verderop staan de paadjes niet blank zoals vorig jaar. Een beetje drassig, maar meer ook niet.
Ik tref hier René weer, die als deelnemer aan de 26 kilometer later is gestart en mij inmiddels heeft achterhaald. We kletsen even bij, maar nemen al snel weer afscheid, want uiteraard loopt René ietsje harder dan ik.

Wateren

Aan de andere kant van het meer lopen we verder in de richting van Wateren. Een drietal koeien kijkt de stoet hardlopers verbaasd na. Het open stuk na de grote omgevallen boom is een prachtig deel van de route.

Diepte-interview

Een paar kilometer verderop loop ik René ineens achterop. Zijn loopmaatje Marion is even gestopt en René doet even rustig aan. Hij pakt zijn telefoon en houdt een diepte-interview met mij. 🙂 Verderop nemen we wederom afscheid.

Het wold in

Nu duiken we langzamerhand het wold in, met smalle bospaadjes, heuveltjes en obstakels. Bij de verzorgingspost na 21 kilometer kunnen we even op adem komen. Er volgt een slingerend stuk over de mountainbike-route. Ook hier zijn de paden droog, maar de diverse klimmetjes maken dit stuk toch wel lastig.

De Hoekenbrink

Na zo’n 28 kilometer laten we het bos weer even achter ons en bereiken we de Hoekenbrink, een prachtig natuurgebiedje. Een van mijn favoriete stukjes van het parcours. Hier hebben we een fraai uitzicht over het open terrein. Als we op het eind het zandheuveltje hebben beklommen, zien we het 30-kilometerbordje al staan.

Ruïne

Langs het Vossenveen rennen we naar het Prinsenbos, maar dit keer slaan we niet linksaf naar De Gouden Ploeg. In plaats daarvan rennen we een stuk verder door en belanden via een graslandje bij de ruïne van boerderij ‘De Uilenhorst’.

Adderveen

We steken de Oude Willemsweg over en bereiken zo’n twee kilometer verderop de laatste verzorgingspost bij het Adderveen. Nog zo’n negen kilometer te gaan tot de streep.

Aekingerbroek

Via het Aekingerbroek gaan we op weg naar de Kale Duinen. We passeren een kudde schapen en hebben fraaie vergezichten. We komen ook langs de uitkijktoren van Staatsbosbeheer.

Glad

Bij de Grenspoel belanden we op een stuk drassig grasgebied en daar is het behoorlijk glad. Het kost moeite om op de been te blijven en ik besluit dit stukje maar even te wandelen. Sowieso wandel ik kleine stukken in deze fase van de strijd.

Zandvlakte

Dan belanden we op de uitgestrekte zandvlakte. Een prachtig, maar ook loodzwaar deel van de route. Ongeveer twee kilometer ploeteren we door het zand met hoogteverschillen en soms pittige afdalingen.

De laatste loodjes

Via het fietstunneltje bereiken we de duintjes bij Appelscha weer. We krijgen nu nog een aantal vervelende klimmetjes voor de kiezen. Als uitsmijter beklimmen we de pittige heuvel van de Bosbergtoren. Maar eenmaal weer beneden lonkt de streep en zit deze fraaie tocht erop.

Prachtige hardloopdag

In de tent drink ik wat en praat nog even na met Steven, die ik ken via Instagram. Daarna ga ik terug naar de auto en kleed me snel om.
Wat een prachtige hardloopdag was dit! Ik heb weer enorm genoten van het afwisselende Drents-Friese Wold. Organisatie, vrijwilligers en medelopers, bedankt en tot volgend jaar!