Skogsmaraton

Zodra de vakantie in Noorwegen is geboekt werp ik eens een blik op de Noorse hardloopkalender. Is er tijdens ons verblijf misschien nog een leuk loopje in de buurt? Jazeker! In Kongsvinger organiseert men elk jaar de Skogsmaraton. Skog is Noors voor bos. Een marathon door de bossen mét ruim zeshonderd hoogtemeters, dat lijkt me wel wat.

Werkzaamheden

Kongsvinger ligt ten oosten van Oslo en is vanaf onze camping ongeveer twee uur rijden. Vanuit het nabijgelegen Asker gaat zelfs een rechtstreekse trein naar Kongsvinger. Die trein rijdt echter via Oslo Sentralstasjon (het grootste station van Noorwegen) en helaas voert men nou juist dáár werkzaamheden uit. Er kan geen trein langs. Er rijden wel vervangende bussen naar Oslo, maar hoe lang die erover doen is totaal onduidelijk. Dat maakt het plannen op aansluitingen ná Oslo, zowel op de heen- als de terugweg, knap lastig. Bovendien is het weekend en is de dienstregeling versoberd… kortom, een hoop gedoe allemaal. Het uitdenken van de reis is bijna en grotere uitdaging dan het rennen van de marathon. Maar vier routeplanners later heb ik eindelijk een plan!

Naar Kongsvinger

Rond 6.45 uur vertrekken mijn zus en ik met de auto vanaf de camping en een uur later arriveren in Lillestrøm. Daar pak ik om 8.15 uur de trein en vijf kwartier later sta ik op het station van Kongsvinger. Daar word ik samen met medeloopster Liv spontaan opgepikt door iemand van de organisatie. Wat een service! De start is dan ook ruim vier kilometer verderop bij de hoger gelegen boerderij Sæter Gård. Mooi dat ik dat stuk nu niet hoef te lopen. Dan maar geen warming-up. En waar ik dacht dat mijn reis ingewikkeld was, is Liv al sinds vanmorgen half zes op pad.

Startnummer

Bij het Sekretariat (de inschrijfbalie) haal ik m’n startnummer op en in de naastgelegen politieacademie kunnen we ons omkleden. De deur van de kleedkamer zit aanvankelijk nog op slot, maar dat probleem is gelukkig snel opgelost door maar liefst twee mannen met een sleutel.

Startgebied

Dan loop ik naar het startgebied op het grasveld naast de boerderij. Oorspronkelijk voerde het parcours door het stadje zelf, maar later heeft men de route verplaatst naar het bos. En daar is men trots op. Volgens de organisatie zijn er slechts twee bosmarathons in Noorwegen en is het zelfs de enige in de provincie Hedmark.

Plattegrond

Het parcours bestaat uit een rondje van ruim 21 kilometer, die wij twee keer afleggen. Bij Sæter Gård hangt een plattegrond met de route, inclusief de hoogteverschillen en de locaties van de maar liefst negen drinkposten.

Start

Tegen elf uur verzamelen we ons op het grasveld. Er zijn vandaag zo’n vijftig deelnemers bij de langste afstand. Nog even een startselfie en dan kunnen we er vandoor.

Lastig stukje

Eerst rennen we een lusje van zo’n vier kilometer langs Sæterenga. Aanvankelijk beginnen we op brede grindpaden, maar uiteindelijk lopen we over smalle paadjes vol met stenen en boomwortels. Een behoorlijk lastig stukje, waar het deelnemersveld uit elkaar wordt getrokken.

Geleidelijk omhoog

Terwijl een accordeonist ons met zijn klanken in hogere sferen probeert te brengen, rennen we door naar Sætersætra over een breed grindpad. Je zou dit stuk verhard kunnen noemen, maar echt lekker loopt het niet met al die losliggende steentjes.
Tot zo’n zeven kilometer stijgen we heel geleidelijk, maar dan verschijnen enkele vervelende klimmetjes op onze weg. Enkele lopers voor mij pakken deze stukjes wandelend mee, waarna ze weer verder rennen. Dat lijkt mij ook een prima tactiek. Honderd meter voor mij zie ik ineens Liv rennen. Ze heeft een lekker tempo, dus ik probeer haar steeds in het zicht te houden.

Hoogste punt

Bij de skihutten van Tjernsli na ongeveer tien kilometer is het klimmen en klauteren naar het hoogste punt van dit parcours. Dan dalen we langzaam weer af over grindpaden langs de meertjes Bogersjøen en Bogerfløyta, hoewel we bij de Trettbråtan weer eventjes de hoogte in gaan.

