Slachveld
Uiteraard zat óók ik op 9 januari om zes uur ‘s ochtends klaar om me in te schrijven voor de Slachtemarathon. In tegenstelling tot de wandeltocht was de kans niet groot dat het hardloopevenement binnen een uur uitverkocht zou raken, maar zelfs dat kleine risico wilde ik niet nemen. En eigenlijk had het wel iets om vroeg op te staan voor de inschrijving. Een treffend voorschot op de marathon zelf, die ook in alle vroegte begint.
Opstappen
Sowieso voor de dravers is het een korte nacht, want wij moeten voor de dertienduizend wandelaars aan. De start in Oosterbierum staat daarom gepland om 6.30 uur, maar de wekker gaat uiteraard veel eerder. Het startgebied is namelijk alleen bereikbaar per pendelbus en die vertrekt ruim op tijd. En dan moet je ook nog naar de opstapplek toe. In mijn geval is dat Pietersbierum, want ik overnacht in Friesland. Direct na The Walkthrough ben ik doorgereden naar mijn vader, die in de buurt van Leeuwarden woont en mij ‘s ochtends weg wil brengen. Dat scheelt uiteindelijk toch weer een uurtje slaap. Om kwart over vijf bereiken we de Tút-en-derút en zien we in de verte de zon boven Oosterbierum opkomen.
De zon komt op boven Oosterbierum.
Tút-en-derút!
Bussen
Vanaf de parkeerplaats loop ik naar de opstapplek, een paar honderd meter verderop. Helaas rijdt de laatste bus net weg en moeten we een kwartiertje wachten. Dan verschijnen ineens vier bussen en kan de hele groep meteen naar de start worden gebracht.
Zo’n tien minuten wandelen naar de opstapplek.
We moeten even wachten.
Maar gelukkig komen er dan ineens vier bussen.
Zeedijk
Een kwartiertje later worden we afgezet bij de zeedijk en ik loop even naar boven voor het uitzicht over zee met opkomende zon. Vanaf de dijk is het een paar honderd meter wandelen naar de start op een boerderij. Daar is het inmiddels al behoorlijk druk. Er starten vandaag 1520 hardlopers. Vreemd genoeg tref ik daar geen enkele bekende. Nog even wat eten, een laatste plas en op naar het startvak.
De zeedijk bij Oosterbierum.
Vanaf de dijk wandelen we naar de start.
Een drukte van belang.
Het kleedruimtes.
Startvak
Dat startvak ligt in de schuur van de boerderij. Geleidelijk druppelt een groot deel van de lopers binnen, maar nog geen bekenden. Uiteindelijk tref ik wel Job, die vandaag pacer is van de 4-uurgroep. Job is tevens eigenaar van het rebelse Groningse hardloopmerk Whakakeke en met een groepje bekenden hebben we afgesproken om mee te lopen met zijn pacegroep. Uiteraard gehuld in zo’n kleurrijk Whakakeke-hardloopshirt.
Op naar de startvakken.
Starten vanuit de schuur.
Aansluiten bij de 4-uurgroep.
Digital Camo
Voor mij is dat een primeur, want hoewel mijn kledingkast volhangt met hardloopshirts, wil ik vandaag natuurlijk niet uit de toon vallen. Daarom bestelde ik onlangs de blauwe Digital Camo en een dag later al werd ie persoonlijk langsgebracht. Het viel meteen op dat het shirt van een ander soort stof is gemaakt dan reguliere shirts. Ietsje dikker, maar vooral gladder, een beetje elastisch en de stof voelt koel aan. Het doet me denken aan mijn zweetshirtjes. Maar de echte test is natuurlijk de marathon. En die test doorstaat het shirt prima. Het shirt zit lekker, ook in combinatie met mijn rugzak, want het shirt heeft een versterkte kraag. Vanwege de gladde stof en gladde naden heb je inderdaad geen last van geschuur. Het zweet wordt snel afgevoerd en daardoor blijf je relatief droog. Zelfs als ik in de slotfase wat bekertjes water over mijn rug gooi, droogt de stof snel weer op. Een heerlijk shirt om in te lopen!
Digital Camo van Whakakeke.
Daar gaan we!
Even terug naar de boerenschuur, want om 6.30 uur schuiven de deuren open en vallen de zonnestralen naar binnen. Iedereen klaar voor de start? Daar gaan we, de Slachtedijk op!
De deuren gaan open.
En daar gaan we! (foto: Jolanda Siemonsma)
Lint
Op het smalle pad ontstaat een lang lint van hardlopers. Inhalen is lastig, maar toch komt ineens Robert Jan langszij om aan te sluiten in de pacegroep. Inclusief opzwepende muziek uit zijn rugtas, al is dat spektakel van korte duur. Even verderop haalt ook Liset ons groepje bij. Gezellig! In de eerste kilometers babbelen we rustig en zoeken een beetje naar het tempo. We lopen een beetje vooruit, maar de pacegroep van Job zit nooit ver achter ons.
Een lang lint lopers.
In de 4-uurgroep. (foto: Job)
Met Robert Jan en Liset.
Slachtetille
Na iets meer dan vier kilometer bereiken we de Slachtetille, een voetgangersbrug over de weg tussen Harlingen en Franeker. En wat voor eentje! De boog is behoorlijk steil en een flinke kuitenbijter. Gelukkig zit de brug dit keer aan het begin van de route. Eenmaal over de brug belanden we bij Herbaijum op een grasdijk van zo’n anderhalve kilometer en gaan op weg naar Kiesterzijl, waar we het Van Harinxmakanaal oversteken. Hier krijgen we gezelschap van Rutger.
