Andersom

Ieder jaar verandert de looprichting van de Petranpad Ultra Trail. Vorig jaar liepen we tegen de klok in en dit keer dus andersom. Ook is het parcours van deze zesde editie een stuk droger. Eigenlijk een compleet andere tocht, maar toch ook weer niet.

Het Petranpad

Hoe zat het ook alweer? Het Petranpad is uitgestippeld door twee fanatieke wandelaars uit de gemeente Horst: Pieter Hoeben en Jan Holthuis. Petran is een verbastering van hun voornamen. De wandelroute van 112 kilometer verbindt het hoogveengebied van de Peel met akkers, heide, bos en het beekdal met de uiterwaarden van de Maas. Een verscheidenheid aan natuur.

De Petranpad Ultra Trail

De Petranpad Ultra Trail bestaat sinds 2020 en is bedacht voor Theo en Karin Lamers. Zij hebben een kleinschalig evenement voor ogen met persoonlijke aandacht voor de lopers. Daarom hanteren ze een limiet van gezamenlijk honderd deelnemers voor alle onderdelen. Uiteraard volgt de ultraloop grotendeels de gemarkeerde wandelroute, maar op enkele punten wijkt het parcours een beetje af. Het is dus noodzakelijk om met navigatie te lopen. Dit jaar lopen we de route rechtsom.

Naar Limburg

Op vrijdagmiddag rij ik naar Limburg. Rond half vier ben ik op camping De Okkernoot in Swolgen en neem mijn intrek in Studio Oosterloo. Hier sliep ik vorig jaar ook. Een half uur later arriveert Lút vanaf zijn vakantieadres in Duitsland.
Samen rijden we naar ’t Kasteelke in Meerlo om alvast ons startnummer en de tracker op te halen. Daarna rijden we naar Blitterswijck voor een pasta party bij het goed aangeschreven Il Moro. De lasagne is inderdaad overheerlijk.
Terug in Swolgen treffen we de laatste voorbereidingen voor de race en gaan vroeg op bed.

Naar de start

Om half vier staan we op. Even ontbijten en dan naar Meerlo. In de schuur van ’t Kasteelke treffen we diverse bekenden en kunnen we ons rustig klaarmaken voor de race. Na de briefing van Theo begeven we ons naar de poort en kan de tocht beginnen.

Beginnersfout

Om stipt 5 uur vertrekken we de duisternis in. Op het smalle pad langs de Groote Molenbeek is het passen en meten, maar op de Bergsboslaan komt er meer ruimte. Na een paar kilometer voel ik iets in m’n rug prikken: mijn waterzak blijkt andersom in m’n racevest te zitten. Nogal een beginnersfout, maar het probleem is snel verholpen. Ik berg ook meteen mijn hoofdlamp op, want het wordt licht.

Brandnetels

Inmiddels loop ik een stuk samen met Patrick, Maarten en Jan. Laatstgenoemde ging vorig jaar in de slotfase bijna kopje onder in natuurgebied Schuitwater, maar het waterpeil staat nu aanzienlijk lager.
De lastig begaanbare walkant van de Broekhuizer Molenbeek staat sinds de vorige editie ook in ons geheugen gegrift. Eventjes denken we dat de hele wal gemaaid is, maar we hebben te vroeg gejuicht. Verderop moeten we dwars door de brandnetels.

Langs de Maas

Na het eerste checkpoint bij Broekhuizen lopen we verder langs de Maas. Nu geen geglibber door de modder of tot je middel in de sloot, maar droge graspaden en spannende evenwichtsbalken. De laatste kilometers naar het tweede checkpoint zijn verhard. In Grubbenvorst pak ik snel wat te eten en dribbel dan weer door.

Zonnebrand

We slingeren een aantal kilometers door het Sint Jan Sleutelbergbos en de Lovendaalse Bossen, waarna we op wat stuggere paden belanden.
Eenmaal aan de overkant van de A73 doorkruisen we natuurgebied Reulsberg en bereiken na zo’n 42 kilometer het derde checkpoint in ’t Ham. Hier tank ik even bij en smeer me in met zonnebrand, want af en toe brandt het zonnetje op mijn huid.

Halverwege

Over bos- en graspaden lopen we langs de Groote Molenbeek verder naar Sevenum. Halverwege krijg ik gezelschap van Ron. We kletsen gezellig wat kilometers weg richting het vierde checkpoint. Daar aangekomen zijn we precies halverwege en liggen ook onze dropbags. Ik vul de energievoorraad in mijn rugtas aan en vertrek weer.

Warm

Nu volgt de langste etappe tussen twee checkpoints. Ook met de meeste open stukken. Net voorbij natuurgebied De Schatberg lopen we in de volle zon en ook op het onbeschutte zandpad door de Mariapeel is warm. Vanaf het dorpje Helenavaart loop ik een stuk met Jop en we kletsen even bij. Onze tempo’s verschillen echter wel, dus geleidelijk raken we elkaar weer kwijt.

Griendtsveen

In de Mariapeel had ik het zwaar, maar bij Griendtsveen krijg ik de smaak weer te pakken. Ook letterlijk, want bij het checkpoint ligt Limburgse vlaai. Ik neem een punt appelvlaai mee en wandel door. De langste etappe zit er weliswaar op, maar er is nog wel bijna veertig kilometer te gaan.

Misstap

Op het hobbelige Nonnenpad verstap ik me lelijk. Ik trap in een kuil en mijn enkel slaat dubbel. Gelukkig trekt de pijn na een tijdje wel weer weg, maar ik besluit eventjes rustig aan te doen. Sowieso is dat geen slecht plan op de hobbelige grasstrook langs de Peel-Raamstelling. Ook daar ligt een misstap op de loer.

Oorlogsbegraafplaats

Na zo’n 85 kilometer bereiken we de Duitse Oorlogsbegraafplaats Ysselsteyn. Met bijna 32.000 graven is dit veruit de grootste oorlogsbegraafplaats in Nederland. De aanblik van zóveel kruizen is indrukwekkend en surrealistisch. Uit respect voor de overledenen wordt op de begraafplaats niet gerend, maar gewandeld.

Spontane waterpost

Na Ysselsteyn worden we getrakteerd op een enkelbreker van bijna drie kilometer lang. Op dit graspad valt nauwelijks normaal te rennen en ik ben blij als we de Houbenweg bereiken. Daar hebben bewoners aanmoedigingen opgehangen en een spontane waterpost ingericht. Super!

Op naar Castenray

In natuurgebied Breehei heb ik het wederom lastig om lang te blijven dribbelen. Even wat eten maar, altijd een goed idee. Op weg naar de fraaie Castenraysche Vennen gaat het alweer wat beter. Vorig jaar was het hier een modderpoel, maar nu ligt het pad van houten paaltjes droog.
Verderop bij het checkpoint in Castenray tank ik nog even wat cola en begin aan de laatste kilometers.

Lollebeek

Die slotfase voert onder meer langs de Lollebeek. Een fraai stukje, maar het beste is er bij mij inmiddels vanaf. Na een slingertje om Meerlo heen breekt bij de Sint Goarkapel de laatste kilometer aan. De eindstreep is in zicht.

Binnen!

Na 14 uur en 26 minuten ben ik weer terug bij ’t Kasteelke. Bijna een uur sneller dan vorig jaar. Theo en Karin halen me binnen en overhandigen me de fraaie medaille. Even later krijg ik ook nog een broodje frikandel en een radler. Dat gaat er wel in!
Wat een topdag was dit weer in Noord-Limburg. Organisatie, vrijwilligers en medelopers bedankt!