Keerpunt

Aan de andere kant van deze heuvel slaan we linksaf een weg in. We lopen nu ongeveer anderhalve kilometer de ene kant op naar de Vending (het keerpunt) en rennen daarna aan de andere kant van de weg weer anderhalve kilometer terug. Zo zie je de snellere lopers voor je nog eens.

Afdalen

De laatste drie kilometers van het rondje gaan flink naar beneden. We dalen ongeveer honderd meter af, pikken een stukje klein autoweg mee en zijn na 1:55 uur weer terug bij de Sæter Gård. Op de helft!

Rondje twee

Bij het verlaten van de boerderij loopt Liv ietsje verder voor mij, want ik heb het lastig. Het helpt ook niet mee, dat we in het Sæterenga-lusje ineens worden ingehaald door de halvemarathonlopers. Zij zijn namelijk net gestart en willen ons uiteraard passeren op de smalle en lastige paadjes. Ik moet constant over m’n schouder kijken, terwijl ik hier eigenlijk vooral op de ondergrond moet letten. Behoorlijk onhandig allemaal.
Op het brede grindpad naar Sætersætra zit ik alweer beter in m’n vel en kan ik mijn richtpunt weer bijbenen. Sterker nog: haar tempo daalt geleidelijk en bij een drinkpost haal ik haar in.

Hangen en wurgen

Ook mijn tempo daalt trouwens een beetje en de meeste klimmetjes doe ik wandelend. Eventjes de krachten sparen nu. Tot zo’n 34 kilometer gaat het nog vrij goed, maar dan wordt het hangen en wurgen. Het beklimmen van de Trettbråtan gaat moeizaam en op het ‘rechte’ stuk bij de Vending is het afzien geblazen. Ik zit er daar een beetje doorheen, maar halverwege de terugweg op dit pad kan ik me toch weer herpakken. Ik moedig de tegemoetkomende Liv nog even aan en maak me op voor de laatste kilometers van deze marathon. Gelukkig gaan die grotendeels naar beneden.

Binnen!

Uiteindelijk kom ik over de streep in 4:05 uur en gezien de hoogtemeters valt die tijd me absoluut niet tegen. Het was hier en daar uiteraard wel pittig, maar toch heb ik lekker gelopen. Bovendien heb ik genoten van het parcours. Erg mooie omgeving! Als aandenken ontvang ik een glas. Daarna ga ik snel douchen, want ik heb een lange terugreis voor de boeg.

Lift

Eerst maar eens een lift regelen naar het station. Bij het Sekretariat tref ik toevallig nét die ene Noor die nauwelijks Engels spreekt, maar met handen en voeten lukt het wél! Hij belt iemand en een kwartier later ben ik op het station. Wederom een prima service. Op het station heb ik ook even tijd om te eten. Een broodje hotdog (met bacon) gaat er wel in en twee ook.

Terugreis

Op de terugweg ga ik met een particuliere shuttlebus naar vliegveld Gardermoen (veertig kilometer boven Oslo) en pak daar de particuliere shuttletrein naar Asker. Die shuttletrein kan overigens ook niet langs Oslo, dus ik moet eerst met een vervangende bus naar Skøyen. Maar geloof het of niet, deze ommelandse reis duurt nog altijd anderhalf uur korter dan de officiële omleiding van de Noorse spoorwegen.

Shuttlebus

Ik zit wat te spelen met mijn telefoon als chauffeuse Tove ineens vraagt of er passagiers zijn voor de shuttlebus naar het vliegveld. Ja, ik! Ik ben ook de enige passagier en dus kletsen we ruim een uur over van alles en nog wat. Ik mag ook inpluggen op de stekkerdoos en de wifi in de bus. Handig.

Shuttletrein

We zijn ruim op tijd op het vliegveld en ik neem afscheid van Tove. Bij de balie van de shuttletrein koop ik een kaartje en stap in de vervangende bus naar Skøyen. Gelukkig gaat deze bus rechtstreeks naar het beoogde station en trapt de chauffeur het gaspedaal flink in. In de aansluitende trein zit ik uiteindelijk slechts een kwartiertje en arriveer precies volgens schema in Asker.

Takk

Daar word ik opgepikt door m’n zus en ruim dertien uur later ben ik weer terug op de camping. Een lange dag, maar het was de inspanningen allemaal waard, want het was een mooi dagje hardlopen. Takk Kongsvinger!

De statistieken

Tot slot even de cijfertjes op een rij. De eerste helft ging duidelijk sneller dan de tweede helft. Zo voelde het ook. 🙂