Elf seconden

Omdat het vorig jaar zo leuk was organiseren we een tweede editie van de Kardingebultra. Wel zijn er enkele aanpassingen ten opzichte van de vorige keer. We starten niet bij sportcentrum Momentum, maar bij het nabijgelegen strandpaviljoen aan het Zilvermeer. Ook is er een duoloop, waarvoor zich zes teams aanmelden. En het logo is blauw geworden.

De Kardingebultra is een achtertoenultra, de Groningse variant van een backyardultra. Onze race duurt maximaal 24 uur, waarin de deelnemers 100 mijl afleggen. Dat is toch bijna 161 kilometer.

Achtertoenultra
In recreatiegebied Kardinge, de achtertuin van de stad Groningen, hebben we een rondje uitgezet van 6706 meter, inclusief 32 hoogtemeters op de Kardingebult. Het concept is simpel: je hebt een uur de tijd om dat rondje af te leggen. Sneller mag, langzamer niet. Na precies een uur begin je aan een nieuw rondje. Sta je niet op tijd klaar voor het volgende rondje, dan lig je uit de race.
We lopen maximaal 24 rondjes = 24 uur = 100 mijl. Uiteindelijk is er slechts één winnaar: degene die de meeste rondjes aflegt danwel degene die de snelste eindtijd noteert in het laatste (het 24e) rondje. Deelnemers die minder dan 24 rondjes lopen krijgen een DNF (Did Not Finish) achter hun naam.

Opbouwen

Voor mij begint de zaterdag al vroeg. Rond half tien fiets ik naar Kardinge om samen met Jan het startgebied af te zetten. Een half uur later is ook Tjerk van de partij en beginnen we met de opbouw van de eerste tenten. Rond half één arriveren meer hulptroepen voor de opbouw van het startterrein. Vanaf één uur zet ik samen met Elzo het parcours uit, want dat moet natuurlijk ook gebeuren.

Tussendoor naar huis

Daarna fiets ik snel naar huis om mijn hardloopspullen op te halen. Kleding, een stoel, een koelbox met drinken en eten, het moet allemaal mee. Weer terug in Kardinge tref ik Tamara, die haar eerste backyardultra loopt. We zetten onze stoelen naast elkaar in de zwarte tent. Ook zie ik veel bekende gezichten van vorig jaar. Jan verzorgt de briefing en dan klinkt om 16 uur het startsignaal.

Het parcours

Het rondje door Kardinge is 6706 meter lang. Vanaf het strand lopen we langs de oevers van het Zilvermeer. Via de Kluiverboom belanden we in het Dwarsdijkerbos, waar we een klein heuveltje beklimmen. Daarna lopen we door het Wijkpark met zijn fraaie bruggetjes. Over het Koerspad, de Kardingermaar en het wandelpad langs het Dwarsdijkje bereiken we een hobbelige en scheve grasstrook; een lastig stuk in de route. Via het zandpad langs de Natuurspeeltuin Oerrrr en het Meedenpad beklimmen we Kardingebult. Eenmaal weer beneden lopen we over de parkeerplaats terug naar start/finish. En dat 24 keer. Simpel toch?

Pauze

Na ons rondje kunnen we even uitrusten in de tent. Of even… toch al gauw een kwartier. Want terwijl ik dacht met de rem erop te lopen gaat mijn eerste ronde in 44 minuten. Voor mij is dat eigenlijk te snel. Ik moet dus langzamer lopen.

En door

En door. Om exact 17 uur starten we voor ons tweede rondje. Het is genieten in een zonovergoten Kardinge, maar het is nog wel warm. Gelukkig gaat dat spoedig veranderen.

Regenbui

Want tijdens het derde rondje pakken zich donkere wolken samen boven Kardinge. Het begint te plenzen. Ik moet dan nog zo’n tien minuten rennen en word best nat. Als het nog harder gaat regenen zit ik gelukkig al in de tent. Bij de start van het vierde rondje klaart het geleidelijk weer op. Het is iets koeler geworden en dat bevalt mij wel.

Blokkade

In Kardinge loopt een flinke kudde Hereford-koeien vrij rond. De beesten blokkeren een bruggetje in het Wijkpark. Eventjes is er geen doorkomen aan. De nieuwsgierige runderen zijn niet agressief, maar het blijft wel uitkijken als zo’n beest op je afkomt. De koeien besluiten toch maar aan de kant te gaan voor het groepje hardlopers. We kunnen weer verder.

Avondrondjes

De avondrondjes vliegen voorbij. Er staan nog steeds veel toeschouwers langs het parcours en de stemming is prima. Bovenop de Kardingebult photobombt Tamara mij, als Peter foto’s maakt van de lopers die de top hebben bereikt.

De nacht in

We gaan de nacht in. Lopen in het donker vind ik heerlijk, maar ik heb vandaag wat opstartproblemen. In het eerste én tweede nachtrondje struikel ik en ga snoeihard onderuit. Twee keer op dezelfde plek notabene, irritant! Gelukkig blijft het bij wat schaafplekken. Plus een deuk in mijn ego natuurlijk. In de komende rondjes wandel ik dit stuk maar, voor mijn eigen en andersmans veiligheid. 🙂

Het wordt weer licht

Rond vijf uur wordt het weer licht. Altijd een mooi moment. We zitten inmiddels in rondje 13. Vanaf nu daalt mijn tempo naar ongeveer 55 minuten per rondje, maar dan hou ik nog steeds zo’n vijf minuten pauze over. Voor mij is dat ruim voldoende.

Te laat

In mijn zestiende rondje krijg ik na een paar honderd meter lichte kramp in mijn rechterkuit. Met rekken en een flink stuk wandelen trekt de kramp weer weg, maar daar verknoei ik wel tijd mee. Mijn marge ben ik grotendeels kwijt. Het zal erom spannen of ik op tijd terug ben. Echt versnellen kan ik niet, dus hanteer ik het tempo uit de voorgaande rondjes. Als ik het fietspad bij het strand oversteek hoor ik het startsignaal voor de volgende ronde. Ik ben elf seconden te laat in het startvak. Mijn race eindigt hier.

Schildje

Van teleurstelling is echter geen sprake, want op zich ben ik wel tevreden over mijn race. Ik heb fijn gelopen, zonder stomme pijntjes en zonder misselijkheid, maar ik was gewoon niet snel genoeg. Het zij zo. Ook verliezen van de klok kan gebeuren bij de achtertoenultra.

Zijlijn

Eenmaal opgefrist bekijk ik van de rest van de race vanaf de zijlijn. Maar liefst tien sololopers blijven alle 24 rondjes overeind. Sommigen stijgen hoog boven zichzelf uit en hun finishes zijn sportmomenten om in te lijsten.
Ook dit jaar wint Hinke de Kardingebultra. Haar laatste rondje raffelt ze binnen een half uur af! Rutger en Marc winnen de duoloop en voor Arjan is er een aanmoedigingsprijs. Hij kent een lastige slotfase en kan nauwelijks meer lopen, maar knokt zich naar de eindstreep. Hulde!

Prachtige editie

Het was weer een prachtige editie van de Kardingebultra met grotendeels goed weer, een lekker campingsfeertje op het strand, een mooie race en enthousiaste deelnemers, toeschouwers en koeien. Tot volgend jaar!

Meer zien?

Het en der valt nog meer te zien over de Kardingebultra 2023.

• Het foto-album van Luc Veenstra
• Het foto-album van Peter van der Hulst
• De video van Bas Vonk