We naderen de Slachtetille.
Een kuitenbijter.
Over de grasdijk bij Herbaijum.
Achlum
We passeren een van de twee spoorwegovergangen op de route en rennen door de weilanden naar Achlum. Inmiddels zijn we dan 12 kilometer onderweg. Langs de Achlumer Feart lopen we dwars door het dorp en gaan op weg naar Tsjom. Tussen de 15 en 18 kilometer heb ik het eventjes zwaar. Het begint dan ook al flink warm te worden en op het parcours is nauwelijks schaduw. Een gesprek met Liset over duiken zorgt voor de nodige afleiding. Inmiddels werken we toe naar het halvemarathonpunt en ik voel me wel weer ok. Dat geldt helaas niet voor Robert Jan, die het zwaar heeft en een beetje terugzakt.
Door Achlum.
Onderweg naar het halvemarathonpunt.
Supporters!
Na zo’n 23 kilometer bereiken we bij Wommels de tweede loopbrug op het parcours. Deze brug is minder hoog en steil dan de Slachtetille en is met een licht drafje wel te doen. Inmiddels hang ik wel een beetje aan het elastiek bij Liset en Rutger, maar voorlopig blijf ik bungelen. Ook in De Kliuw, waar we enthousiast worden aangemoedigd door de Running Coffee-supportgroep René, Andrina en Bettina. Heel tof om ineens een aantal bekenden langs de kant te zien, dat geeft echt een boost. Bedankt supporters!
De brug bij Wommels.
In De Kliuw met Rutger en Liset.
Man met een hamer
Tot aan Reahûs kan ik enigszins aanklampen bij Rutger en Liset, maar de warmte begint z’n tol te eisen. Rutger heeft vandaag de beste vorm van ons drietal en loopt lekker door. Liset krijgt het ook zwaarder en zakt een beetje terug om samen met mij naar de finish te lopen. In Lytsewierrum na ruim 32 kilometer staat echter een man met een hamer langs het parcours. Hij geeft me een tik en ik moet even wandelen om mijn ademhaling wat onder controle te krijgen. Maar ook weer niet te lang, want anders val ik helemaal stil. Inmiddels komt ook Job voorbij. Zijn pacegroep is inmiddels flink uitgedund tot drie man. Tot aan de tweede spoorwegovergang bij Boazum hou ik de schade redelijk beperkt tot een paar korte wandelpauzes, maar bij de drinkpost na 35 kilometer is het eventjes helemaal over. Ik kom niet meer op gang en moet Liset laten gaan.
Tussen Reahûs en Greate Wierrum.
Ploeteren
Op de daaropvolgende grasdijk van zo’n twee kilometer dribbel en wandel ik afwisselend en word ik bijgehaald door Bas. Ook bij hem is het beste er wel vanaf en we besluiten gezamenlijk naar de streep te ploeteren. Dat gaat best goed, we slepen elkaar er mooi doorheen. Een goede tijd boeit nu niet meer, binnenkomen is het doel. En dat geldt voor veel deelnemers die door de drukkende warmte kapot zijn gegaan. Wat een slachveld in de laatste kilometers. We maken dankbaar gebruik van de drinkposten en als we het gezellige Easterwierrum zijn gepasseerd, zien we in de verte de kerktoren van Raerd al staan.
Samen met Bas naar de finish.
In het gezellige Easterwierrum.
Het laatste stukje
In het laatste stuk vormen we met enkele andere lopers zowaar een klein groepje en worden we bijgehaald voor Vera, waarmee ik samen over de finish kwam in Berlijn. Klein wereldje hoor, die marathonwereld. 🙂 We peppen elkaar allemaal nog even op en lopen Raerd binnen. Op naar het bomvolle centrum en op naar de streep!
Met een groepje inclusief Vera naar de streep.
De laatste meters. Net na de bocht ligt de streep.
Lachend over de streep. Nou ja…
Weerzien
Na ruim 4 uur en 18 minuten zit deze Slachtemarathon er voor mij op. We treffen Liset, die inmiddels al zo’n tien minuten binnen is. Keurig! Samen met goededoelenloper Piet en Wieger maken we een groepsfoto van onze bezwete hoofden. Bas en ik nemen ons felbegeerde Slachteblokje in ontvangst en treffen verderop de Running Coffee-supportgroep, inclusief Job. Hij heeft zich met een tijd rond vier uur keurig aan de opdracht gehouden en een prima tijd neergezet. Rutger liep uiteindelijk 3:57 en heeft het tempo tot de streep dus goed volgehouden. Ook Robert Jan kwam een man met een hamer tegen, maar loopt deze heroïsche tocht wel uit. Net als Robert en Menno, die ik ook nog even tref. Erg leuk om zoveel bekenden te spreken.
Vlnr: Nico, Bas, Liset, Piet, Vera en Wieger.
Bijkomen
Nog even wat drinken en dan op naar de parkeerplaats, waar mijn vader inmiddels is gearriveerd. Vanwege de drukte op de wegen kon hij Raerd niet eerder bereiken. Na een frisse douche en een warme maaltijd (bedankt!) ben ik weer helemaal boven jan en rij ik terug naar Groningen. Het was een loodzware, maar schitterende marathondag. Friesland, bedankt! Tot over vier jaar!
De statistieken
