In Limburg liep ik nog nooit. Niet dat ik een hekel heb aan Limburg, maar vanuit Groningen gezien ligt deze provincie niet bepaald om de hoek. Toch heb ik het voornemen om elke Nederlandse provincie af te strepen met een marathon of meer.
De Indian Summer Ultra is weer zo’n loop die er bij mij steeds bij inschiet. Tot dit jaar dan. In januari schrijf ik me al in. Wel voor de kortste afstand van 50 kilometer, omdat ik dan uiteraard nog niet weet hoe ik de RUN Winschoten ga verwerken.
Tot zo’n twee jaar geleden moet ik er niet aan denken om een 100 kilometer te lopen. Veel te ver! Maar ja… op een gegeven moment begint het toch te kriebelen om eens mee te doen aan de hoofdafstand van de RUN Winschoten.
Na De Zestig van Texel van twee jaar geleden had ik de editie van 2019 al snel in mijn agenda gezet. De ultraloop op het waddeneiland is prachtig. Ik loop niet alleen, want Tamara en Edgar rennen gezellig mee: de drie musketiers op Texel.
Uitwaaien op Ameland is altijd een goed idee. En waaien doet het tijdens het weekend van de Vuurtorentrail. Daar loop ik op zondag de ultra-afstand: een rondje van Hollum naar het Oerd en weer terug, in totaal zo’n zestig kilometer.
Meedoen aan RUNFORESTRUN in het Drents-Friese Wold is voor mij vaste prik. Het is elk jaar weer genieten in de prachtige en afwisselende omgeving tussen Appelscha en Diever. We beleven deze keer zowaar een relatief droge editie.
Voor de derde keer op rij doe ik mee aan de 50 kilometer bij de RUN Winschoten. Het is heerlijk loopweer en gisteravond heb ik op een trouwfeest voldoende koolhydraten gestapeld. Kortom: dit moet helemaal goedkomen!
Voor het derde jaar op rij start ik op de langste afstand van RUNFORESTRUN in het Drents-Friese Wold. Het is elk jaar weer genieten in de bosrijke omgeving tussen Appelscha en Diever. En ook vandaag houden we de voeten niet droog.
