Sint Annen 240

De eerste editie van de Sint Annen 240 loopt voor mij uit op een domper. Mijn heup heeft er na 80 kilometer geen zin meer in. Gelukkig komt er een tweede editie van deze monsterloop. Tijd voor revanche!

Naar Sint Annen

Vrijdagochtend pik ik eerst de Duitse medeloper Michael op bij zijn hotel. Samen rijden we naar Sint Annen. Race director Gerik is al druk bezig met de laatste voorbereidingen. Terwijl we koffie drinken druppelen de deelnemers geleidelijk binnen: 7 lopers voor de 240 kilometer en 8 lopers voor de 80 kilometer.

Sirene

Op weg naar de start bij de klokkenstoel van Sint Annen kom ik erachter dat de onmisbare gps-routes niet op mijn horloge staan. Kennelijk ben ik vergeten te synchroniseren met Garmin Connect. Gelukkig is dat met een paar drukken op de knop geregeld. Ruim op tijd voor het klinken van de sirene: het bijzondere loopavontuur is begonnen.

Ronde 1

De eerste ronde voert ons via het Schildmeer naar het Oldambt. Sightseeing Groningen is er nauwelijks bij, want het is mistig. Bovendien waait het nauwelijks, dus de mist blijft ook hangen.
Ik ben rustig gestart en probeer een goed ritme te vinden. Vanaf Woltersum loop ik een lang stuk in de buurt van Albert en Wessel. Af en toe passeren we elkaar. Leuk om even aanspraak te hebben. Net voor Nieuwolda passeert Michael mij. Ik probeer hem bij te houden, maar hij verdwijnt uit het zicht.

VP1: Henri Thunnissen

Bij de eerste verzorgingspost bij het huis van Henri Thunnissen in ’t Waar zie ik hem terug. Even bijkletsen met Henri en ook even energie tanken. Ook Albert arriveert even later bij VP1.

Toch geen zon

In de tweede helft van deze ronde krijgen we al snel natte graspaden voor de kiezen, zeker in de buurt van de Westerse Molen. Via Noordbroek lopen we naar Froombosch. De zon probeert voorzichtig door te breken, maar staakt die poging helaas. Het stuk door De Baggerputten en ’t Roegwold is fraai. In Harkstede aangekomen is het inmiddels donker. Bij Ruischerbrug gaat voor mijn neus de Borgbrug open: een verplichte rustpauze. Daarna via Garmerwolde en Thesinge terug naar het epicentrum van de Groningse ultraloperij.

Pasta

Ruim 82 kilometer op de teller. In Sint Annen neem ik even de tijd om mezelf en mijn horloge op te laden. Van Henriëtte krijg ik een portie heerlijke pasta. Dat gaat er wel in! Nog een portie ook wel. Ik trek een warmer vest aan en ook een reflectiehesje.

Ronde 2

Ronde twee – de nachtronde – leidt ons door het Westerkwartier en zelfs naar Friesland. Kort samengevat voeren de eerste dertig kilometer over donkere, mistige, koude en eenzame paden. Pas in Niezijl en Grijpskerk is het wat lichter en levendiger. Via Visvliet en Burum bereik ik na 44 kilometer het dorpje Warfstermolen.

VP2: Rustpunt Túnwille Warfstermolen

Bij Rustpunt Túnwille is in een houten huisje de tweede verzorgingspost ingericht. Met een sympathiek briefje van de eigenaren én verse appeltaart en slagroom. Nooit eerder at ik appeltaart om 3 uur ’s nachts, maar nu is het zover. Wat een warme ontvangst! Warm in overdrachtelijke zin helaas, want in het huisje is het steenkoud.

Hallucineren

Het opstarten kost dan ook moeite. Mijn knieën zijn stijf geworden van de zit. Het duurt enkele kilometers voor ik weer op gang ben. Later in de nacht wordt het vechten tegen de slaap. Soms vallen tijdens het wandelen mijn oogleden dicht. Bovendien ga ik (voor het eerst) hallucineren en niet zo’n beetje. Ik zie roerloze dingen bewegen en in de verte dingen die er niet zijn. Ook de persoon die een kliko aan de weg zet blijkt er uiteraard helemaal niet te zijn. Mijn hersenen houden me voor de gek. Het is eerder een grappige dan beangstigende ervaring.
In Garnwerd is het nog donker, maar in Bedum kan mijn hoofdlampje uit. De ochtend is aangebroken als ik terugkeer in Sint Annen.

Hazenslaapje

Inmiddels 164 kilometer op de teller. Terwijl mijn horloge aan de stroom hangt doe ik een hazenslaapje in de auto. Ik zet de wekker en dommel onmiddellijk weg. Vijftig minuten later gaan mijn ogen weer open. Ik voel me goed en pak m’n spullen voor de laatste ronde.

Ronde 3

De derde ronde gaat vrijwel geheel door de gemeente Eemsdelta. Het is nog steeds mistig, maar na de lange nacht is het fijn om weer daglicht te hebben. Rond een kilometer of tien trek ik een extra laagje aan, want ik krijg het koud. Mijn tempo ligt ook niet zo hoog meer. Toch staat de kop nog goed en dat is het belangrijkste. Ik ben vastberaden om deze tocht uit te lopen.

Naar de zeedijk

Bij Appingedam volgt een flink stuk onverhard. Eerst over een modderige landweg en daarna over de grasdijk langs het Eemskanaal. In deze fase van de strijd vind ik dit een vervelend stuk.
Voorbij Appingedam loop ik via Marsum en Nansum naar de zeedijk. Daar pik ik het laatste flintertje daglicht mee; vanaf nu moet de hoofdlamp weer op.

VP3: Wikster van het Wad

Net na Bierum bereik ik de derde verzorgingspost: Wikster van het Wad. Helaas kan ik de lichtknop niet vinden, maar gelukkig heb ik een lamp op mijn hoofd. Even rustig zitten en eten in een bijzondere ambiance.

Eindfase

De eindfase is begonnen. Alleen duurt die fase wel zo’n zeven uur. Het eerste stuk is donker en winderig. Pas acht kilometer verderop bij Spijk bereik ik de bewoonde wereld weer.
In de uren daarna hallucineer ik wederom. Wonderlijk genoeg heb ik ook het gevoel dat ik in een groepje loop, met andere lopers om mij heen, hoewel ik prima weet dat ik alleen ben. Eigenlijk best een prettige modus.
Bij Arwerd loop ik paar honderd meter verkeerd. Heel irritant, maar ik herpak me. Via ’t Zandt en Loppersum bereik ik Westeremden. Omhoog naar de Andreaskerk via het Abt Emopad en afdalen over de Dorpsweg. Nog acht kilometer en helaas met koude wind tegen. Brrr.

Binnen!

Na 40 uur en 15 minuten ben ik voor de laatste keer terug in Sint Annen. Als eerste finisher zelfs. Ik word opgevangen door Henriëtte en warm binnen op. In goed gezelschap, want Gerik, Eddy en Adrie hebben net ronde twee afgerond. Onder het genot van pizza, soep en een puddingbroodje kom ik bij van deze monstertocht. Daarna val ik in slaap op de achterbank van mijn auto. Pas vijf uur later word ik weer wakker en rij naar huis.

Uitsmijter

Bedankt Gerik en Henriëtte voor deze unieke loop, de gastvrijheid en de uitstekende verzorging. Ook dank aan de andere verzorgingsposten en de mede-deelnemers voor de mooie momenten. De Sint Annen 240 was een prima uitsmijter van loopjaar 2024.