Mistmarathon

Voor de vierde keer doe ik mee aan de Bosmarathon & Minder in Assen. De klassieker door het Asserbos is een echte wintermarathon. Ook dit jaar zijn de omstandigheden winters: het is fris en vooral mistig.

Naar Assen

Samen met Lút rij ik zondagmorgen naar Assen. In de kantine van AAC’61 halen we ons startnummer op en we praten even bij met allerlei bekenden. Een kwartier voor de start gaan we naar de atletiekbaan. Er zijn meer dan 200 deelnemers; een mooie opkomst. Tamara maakt nog even een startvakselfie en dan kunnen we los.

Gearriveerd op de mistige baan van AAC’61.

Een mooie opkomst.

Startvakselfie. (foto: Tamara)

Start

Om half elf gaan we op pad. De eerste twee rondjes door het mistige bos loop ik samen met Tamara en ook met Bennie. Sinds vorig jaar zijn er meer verharde paden aangelegd in het Asserbos. Dat zijn geen ideale stukken voor trailschoenen, maar er blijven voldoende paden over waar extra grip wél handig is. De eerste twee rondjes werken we af in anderhalf uur.

Daar gaan we.

Door het mistige bos.

Lastige paadjes.

Samen met Tamara. (foto: Jildert Visser)

Het eerste rondje zit er bijna op.

Winterse mist

Vanaf het derde rondje kom ik geleidelijk alleen te lopen en wordt het ook steeds leger in het bos. De rondjes gaan nog steeds in drie kwartier per stuk en na vier rondjes staat de klok dus op 3 uur.

Winterse mist.

Winterse mist.

Moeizamer

In de laatste twee rondjes gaat het een tikkie moeizamer en daalt mijn tempo een beetje. Met name in het laatste rondje lopen mijn kuiten vol en heb ik wandelpauzes nodig. Toch is het verval wel te overzien en na 4:36 uur passeer ik de eindstreep. Ik ontvang een houten medaille en zie op de selfie dat er ijs in mijn haar zit. Dat past wel mooi bij deze geslaagde mistmarathon.

Winterse mist.

Winterse mist.

Binnen! Met ijshaar.